به گزارش نما، استقلال و پرسپولیس تنها تولیدکنندههایی هستند که هیچ سودی از محصولات خود نمیبرند. محصول استقلال و پرسپولیس فوتبال است. این دو باشگاه با هنر خود در زمینه فوتبال جاذبه ایجاد میکنند، تماشاگران را به ورزشگاه میکشانند و طیف عظیمی را پای گیرندههای تلویزیون نگه میدارند. فارغ از کیفیت فنی این دو تیم که در ادوار لیگ متغیر بوده اما این دو باشگاه با هر نوع عملکردی میان تماشاگران خود صاحب جایگاه هستند و حتی در بدترین روزها نیز دوستداران این تیمها از طریق تلویزیون و رادیو و دیگر رسانهها پیگیر اخبار، گزارشها و اتفاقات پیرامون تیمهای محبوب خود هستند.
سیما در قامت یک رسانه تصویری نسبت به دیگر رسانهها بیشتر مورد توجه است و از آن زمان که پخش مستقیم بازیهای لیگ برتر حرفهای شد و برنامههای متفاوت فوتبالی نیز شکل گرفت، سیما به رسانه اول فوتبال بدل شد. به تبع این توجه، سود عظیمی به خزانه اقتصادی سیما ورود یافت که این نشان میدهد سیما بیش از رسانههای دیگر از کنار فوتبال منتفع شده است. ایضا پخش آگهیهای تبلیغاتی پیش و پس از برگزاری مسابقات فوتبال سیما را به رسانهای تبلیغمحور در جریان پخش مسابقات فوتبال بدل ساخته است.
این رویه حتی در برخی برنامههای فوتبالی مانند «نود» نیز طی شده و سیما از توجه عظیم هواداران این دو تیم و دیگر تیمهای شهرستانی که میان مردم صاحب جایگاه هستند بهره جست و اقدام به پخش تبلیغات گستردهای در جریان برنامههای فوتبالمحور نیز کرد که سود قابل توجهی هم برد. برای مثال سود برنامه «نود» از تبلیغات بیش از 15 میلیارد تومان در هر هفته برآورد شده است که این شامل درآمدهایی که از کنار ارسال پیامک به دست میآید نیز میشود.
باشگاههای استقلال و پرسپولیس بهعنوان دو قطب اصلی فوتبال در ایران و نیز باشگاههایی همچون تراکتورسازی، فولاد و سپاهان که صاحب تماشاگر هستند هیچگاه حقوق واقعی خود را از کنار این تبلیغات به دست نیاوردهاند و سیما در سالهای اخیر بهرغم تمام درخواستها، توصیهها و اخطارهایی که از سوی مسوولان فدراسیون فوتبال دریافت کرد هرگز حاضر به پرداخت حق واقعی پخش تلویزیونی به باشگاهها نشد.
برآیند این لجاجت محروم شدن هواداران فوتبال از تماشای فوتبال بود. اگرچه رویه سیما موجب میشود تیراژ روزنامهها بالا برود و رسانههای دیگر مورد توجه قرار بگیرند اما پخش نشدن بازیها موجب میشود اوقات فراغت مردم به بطالت گذشته و به امور دیگر صرف شود که این ممکن است برخی آسیبهای اجتماعی را به همراه آورد. مقصر این فعل و انفعال فدراسیون فوتبال نیست که در هفته دوازدهم مانع ورود دوربینها به ورزشگاه شد. مقصر اول سازمان سیما است که برای پرداخت نکردن حق پخش تلویزیونی عزمی راسخ دارد و نمیخواهد فوتبال ایران را به حقوق واقعی خود برساند.
در رأس همه استقلال و پرسپولیس را میبینیم که چنانچه سیما حقوق واقعیشان را بپردازد با برنامهریزی و سازوکار مطلوبتر میتوانند در عرصه باشگاهداری فعالیت کنند و به دستاوردهای مطلوبتری نیز در عرصه بینالمللی دست یابند. در واقع اگر حقوق واقعی این دو باشگاه طبق تعرفه بینالمللی پرداخت شود در نهایت خود سیما به سود بیشتری دست خواهد یافت و عجیب است که مدیران سازمان صداوسیما پرداخت حق واقعی فوتبال را به ضرر سازمان متبوع خود میدانند. نه تنها پرداخت حق واقعی باشگاهها ضرری برای سازمان سیما به همراه ندارد بلکه با تقویت بنیه اقتصادی، جاذبههای باشگاههای استقلال و پرسپولیس بیشتر شده که این منجر به افزایش تعداد مخاطبان میشود و سیما نیز میتواند با کسب تبلیغات بیشتر سود عظیمتری را به خود اختصاص دهد. به غلط تصور برخی مدیران و تصمیمگیرندگان سیما در مواجهه با حق تلویزیونی این است که سازمانشان متضرر میشود درحالی که چرخه پولی که از طرف آنها به باشگاهها داده میشود درنهایت به خود سیما بازمیگردد.