دلایل اصرار ایران بر صدور قطعنامه ذیل فصل هفتم شورای امنیت

به گزارش نما ،مذاکرات هسته‌ای ایران و گروه 1+5 پس از حدود 30 دور مذاکره در 18 ماه گذشته، در واپسين روزهاي سال 93 حساس‌ترین روزهای خود را سپري می‌کند و طرفين اصلي آن يعني تهران و واشينگتن تلاش دارند تا پایان ماه مارس (10 فروردین 94) گفت‌وگوها بر سر تمام موضوعات و مسائل مطرح در چارچوب توافق جامع را پایان دهند و وارد مرحله تدوین و نهایی کردن متن توافق تا مهلت قانوني تعيين شده پايان ژوئن يعني (9 تيرماه 94) شوند.

مذاکرات هسته ای میان ایران و آمریکا امروز (پنجشنبه) در حالی وارد پنجمین روز خود در شهر لوزان سوئيس شده است که منابع غربی و ایرانی از اصرار «محمد جواد ظریف» وزير امور خارجه ايران بر صدور یک قطعنامه ذیل فصل هفتم شورای امنیت سازمان ملل خبر می دهند.

دیپلمات های غربی به خبرنگاران خود گفته اند که این اصرار ظريف، روند مذاکرات را کند کرده است.

اما سوال اساسی این است که چرا رییس دستگاه دیپلماسی ايران بر این امر پافشاری می کند و حتی قبل از عزیمت به شهر لوزان سوئیس آن را در گفت و گو با یکی از رسانه های ایرانی مطرح کرد که بازتابی جهانی داشت.

به گزارش خبرنگار نما ، شورای امنیت سازمان ملل از نهم مردادماه 1385 با صدور قطعنامه 1696 که صراحتاً وفق فصل هفتم منشور ملل متحد صادر شده ، موضوع برنامه هسته‌ای ایران را با فشار غرب و به شیوه‌ای غیرمنصفانه ذیل این فصل از منشور ملل متحد قرار داده است.

یک منبع نزدیک به هیات مذاکره کننده ایران می گوید: از آن زمان، تمام قطعنامه‌های شورا که به این موضوع مرتبط هستند، با ارجاع صریح به ماده 41 منشور که در فصل هفتم منشور قرار دارد، صادر شده اند و بعد هم با این جمله معروف خاتمه می‌یابند که «شورا تصمیم می‌گیرد که همچنان این موضوع را در دستور کار داشته باشد».

وی تصریح کرده است: از این رو موضوع از تابستان سال 85 در قالب فصل هفتم منشور قرار گرفته و هیچگاه شورای امنیت این موضوع را از این قالب خارج نکرده؛ بنابراین در حال حاضر، این‌که موضوع در قالب فصل هفتم قرار بگیرد یا خیر، امری مربوط به گذشته است.

این دیپلمات ایرانی تصریح می کند: به لحاظ حقوقی، هرگونه دخل و تصرف در قطعنامه‌های قبلی شورای امنیت، با هدف کاهش، تعلیق یا رفع کامل محدودیت‌ها و تحریم‌های وضع شده در آنها، نیازمند صدور حداقل یک قطعنامه جدید از سوی خود شورای امنیت تحت همان فصل هفتم منشور است و چنین قطعنامه یا قطعنامه‌های جدیدی در واقع مطالبه اصلی جمهوری اسلامی از طرف‌های مذاکره کننده است.

وی تاکید می کند: شورای امنیت باید قطعنامه‌های غیرمنصفانه خود در مورد جمهوری اسلامی ایران را اصلاح کند و تنها راه برای این کار، صدور قطعنامه جدید ذیل فصل هفتم است. این قطعنامه یا قطعنامه‌های جدید، که باید شرایط و محتوای آن متأثر از مذاکرات جاری باشد، قاعدتاً بخشی از راه‌حل جامع است و همه طرف‌ها متعهد به اجرای آن هستند.

این دیپلمات ایرانی تصریح می کند: بنابراین، نفس ورود شورای امنیت به این مساله در یک یا چند مقطع زمانی در آینده نه تنها منتفی و منفی نیست بلکه اصولاً یک ضرورت است.

وی در عین حال تاکید می کند: البته نباید به اشتباه گمان شود که طرح بحث ضرورت صدور قطعنامه یا قطعنامه‌های ذیل فصل هفتم شورای امنیت برای شکستن ساختار تحریم‌های ناعادلانه علیه ایران، موضوعی جدید و اقدامی واکنشی به برخی اقدامات سخیف از قبیل نامه 47 سناتور آمریکایی است چرا که اگر راه حل جامع دربردارنده قطعنامه یا قطعنامه‌های شورای امنیت نباشد، ابداً مفید نیست و تغییری در نظام ایجاد شده توسط قطعنامه‌های فصل هفتمی قبلی صورت نمی‌دهد.

این دیپلمات ایرانی می گوید: ضرورت صدور قطعنامه‌های جدید فصل هفتمی که قطعنامه‌های سابق علیه جمهوری اسلامی ایران را با مکانیزمی که مورد قبول دو طرف خواهد بود، کأن لم یکن کند، همواره در رأس مطالبات تیم‌های مذاکره کننده قبلی و فعلی ایران بوده است.