انواع دبه های آمریكایی

مهدی ده مرده-به گزارش نما ، 29 اسفند1329 در تاریخ ایران روز مهم و سرنوشت سازی است. در این روز تلاشهای مردم ایران و رهبرانش برای ملی شدن صنعت نفت ایران به ثمر نشست و قانونی که در 17 اسفند در مجلس شورای اسلامی به تصویب رسیده بود در مجلس سنا هم مورد تائید قرار گرفت و بدین طریق نفت ایران ملی شد یعنی تمام عملیات اکتشاف، استخراج و بهره‌برداری نفت که تا پیش از این در دست انگلیسی ها بود در دست دولت ایران قرارگرفت . پس از این رویداد انگلیس كه با تصویب این قانون منافع خود را در خطر می دید، برای رفع این خطر راههای زیادی را امتحان کرد . یكی از این شگردها، تحریم نفت ایران در نیمه اول سال1330 بود. انگلیس به تمام خریداران نفت خام ایران اعلام کرد كه نفت ایران را خریداری نكنند.
مصدق دست بکار شد تا جلوی این تحریمها را بگیرد پس با ترومن رئیس‌جمهور آمریکا و آچسون وزیر امور خارجه مذاکره کرد و آن‌ها به دکتر مصدق قول دادند که در تحریم نفت ایران شرکت نمی‌کنند و اگر انگلیس نفت ایران را تحریم کند، آن‌ها از ما نفت می‌خرند. اما در عمل  خلاف آن چیزی که به دکتر مصدق قول داده بودند عمل کردند و نه تنها در تحریم با انگلیسی‌ها متحد شدند بلکه کودتای ۲۸ مرداد را به راه انداختند.
این شد اولین دبه آمریکائی ها در سر میز مذاکره با ایرانی ها. پس از این دولت و حاکمیت ایران صددرصد و بطور کامل در اختیار آمریکا قرار گرفت. دیگر نیازی به مذاکره نبود. هرچه می خواستند همان می شد حتی بدون آنکه مقامات پهلوی مطلع شوند.
انقلاب اسلامی رخ داد. تمام محاسبات آمریکا در منطقه بهم ریخت و دیگر دولت ایران در اختیارش نبود.
اولین دیدار دو دولت پس از انقلاب به دیدار بین بازرگان نخست وزیر دولت موقت و برژینسکی مشاور امنیت ملی دولت کارتر بر می گشت. در این دیدار آمریکائی ها قول دادند که دولت جدید را به رسمیت بشناسند و به قراردادهای فروش سلاح که در زمان محمدرضا پهلوی بسته شده بود پایبند بمانند، امری که هیچگاه اتفاق نیافتاد و دبه ائی دیگر.
تصرف سفارت ایالات متحده آمریکا توسط دانشجویان مسلمان پیرو خط امام در 13 آبان 1358 و دستگیری 52 نفر از جاسوسان به ظاهر دیپلمات آمریکایی ، مسئله دیگری بود که آمریکائی ها را به پای میز مذاکره با دولتمردان ایران اسلامی کشاند.  
قرار شد محور مذاکرات، چهار شرطی باشد که امام خمینی (ره) در شهریورماه 59 برای آزادی گروگانها مطرح کردند:
1- بازگرداندن دارايی های شاه به کشور
2- تعهد آمریکا به عدم مداخله در امور ايران
3- آزاد كردن داراييهای ايران در آمريكا
4- لغو ادعاهای آمريكا عليه ايران (دعاوی ای که بعد از 13 آبان در محاکم مختلف داخل و خارج آمریکا، علیه ایران به جریان افتاده بود)
بهزاد نبوی (وزیر مشاور و سخنگوی دولت شهید رجایی) نماینده ایران و وارن کریستوفر (معاون وزیر امورخارجه این کشور) نماینده آمریکا در مذاکرات بودند.
در پایان ایران به تعهداتش جهت آزاد کردن جاسوسان آمریکائی عمل کرد و آمریکا نه تنها بر عهدش پایبند نماند، بلکه تمام امکاناتش را جمع کرد تا ایران اسلامی را ساقط کند.
دور جدی مذاکرات بعدی به مباحث مسائل هسته ایی ایران اسلامی برمی گشت.
در این گفت و گو ها در اوایل دهه‌ی هشتاد گفتند شما فقط برای مدت کوتاهی غنی‌‌سازی را متوقف کنید، بعد گفتند که کار یوسی‌اف را متوقف کنید. حدود دو سال و نیم به همین منوال گذشت. ایران  کاملاً با آن‌ها همکاری کرد ولی آن‌ها قدم‌به‌قدم جلوتر آمدند. در این میان برخی دولتها و سازمانهای بین المللی واسطه‌ شدند و می‌گفتند که شما برای مدت کوتاهی به خواسته‌ی آمریکا تن بدهید، اما در عمل چیز دیگری ثابت شد، به محض همکاری ایران ، آمریکایی‌ها موضوعات دیگری را مطرح می‌کردند.
عراق موضوع بعدی بود که ایران اسلامی یک طرف میز قرار گرفت و مسئولان آمریکائی طرف دیگر میز.
اما آنجا هم به مذاکرات پایبند نماند چرا که به گفته ی امیری مقدم،عضو هیات مذاکره کننده ی ایرانی "آمریکایی‌ها می‌خواستند در عراق بمانند و هدفشان از مذاکرات این بود که امنیتشان در عراق تضمین بشود تا به راحتی به غارت سرمایه‌هایی عراق بپردازند."
با روی کار آمدن دولت یازدهم، دور جدیدی از مذاکرات پیرامون مسائل هسته ائی بین ایران و آمریکا آغاز شد. دولتمردان ایرانی در این مذاکرات تلاش دارند تا با عقب نشینی از برخی حقوق هسته ائی ملت ایران برخی دیگر از حقوق به ناحق سلب شده ایرانی ها را باز پس بگیرند اما هر گاه که همگان گمان می برند مذاکرات به پایان نزدیک شده و توافقی در حال دستیابی است  آنها خواسته و فشارهایشان بیشتر می شود.
اتفاقی که رهبر معظم انقلاب در ماه پایانی سال گذشته و در دیدار با نمایندگان مجلس خبرگان متذکر شدند « امریکایی ها همیشه در آستانه زمان تعیین شده برای پایان مذاکرات، لحن خود را سخت تر، تندتر و خشن تر می کنند تا اهداف خود را محقق کنند که باید مراقب این حیله بود.»
ظاهرا ً دبه کردن ذاتشان است و درمانی ندارد جز مقاومت.