ضعف مدیریت؛ دلیل اصلی نابسامانی اقتصادی در كشور است

صالح اسكندري در گفتگو با پایگاه اطلاع رسانی نما، با بيان اينكه عمده مشكلات اقتصادي كشور مربوط به مسائل مديريتي داخل كشور است گفت: واقعیت این مسئله در داخل کشور به مراتب وزن بیشتری دارد، تا اینکه ربط به روابط خارجی داشته باشد. خود آقای دکتر روحانی و تمام افرادی که نامزد انتخابات سال 92 بودند به این موضوع معترف بودند و اذعان داشتند که ما مشکلات اقتصادیمان تنها 30 درصد به مسئله تحریم ها بر می گردد و 70 درصد مشکلات مدیریت داخلی است. یعنی اصل مشکل اقتصادی ما ریشه در داخل دارد و مشکلات مدیریتی در داخل است که مانع از حل مسائل کشور می شود. حال اگر این وزن کشی 30 به 70 درصد را بپذیریم، طبیعتا اهتمام دولت به جای اینکه به برجام باشد باید به توصیه های رهبری، نقادان و دلسوزان دولت می بود و این پند را می شنیدند و توان مدیریتیشان را معطوف به بخش داخلی می کردند.
رئیس مرکز مطالعات ژرفا در ادامه گفت: کسی منکر این نیست که ایران با دنیا روابط و مذاکرات و مبادلاتی داشته باشد، بحث سر این است که رئیس جمهوری که مدیریت دولت قبل را متهم می کرد و عدم توانایی مسئول قبلی را مسئله می دانست چرا خودش بعد از به روی کار آمدن، ساز و کار را اصلاح نکرد. امروز به جای اینکه توان و انرژی های دولت روی موارد داخلی باشد، روی برجام و مذاکرات است. سرمایه دولت روی امیدها و انتظارات واهی است که به مردم در رابطه با حل مشکلاتشان از جانب طرف خارجی می‌دهد. و به وجود آوردن باوری رویایی در بین مردم به این شکل که بعد از برجام قرار است معجزه ایی رخ دهد! یا اینکه یک اتفاق عجیب و غریبی در کشوراتفاق بیفتد! یا مثلا دلار 3500 تومانی دوباره 1000 تومان شود! آقای روحانی، اگر حتی طرف آمریکایی به تمام تعهدات خودش هم عمل می کرد آیا دولت می توانست یک چنین کاری را انجام دهد؟ مطمئنا این طور نیست اما اینکه دولت تمام انرژی ها ی خودش را معطوف به این موضوع کرده است، سبب شد که ما از مدیریت داخلی قافل بشویم و همین غفلت از مدیریت داخلی باعث شده است چیزی حدود 6 میلیون نفر بیکار به جامعه بیکاران اضافه شوند و در هر 5 دقیقه به قول وزیر تعاون یک نفر به خیل بیکاران به خصوص بیکاران تحصیل کرده با مدارج بالا اضافه شود
وي افزود: با این عملکرد غلط دولت ما در بحث بنگاه های تولیدی هم شاهد ریزش کارت های بازرگانی هستسم و تولید کنندگان و تجار و بازاریان رغبت و انگیزه ایی برای تولید ندارند. به عنوان نمونه در مناطق آزاد تجاری ما که برای تسهیل واردات ایجاد شده بودند اکنون تبدیل به مکان ها و گلوگاه هایی برای قاچاق و واردات به کشور شده اند. مثل قشم و کیش و منطقه آزاد ارس و خرمشهر و ... در این مناطق تازه مجالی برای واردات اجناس درجه 3 و بنجل چینی و تایوانی و ورود خودرو های لوکس به دست آورده حتی کار به جایی رسیده که بعضی از تولید کنندگان داخلی در همین میدان شوش مجبورند تولیدات خود را سوار کامیون کنند به قشم و کیش بفرستند تا مجددا به عنوان کالای چینی یا تایوانی به بازار آمده و به فروش رسد. آیا واقعا این مدیریت اقتصاد مقاومتی است؟ اینک ما بیش از سه سال وقت مردم را بگیریم و تمام انرژی ها را معطوف به یک توافق نامه با غرب کنیم که نتیجه کار یک هندوانه دربسته باشد. تا امروز هم که هیچ نتیجه ایی نه به لحاظ مبادلات مالی، نه مسئله سوئیفت، نه بحث های اقتصادی و تجاری نداشته است.