به گزارش نما - اقتصادنیوز نوشت: براساس افق چشم انداز 1404 مقرر شده است ایران به تولید سالانه سه میلیون دستگاه خودرو برسد و سالانه یک سوم از میزان تولید شده را صادر کند.
براساس افق چشم انداز 1404 مقرر شده است ایران به تولید سالانه سه میلیون دستگاه خودرو برسد و سالانه یک سوم از میزان تولید شده را صادر کند اما با توجه به از بین رفتن بخش بزرگی از صنعت قطعهسازی و وارداتی شدن قطعات خودرو چنین توانی در صنعت قطعهسازی ایران وجود دارد؟
با توجه به اینکه در مدت اخیر حدود یک میلیون دستگاه خودرو در انبارها به وسیله تسهیلات ۲۵ میلیون تومانی فروخته شد، برخی قطعهسازان بر این باورند که در صورت برطرف شدن برخی مشکلات صنعت قطعهسازی ایران، نه تنها نیاز خودروسازی داخل کشور بلکه امکان ساخت قطعات خودرو برای صاردات نیز وجود دارد.
از طرفی دیگر، برخی قطعهسازان میگویند با کوتاه شدن دست دولت و اعطای تسهیلاتی به قطعهسازان، امکان تولید خودرو برای چشمانداز ۱۴۰۴ وجود دارد، اما برخی دیگر رسیدن به چشمانداز تولید را نیازمند توجه دولت و برداشتن موانع عنوان میکنند.
دراین باره نیز یک عضو سابق انجمن قصعهسازان گفت: قطعهسازان توان خود در زمینه تولید سالانه دومیلیون دستگاه را ثابت کردهاند.
فرهاد بهنیا افزود: قطعهسازان آمادگی ساخت سه میلیون دستگاه خودرو در سال را دارند که شرط اصلی آن سرمایهگذاری در این عرصه است.
به گفته عضو انجمن قطعهسازان و خودرو سازان، در حال حاضر یکی از بزرگترین مشکلاتی که صنعت قطعهسازی و خودروسازی درگیر آن هستند، تامین نقدینگی است، چرا که برای افزایش تیراژ به وجود نقدینگی نیاز است.
وی گفت: از این رو برای تولیدات بیشتر و جدیدتر به ماشینآلات جدیدتر و با تجهیزات بالاتر نیاز است، همچنین هنوز این موضوع در چشم انداز دیده نشده است، یعنی هنوز قطعه سازان نمیدانند که آیا دولت برای این کار بانک عاملی مشخص کردهاست یا خیر، اگر تعیین کردهاست چه بودجهای برای این کار کنار گذاشته شدهاست.
بهنیا افزود: مشاهده میشود قطعهسازان و خودروسازان کلیه کشورهای خارجی که در رتبه اول خودروسازی جهان هستند، به راحتی از سیستم بانکی کشوربا بهرههای کم استفاده میکنند اما در ایران امکان بهرهبردن از تسهیلات بانکی ان هم به راحتی فراهم نیست.
عضو انجمن قصعهسازان و خودرو سازان تصریح کرد: در ایران استفاده از تسهلات بانکی دچار چالش است، چرا که شاید بانکها به بخش تولید چندان خوشبین نیستند، اما ه نظر میرسد اگر این موانع برداشته شود به راحتی تولید خودرو و قطعات آن در داخل کشور امکان پذیر خواهد بود.
اما در این میان یک عضو دیگر انجمن قطعهسازان و خودرو سازان معتقد است: در حال حاضر نه صنعت قطعهسازی و نه صنعت خودروسازی هیچ یک نه تنها زیرساختهای لازم برای تولید بلکه هیچ یک از بخشها آمادگی تولید سالانه سه میلیون دستگاه خودرو تا چشمانداز ۱۰ سال آینده را ندارند.
بهرام شهریاری در این باره گفت: باید برای تولید سه میلیون خودرو، کار را از از ظرفیت تولید خودرو در کشور آغاز کرد. اینکه مشاهده شود آیا میتوان در بازار حضور داشت، اینکه ایا رقابتی وجود دارد یا خبر را باید سنجید.
به گفته وی، اینکه یک سری قطعات از بازارهای دیگر وارد شود و ایران تنها مونتاژ کننده باشد، به هیچ کاری نمیآید،اما اگر این تولیدات از طراحی تا تولید نهادینه شود و همگی تولید داخل باشد و ساز کار برای تولید قطعه و مواد اولیه فراهم شود، از تولید قطعه تا نیروی انسانی و مولفههای تولید فراهم شود، موضوع دیگری است که باید مورد توجه قرار گیرد.
شهریاری اظهار کرد: به دلیل فراهم نشدن هیچ یک از این مولفهها که هر یک ساز خود را میزنند، تولیدات به چشم انداز نمیرسد و این مسیر موفق نخواهند بود.
به گفته وی، تا زمانی که شرکت فولادسازی، پتروشیمی و غیره به صورت جزیرهای عمل میکنند و هریک برای خود تولیداتی دارند و قیمت تمام شده را با سود مورد نظر خود به فروش میرسانند، وضعیت به همین صورت است و نمیتوانند با قیمت تمام شده کمتر تولید کنند.
شهریاری تصریح کرد: از این رو تا زمانی که قطعهسازان به تیراژ اقتصادی تولید نکنند و برای مصرف هر قطعه خودرو به ۱۰ قطعهساز مراجعه شود، این تولیدات برای سه میلیون خودرو در سال محقق نخواهد شد.
این عضو انجمن قطعهسازان معتقد است: برای رسیدن به این مهم، ساز و کار زیادی لازم است تا براساس چشمانداز ۱۴۰۴ به تولید این تعداد خودرو دست یابیم تا بتوان تولیدات مناسبی صادر کرد، چرا که صادرات خودرو به معنی کیفیت مناسب و خدمات آن است نه اینکه تنها خودرو صادر شود.
وی افزود: در حال حاضر تعداد خودروهایی که به کشورهای همسایه صادر میشود، چه توفیقی دارد. به همین منظور نباید در زمینه تولید خودرو رویایی فکر کرد، بلکه باید ساز و کار مناسب تولید فراهم شود.
این عضو انجمن قصعهسازان و خودرو سازان افزود: تولید این تعداد خودرو در صورتی امکان دارد که برنامه ششم فقط به عمران پرداخته نشود و به شاخصهای تولیدی هم پرداخته شود، شاخصها مشخص شود، آن زمان است که میتوان گفت شاخصها هدفمند عمل خواهد کرد، اما تازمانی که به صورت جزیرهای عمل کرد، نمیتوان به تولیدات داخل رسید.