۲۷ رجب سال ۴۰ عامالفیل، روزی است که محمدبنعبدالله(ص) مبعوث شد تا به فرمان پروردگار انسان را به یگانهپرستی و راه حق فرا بخواند؛ «یا ایها المدثر، قم فأنذر و ربک فکبر»؛ ای کسی که جامه به خود پیچیدهای، برخیز و قوم خود را از عذاب خدا بیم ده و خدا را به بزرگی یاد کن! پیامبری که در شبهجزیرهای مبعوث شد که بتپرستی، تفرقه، ظلم، کینهجویی و برادرکشی رواج داشت؛ بزرگمردی که جامعه حجاز را که هر روز با جنگهای خونین قبیلهای دست و پنجه نرم میکرد به اسلام دعوت کرد و وحدت را یک ارزش دانست. «وَاعتَصِموا بِحَبلِ الله جَميعًا وَلا تَفَرَّقوا وَاذكُروا نِعمَتَ اللهِ عَلَيكُم إِذ كُنتُم أَعداءً فَأَلَّفَ بَينَ قُلوبِكُم فَأَصبَحتُم بِنِعمَتِهِ إِخوانًا»؛ و همگی به ریسمان الهی چنگ زنید و پراکنده نشوید! و نعمت (بزرگِ) خدا را بر خود به یاد آرید که چگونه دشمن یکدیگر بودید و او میان دلهای شما الفت ایجاد کرد و به برکتِ نعمتِ او برادر شدید! او که به واسطه مهربانی گستردهاش رحمتللعالمین لقب گرفت.
حال سالها پس از پیامبر عظیمالشأن اسلام، ملت بزرگ اسلام با خدعه و نفوذ دشمن و سادهلوحی برخی جریانها در خطر انشقاق، اختلاف و برادرکشی قرار گرفته است. شیعه انگلیسی و تسنن آمریکایی، تیغهایی شدهاند که در صدد ایجاد جراحت بر پیکر جامعه مسلمانان هستند، تا برادر در مقابل برادر بایستد. انسانهایی که رو به یک قبله نماز میخوانند، پیرو یک پیامبر هستند و کتاب واحدی دارند یکدیگر را نشانه میگیرند و به جای دشمن خارجی به دنبال ضربه زدن به دوست و برادر خود هستند. این شرایط سخت وظیفهای سختتر بر دوش تکتک ما قرار داده است. وظیفه تلاش برای نزدیکتر شدن دلها، وظیفه شناساندن مسلمانانی قلابی چون داعش و... وظیفهای که برای انجامش حتی ساعتی نباید غفلت کرد. باید کاری کنیم تا در آخرت در برابر رسول خدا(ص) سرافکنده نشویم.