مایه خجالت كاروان ورزش ایران در اینچئون

به گزارش نما امیدی که پشت دیوار کوتاه ویتنام و قرقیزستان ماندگروه ورزش مشرق - تیم ملی فوتبال امید ایران با سرمربیگری نلو وینگادای پرتغالی راهی اینچئون 2014 شد، با این امید که ناکامی 8 سال اخیرش در بازی‌های آسیایی را به فراموشی بسپرد، اما در عمل برای نخستین بار در تاریخ این رشته ورزشی پشت دیوار کوتاه ویتنام و قرقیزستان ماند تا از یاد نبریم فوتبال را در زمین چمن بازی می کنند نه روی صفحه روزنامه ها و البته در خواب خوش خرگوشی.

از قهرمانی با پروین و پورحیدری تا تیم رویایی برانکو
فوتبال ایران اولین بار در دهلی (سال 1951) با قبول شکست 1 بر صفر مقابل هند میزبان به مدال نقره بازی‌های آسیایی دست پیدا کرد. این عنوان در بانکوک 66 هم تکرار شد. با این حال وقتی در تهران (سال 1974) میزبان بازی‌های آسیایی شدیم اولین طلای فوتبال هم به کارنامه فوتبالمان اضافه شد.
پس از پیروزی شکوهمند انقلاب اسلامی 3 بار دیگر قهرمان بازی‌ها شدیم؛ مرتبه اول با هدایت علی پروین در پکن 90 و دفعه دوم با هدایت منصور پورحیدری در بانکوک 98 و آخرین بار با هدایت برانکو ایوانکوویچ در 2002 بوسان. برانکو ایوانکوویچ کروات با چهره هایی مثل ابراهیم میرزاپور، یحیی گل محمدی، علی دایی، ایمان مبعلی، جوادنکونام، حسین کعبی، محرم نویدکیا و... با اقتدار چهارمین و آخرین طلای فوتبال ایران در بازی‌های آسیایی را بدست آورد.

سقوط در دوحه،نابودی دراینچئون
در دوحه 2006 سلطه 8 ساله فوتبال ایران در بازی‌های آسیایی با نزول تا رتبه سوم بازیها به پایان رسید. تیم ما تیم بدی نبود؛ علیرضا حقیقی، عادل کلاه کج، حسین ماهینی، مهرداد پولادی، محمد نوری، آرش برهانی، پژمان منتظری، سیدجلال حسینی، خسرو حیدری، شیث رضایی و ...ایران در گروه چهارم صدرنشین شد تا در اولین بازی مرحله حذفی پس از تساوی 2-2 با چین در ضربات پنالتی با شکست دادن این تیم، راهی مرحله بعد شود. با این حال شکست 2-0 مقابل قطر میزبان مانع سومین حضور پیاپی فوتبال ایران در فینال شد. قهرمان دو دوره قبلی رقابت‌ها در بازی آخرش با گل دقیقه 114 کلاه کج کره جنوبی را شکست داد تا حداقل دستش از مدال خالی نماند.

در گوانگژو 2010 اوضاع از این هم بدتر شد؛ ایران در گروه دوم مرحله مقدماتی کار سختی نداشت. تیم ما با حضور نفرات با تجربه ای مثل سید جلال حسینی، سید مهدی رحمتی، کریم انصاریفرد و حمیدعلی عسگر از پس ترکمنستان(4-1)، ویتنام و بحرین(1-0) برآمد و اول شد. جالب اینکه ویتنام تیمی که امسال در اینچئون بلای جان فوتبال ما شد، در دوحه به جز شکست برابر ایران با نتیجه 2-6 مقابل ترکمنستان هم شکست خورد تا راه به جایی نبرد.
به هر حال قهرمان سالهای 98 و 2002 بازی‌ها در اولین بازی مرحله حذفی با گلهای سید جلال حسینی، کریم انصاری فرد و امیرشرفی مالزی را شکست داد تا به یک چهارم برسد. در این مرحله گل دقیقه 41 حمید علی عسکری سبب شد تا تیم ایران با شکست دادن عمان به نیمه نهایی برسد. در نیمه نهایی ژاپن با گلهای نوما و ناکایی تک گل دقیقه 6 آرش افشین را پرپر کرد تا ایران برای دومین بار پی در پی راه دیدار فینال را گم کند. در مسابقه رده بندی هم ناکامی های فوتبال ایران در بازیهای آسیایی ادامه پیدا کرد چون کره انتقام شکست دوره قبلش در این مرحله را 4-3 گرفت و این یعنی ادامه روند نزولی عملکرد فوتبالمان در بازیهای آسیایی.

و اما اینچئون 2014 و داستان ناگوار اتفاقات فوتبالی و غیر فوتبالی اش
در بازی‌های آسیایی کره، قرعه ای آسان نصیب شاگردان نلو وینگادا پرتغالی شد؛ ویتنام و قرقیزستان از سطح سوم ویا حتی چهارم فوتبال آسیا، رقبایی بودند که می شد در مرحله گروهی به عنوان حریفان تدارکاتی نگاه کرد. با این حال اول ویتنام گریبان تیم وینگادا را 4-1 گرفت و بعد قرقیزها پاسخ گل دقیقه 79 پورعلی گنجی را با گل اوکتیف در دقیقه 89 دادند تا فوتبال ایران را نابود کنند. به واقع توقع از تیمی که بازیکنانش در لیگ برتر با قراردادهای چند صد میلیونی عضو باشگاه‌های بزرگ و کوچک هستند بسیار فراتر از ماندن پشت دیوار تیم هایی مثل ویتنام و قرقیزستان بود. تیم هایی که خودشان در اولین مرحله بازی‌های حذفی برابر امارات و اردن با 2 گل اختلاف شکست خوردند و حذف شدند تا کره جنوبی قهرمان این رقابت ها شود و کره شمالی و عراق در رده های بعدی بایستند.

البته در خارج از مستطیل سبز هم اتفاقات غیر اخلاقی و شرم آوری از سوی یکی از عوامل تدارکات تیم فوتبال رخ داد که مایه خجالت کاروان کشورمان شد و باید گفت که تیم امید ایران هم فوتبال را باخت و هم اخلاق را.