به گزارش نما به نقل از فارس، عبور از بحران‌ها در کشوری به اهمیت مصر، برای دیپلماتی که در یکی از سرنوشت سازترین و پرحادثه‌ترین مقاطع کشور تاریخی مصر و منطقه و همزمان با بیداری اسلامی، سکان نمایندگی ایران در قاهره را بر عهده داشته است؛ می‌تواند بسیار پرخاطره باشد. خاطرات مجتبی امانی رئیس دفتر حفاظت منافع ایران در قاهره ابعاد مختلفی را در بر می‌گیرد و تنها به خاطرات سیاسی منحصر نبوده و موضوعات اجتماعی، اقتصادی، فرهنگی، مذهبی، امنیتی، رسانه‌ای و ... را در قالبی داستانی روایت می‌کند.
***
یکی از خاطرات جالب من در دوره دوم ماموریتم در مصر (1374 – 1378) مربوط به مسابقه فوتبال ایران و آمریکاست. اول تیر سال 1377 مسابقه ایران و آمریکا در چارچوب مسابقات جام جهانی فوتبال برگزار می‌شد. از چند روز قبل از آن، برخی مصری‌ها با حساسیت این مسابقه را از من پیگیری می‌کردند.
حساسیت مصری‌ها که برای پیروزی ایران دعا می‌کردند و یا احساسات به خرج می‌دادند برای من جالب توجه بود.
روز برگزاری مسابقه نیز چند مصری تماس گرفتند و ضمن ابراز احساسات و پرسش از زمان برگزاری این مسابقه، گفتند برای پیروزی تیم ایران دعا خواهند کرد.
به علتی مجبور شدم که تا شروع مسابقه در محل کارم بمانم و در واقع زمانی حرکت کردم که مسابقه ایران و آمریکا شروع شده بود. گفتنی است من چندان «فوتبالی» نبودم و به همین علت برخلاف بسیاری از همکارانم که برای دیدن مسابقه به خانه‌هایشان رفته بودند، اهتمام زیادی نداشتم که حتماً مسابقه را از اول تا آخر ببینم.
مسیر حرکتم از سفارت به خانه که مسیری طولانی و یازده کیلومتری بود از جلوی چند قهوه خانه می‌گذشت. جمعیت زیادی را در این قهوه خانه‌ها دیدم که با اشتیاق مسابقه فوتبال می‌دیدند. موسم برگزاری مسابقات باشگاه‌های مصری نبود.
همچنین مصر مسابقه فوتبالی هم با دیگر کشورها نداشت. طبیعی بود که در زمان برگزاری مسابقات جام جهانی، دیگر مسابقات تعطیل باشد.
جمعیتی که برای دیدن تلویزیون در قهوه خانه جمع شده بودند خیلی مشتاقانه مسابقه را نگاه می‌کردند. تعداد آنها، همانند جمعیتی بود که قبلاً در زمان برگزاری مسابقات ملی و یا دو تیم اصلی باشگاهی مصر (زمالک و اهلی) مشاهده می‌کردم.
تجمع مردم در قهوه خانه‌های مصر برای دیدن برنامه‌هایی مثل مسابقه فوتبال، از جمله ویژگی‌های مردم مصر است که ترجیح می‌دهند این لحظات را در کنار یکدیگر باشند و احساسات خود را در جمع بیان کنند.
باورم سخت بود که این شور و هیجان برای دیدن مسابقه ایران با آمریکا باشد.
مردم حاضر در قهوه خانه‌ها مثل آنکه تیم ملی مصر دارد با آمریکا مسابقه می‌دهد، این مسابقه را مشاهده می‌کردند.
زمانی به خانه رسیدم که تقریباً نیمه اول رو به پایان بود.
مشغول دیدن مسابقه شدم. خانمم سوال کرد که مصر هم مسابقه فوتبال دارد؟ گفتم نه، چطور مگه؟ گفت پس حتماً ساکنین ساختمان هم دارند مسابقه ایران آمریکا را می‌بینند، زیرا سر و صدای تشویق از همسایه می‌شنوم.
راست می‌گفت. سر و صدای آنها با همین مسابقه فوتبال همخوانی داشت.
جالب بود وقتی ایران گل زد، غریو شادی از همسایه‌ها شنیده شد. مسابقه به پایان رسید و من پس از آن بوق خودروها را می‌شنیدم که به شادی برد ایران در این مسابقه، در خیابانها ابراز احساسات می‌کردند.
انگار که تیم مصر بر آمریکا پیروز شده است.
تا چندین روز تعداد زیادی از مصری‌ها نیز در تماس تلفنی این پیروزی را تبریک می‌گفتند.
طرفداری مردم مصر از ایران در مسابقه با آمریکا، جلوه‌ای از همراهی عمومی ملت‌های دیگر با جمهوری اسلامی ایران است.
این نمونه کوچکی است که ملت‌های دیگر از هر فرصتی برای ابراز این موضوع استفاده می‌کنند و میدان‌های ورزشی یکی از آن هاست.
وقتی برد تیم فوتبال ایران مقابل آمریكا مردم مصر را به خیابانها كشاند
مسابقه به پایان رسید و من پس از آن بوق خودروها را می‌شنیدم كه به شادی برد ایران در این مسابقه، در خیابانها ابراز احساسات می‌كردند.
۱۳۹۳/۸/۱۲
