به گزارش نما به نقل از جهان نیوز، در اواخر پاییز سال ۱۳۵۷، تظاهرات و تیراندازی خیابانی در تهران، به اتفاقی رایج تبدیل شده بود. خصوصا در ساعات حکومت نظامی، تیراندازی های پراکنده در سطح شهر از سوی نیروهای نظامی و امنیتی به مردم، شدت بیشتری می گرفت.
بعضی از این گلوله ها، با هدفگیری دقیق، به قلب یا سر مردمی که شعار می دادند اصابت می کرد و سنگفرش خیابان ها به خون گرمشان آغشته می شد. البته این گونه هدفگیری های منجر به قتل، معمولا از سوی عوامل ساواک انجام می گرفت و سربازان و درجه داران ارتش غالبا به تیراندازی هوایی اکتفا می کردند.