به گزارش نما به نقل از شبکه خبری بی بی سی، وقتی پدر مسعود حسینی در افغانستان به دلیل سیاسی دستگیر شد، او که کودک بود به همراه خانواده اش به ایران مهاجرت کرد. روزهایی که او شاگرد خیاطی در مشهد بود، عشق عکاسی در او جرقه زد و با حقوق چند ماهش یک دوربین عکاسی خرید. حالا عکاس خبرگزاری فرانسه در کابل است. او امسال توانست با عکسی از یک دختر بچه عزادار در یک صحنه انفجار، برنده جایزه پولیتزر شود.
گزیده ای از سخنان این عکاس افغان را می خوانیم:
*عکسی که من برنده شدم، عکس دردناکی است. اگر نگاهش کنم مرا به آن صحنه می برد. در ابتدا که مجبور بودم به عکس نگاه کنم،ضربان قلبم تند می شد و نفسم می گرفت. دیگر نمی خواهم عکس را ببینم و حتی به آن فکر کنم.
*مثل هر سال داشتم روز عاشورا را پوشش می دادم...می خواستم نوحه سینه زنی را به زبان اردو ثبت کنم به همین دلیل با جمعیت همراه شدم. از کنار دخترک سبز پوش، که نامش ترانه است عبور کردم. به ذهنم آمد که برگردم و از ترانه عکسی بگیرم؛ چون تمثیل طفلان مسلم در هزار و چند سال قبل بود....در یک لحظه همه چیز تغییر کرد، ضربه شدیدی به پشتم خورد و به زمین افتادم.
*دست چپم خون آلود بود. همه در حال فرار بودند. باید می رفتم و می دیدم چه شده است. شروع کردم به دویدن تا به مرکز انفجار برسم، ناگهان متوجه شدم در میان اجساد تکه تکه شده، قرار گرفته ام.
*.... سمت چپم ترانه را دیدم که به حالت غم انگیزی فریاد می زد. متوجه نمی شدم چه می گوید، بعد که فیلم را دیدم متوجه شدم، کمک می خواسته است.
*ترانه زخمی شده بود، برادر خودش را از دست داده بود، مادرش خون آلود بود، خواهر کوچکش به شدت مجروح شده بود، هم بازی هایش را در یک لحظه از دست داده بود.او فریاد می زد. صحنه ای بسیار وحشتناک بود.
*دوربین را برداشتم و این عکس را انداختم.
*احساس تاریخی مردم افغانستان این است که مردم جهان درد آنها را حس نمی کنند. من یک حس گر بودم که این درد را به جهان منتقل کردم.
*من با این عکس فریاد ترانه را به مردم جهان رساندم.
