رهبر معظم انقلاب اسلامی طی دو سخنرانی بعد از انتخابات اخیر، به موضوع مهم و خطیری اشاره کردند که حاکی از نگرانی و دغدغه معظم له از بعضی کنش های سیاسی خواص است.
درسخنرانی اول به موضوع نفرت پراکنی و تخریب شخصیت ها انتقاد نموده و نسبت به بروز دعواهای سیاسی درون جریانی هشدار دادند که موجب تلخ شدن کام شیرین مردم از انتخابات نشود .
مخاطب اصلی سخنان اول ایشان، کسانی بودند که یا پیروز انتخابات بودند یا شکست خورده در رقابت انتخاباتی.
اما این بارکه به این مهم پرداختند، مخاطبشان کسانی هستند که از وحدت ملی امنیت آورغافل شده و با نفرت پراکنی علیه یکدیگر مانع اعتماد مردم به مسئولین شده اند.
وحدت ملی در جامعه منبعث از اعتماد مردم به مسئولان، حسن ظن آحاد جامعه بهم و گذشت و عدم وجود کینه نسبت به یکدیگر و پرهیز از غیبت و تهمت و نفرت پراکنی به همدیگر است.
وقتی برخلاف وحدت ملی، خواص و نخبه گان جامعه که سرمشق دیگران هستند ،به بدگویی و تهمت و افترا به دیگر اهل ایمان مبادرد ورزند، نباید انتظار داشت که وحدت ملی خدشه دار نشود .
رهبرمعظم انقلاب در سخنان نوروزی خود نسبت به عقب ماندگی درجامعه سازی، دردو مسئله‌ی اتّحاد دلهای مردم؛ واتّحاد عزمها و اراده‌های مردم. اظهار تأسف کردند .
دلیل این عقب‌افتادگی‌هادر جامعه سازی چیست؟ اگر ارتباط و همدلی اجتماعی اینقدر مهم است؛ چرا در این زمینه دچار غفلت شده ایم؛ چرا خودمان به دست خودمان در وحدت ملّی‌مان اختلال ایجاد میکنیم؟
دلیل آن روشن است! چون در فرآیندانقلاب اسلامی، هنوز به جامعه سازی اسلامی آنطور که باید نپرداخته ایم . تساهل ها و تسامح های بی جا و لیبرال منش دولت مردان و مسئولان فرهنگی و تربیتی کشور کار را به آنجا رسانده که با اندک مقاومت قشرهای غربگرا و اقلیت مخالف با جامعه سازی اسلامی ، از پیاده کردن قانونی ارزشهای مترقی اسلامی در جامعه عقب نشینی کرده ایم وهمه‌ی ما در این غفلت شریکیم؛ همه‌‌ی ما وظیفه داریم که یکی از شاخصهای جامعه سازی اسلامی یعنی« وحدت ملّی» را، «اتّحاد مردم» را، «اتّحاد مردم و مسئولین» را حفظ کنیم؛ وروزبه‌روز آن را تقویت کنیم. چون این سیاست قطعی نظام جمهوری اسلامی از روز اوّل بوده است وامام بزرگوار از روز اوّل روی یکی از چیزهایی که همیشه تکیه میکرد، مسئله‌ی «اتّحاد» بود. اگربعضی‌ها با یکدیگر سر مسائل جناحی، مسائل سیاسی اختلاف پیدا میکردند، امام (رضوان الله علیه) به اینها نهیب میزد و میگفت: «هر چه فریاد دارید بر سر آمریکا بزنید».
چرا درساخت جامعه آنقدر رشد نکرده ایم که اگر اختلاف فکری، اختلاف سلیقه، اختلاف سیاسی در یک کشور یک امر طبیعی است، در کشور ما به نفرت‌پراکنی تبدیل می شود؟
چرا اختلاف نظرات طبیعی افراد موجب نفرت‌پراکنی میشود، افراد از یکدیگر متنفّر،میشوند و به دشمنِ یکدیگر تبدیل میشوند و بخود اجازه می دهند که علیه یکدیگر، وبه هر وسیله‌ای که ممکن است، اهانت و آزار داده و احیاناً اقدام به انتشار افترا و دروغ علیه دیگری کنند؟ این سبک زندگی اجتماعی از نظر اسلام مردود وتقبیح شده و برعکس درجامعه اسلامی باید حسن ظن حاکم باشد. وحدت و اخوت و برادری باید حکمفرما باشد.ا فراد نباید دنبال عیوب دیگران باشند. از تجسس در احوال شخصیه دیگران باید پرهیز کنند، غیبت دیگران حرام و مانند خوردن گوشت مردار است! بعضی از ظن و گمان ها در جامعه اسلامی نسبت به یکدیگر گناه تلقی شده است .
نباید رقابتهای داخلی در زمینه‌ی مسائل گوناگون سیاسی و غیره، در یک خانوادهف بین دو برادر با دو سلیقه‌ی مختلف موجب شود که برادری‌شان از بین برود؛ یا کار به دشنام و دروغ و اهانت و مانند اینها کشیده شود؛ بلکه باید مراقبت کنند. همه با هم برادروار در کنار هم، روی مسائل کلّی جامعه و در مقابله و مواجهه‌ی با مخالفین کشور، مخالفین جمهوری اسلامی، مخالفین ملّت ایران، یکسان بِایستند و حرکت کنند.
راهکارهای جلوگیری از تبدیل شدن اختلاف نظرها به نفرت پراکنی ودشمنی وتفرقه چیست ؟
۱- ازهرگونه اشاعه خبری که موجب ضربه به اعتماد مردم شود پرهیز شود.
۲-نسبت هرشایعه ای ابتدا تحقیق و تامل شودوبدون تشخیص صحت یا سقم آنرا نشرندهیم.
۳-بسیاری از سوءتفاهمات با گفتگوی دوستانه حل و فصل شده و به اختلاف نمی انجامد
۴-ازهرکنش سیاسی و فرهنگی ای که موجب لطمه به وحدت ملی شودپرهیز شود .
۵-اصل را در قضاوت نسبت به برادر مومن حسن ظن بگذاریم نه بر سوء ظن.
۶-از غیبت و تهمت و افترا بدون سند مسجل پرهیز وموارد به صورت غیر رسانه ای دنبال شود.
۷-با عناصر تهمت زننده و افترا زننده، برخورد قضایی قاطع از طریق مدعی العموم صورت گرفته رسانه انها تعطیل گردد.
