در روزهای اخیر، در میان اخبار و فضای سیاسی کشور شاهد دو تصویر و اتفاق متفاوت بودیم؛ «کمال دهقان، نایبرئیس کمیسیون امنیت ملی مجلس با اشاره به ادعای برخی رسانههای غربی درباره تصمیمات احتمالی ترامپ علیه ایران و احتمال قرار گرفتن سپاه در لیست سازمانهای تروریستی میگوید؛ مجلس هر جا که احساس کند خطری سپاه را تهدید کرده و قصد تضعیف آن را دارد، قطعاً در جهت حمایت و دفاع از سپاه اقدام خواهد کرد.»، «فرمانده کل سپاه نیز با تأکید بر یکسان بودن جهتگیری دیپلماتیک و دفاعی جمهوری اسلامی ایران، خطاب به رئیسجمهوری آمریکا گفت: آقای ترامپ مطمئن باشند که ما با وزارت امور خارجه و دولتمان یکدل هستیم.»، «محمدجواد ظریف گفت: همه دنیا اذعان دارند که برادران ما در سپاه پاسداران بیشترین حمایت را از همسایگان در مقابل تروریسم داشتهاند و حرکتها و اقدامات اینچنینی تأثیری ندارد و اگر ایالات متحده میخواهد تحریم علیه سپاه پاسداران انقلاب اسلامی وضع کند، تهران مقابله به مثل خواهد کرد.»، «بهرام قاسمی، سخنگوی وزارت امور خارجه درباره احتمال تروریستی نامیدن سپاه گفت: امیدوارم هیئت حاکمه آمریکا در ادامه خطاهای خود این خطای استراتژیک و مهم را نداشته باشد؛ اما اگر این کار را بکند پاسخ ایران سخت، قاطع و کوبنده خواهد بود.» جملاتی که کنار هم قرار گرفتن آنها چشمانداز و تصویری از همدلی و همراهی در کشور را در برابر ما قرار میدهد؛ درست برخلاف تصویر دومی که این روزها از میان بگو مگوها و پیغام و پسغامهایی که در سخنرانیهای عمومی میان تعدادی از مسئولان به افکار عمومی مخابره میشود؛ دو تصویر متضادی که از یک موضوع مهمتر پرده برمیدارد و نشان میدهد اگر ما در حوزهای اتفاق نظر داشتیم و همه مسئولان و جریانهای سیاسی کنار هم قرار بگیرند، مانند آنچه امروز در حوزه دفاعی کشور شاهد آن هستیم پیشرفت حاصل خواهد شد، اما هر کجا که در کنار هم نبودیم و مقاصد سیاسی را بر منافع ملی ترجیح دادیم، آسیبپذیر شدیم، مانند آنچه متأسفانه در زمینه فساد و مبارزه با آن شاهد هستیم.