حیف‌ومیل بیت‌المال در دلالی‌های فوتبال

به گزارش نما، «شیوا نوروزی» در روزنامه «جوان» نوشت:

فوتبال ایران چالش‌های ریز و درشت زیادی دارد، از بی‌برنامگی و سوءمدیریت گرفته تا پایین بودن سطح کیفی بازی‌ها، اما هدر دادن پول‌های بیت‌المال حتی بیش از بازی‌های بی‌کیفیت و مدیریت آزاردهنده است. تمامی تیم‌های لیگ برتری این ادعا را دارند که بهترین بازیکنان و مربیان را به خدمت می‌گیرند و برای موفقیت باشگاه خود از هیچ تلاشی فروگذار نیستند. ولی حقیقت ماجرا چیز دیگری است و در این سال‌ها معلوم شده آقایانی که ادعای مدیریت حرفه‌ای دارند اهمیتی به پول مردم نمی‌دهند که اگر می‌دادند حالا مدیرعامل پرسپولیس مجبور نبود برای دادن طلب‌های تلنبار شده باشگاه دست به دامن هواداران و خیران فوتبالی بشود!

خبر بسیار واضح بود؛ مثل همیشه بازیکن خارجی به کشورش بازگشته و به خاطر قراردادی که با تیم‌های ایرانی داشته به فیفا شکایت کرده است. در این بین سرخابی‌های پایتخت ید طولایی در پرداخت پول مفت به خارجی‌های بی‌کیفیت‌شان دارند. شکایت یک بازیکن خارجی که هیچ تأثیر مثبتی هم در پرسپولیس نداشته سرخپوشان را حسابی نگران کرده است. قضیه از این قرار است که بازیکنی به اسم تادئو به لطف قراردادهای آبکی فوتبال کشورمان شکایتش را به فیفا رسانده است. سران فدراسیون جهانی فوتبال هم که از آشفته‌بازار بی‌بدیل فوتبال این مرز و بوم بی‌اطلاع هستند براساس قوانین سفت و سخت خود عمل می‌کنند. قرارداد منعقد شده سبب شده که مثل همیشه رأی علیه باشگاه ایرانی صادر شود و در صورتی که در مدت زمان تعیین شده 200 هزار دلار ناقابل پرداخت نشود، پرسپولیس می‌ماند و حوضش. سرپرست باشگاه نیز پیش از آنکه کار از کار بگذرد تصمیم گرفته مصاحبه کند تا در صورتی که رأی شدیدی علیه پرسپولیس صادر شد خودش را بی‌تقصیر جلوه دهد. طاهری از بدهی‌های زیاد باشگاه گفته، از اینکه باید هرچه زودتر طلب تادئو را جور کنند، مدیران قبلی مدیریت خوبی نداشته‌اند، نیازمند یاری هواداران هستند و کمک خیران احتمالی را رد نخواهند کرد. بدتر از همه اینکه مانوئل خوزه، سرمربی سابق این تیم نیز بدهی سنگینی روی دست باشگاه گذاشته و معلوم نیست مسئولان پرسپولیس چگونه و از کجا قرار است 6 میلیارد تومان برای تسویه‌حساب با خوزه پرتغالی مهیا کنند. شنیدن این اظهارات علامت سؤال‌های زیادی را در ذهن فوتبال‌دوستان و به ویژه هواداران میلیونی پرسپولیس ایجاد می‌کند. اولین سؤال اینکه تا چه زمانی قرار است خارجی‌های بی‌کیفیت خون فوتبال ایران را بمکند و پول‌های هنگفت به جیب بزنند؟ دولتی بودن سرخابی‌های پایتخت بر کسی پوشیده نیست و آخرین تلاش‌ها برای خصوصی‌سازی آنها نیز ثمری نداشت. با این حساب بودجه دولتی این تیم‌ها قاعدتاً از بیت‌المال تأمین می‌شود، بودجه‌ای که همیشه بوده و مدیران از بابت قطع آن دغدغه‌ای ندارند.

به همین دلیل است که بی‌حساب و کتاب بازیکن می‌گیرند و بیشتر از آنکه به کیفیت خارجی‌ها توجه کنند تعریف و تمجیدهای واسطه‌ها را می‌پذیرند. در حالی که پروسه به خدمت گرفتن بازیکنان خارجی در فوتبال حرفه‌ای کاملاً تعریف شده است در فوتبال ما خبری از بررسی سوابق، زیر ذره‌بین قراردادن بازیکن مدنظر و اطمینان از سلامت جسمانی‌اش نیست و شنیدن حرف‌های دلالان و در مراحل حرفه‌ای‌تر دیدن چند فیلم بازی کار را تمام می‌کند. سؤال دیگر اینکه چرا همه مدیران برای فرار از مسئولیت، مدیران قبلی را متهم به کم‌کاری و مدیریت غیرحرفه‌ای می‌کنند؟ تا بوده فوتبال ایران پر بوده از خارجی‌های بی‌کیفیت و دسته‌چندمی که از سوی دست‌های پشت پرده به فوتبال ما تحمیل شده است. البته در این مسیر مدیران پرمدعا نیز همواره با آغوش باز به استقبال این خارجی‌ها رفته‌اند و برای آنکه خاطره خوشی از کشورمان در ذهن‌شان بماند قراردادی تپل با او می‌بندند. زجرآورترین نکته این قراردادها مصدوم، بیمار یا به درد نخور بودن آنهاست که بلافاصله به ترک ایران و شکایت کردن به فیفا منجر می‌شود. طاهری جوری لیاقت مدیران گذشته را زیر سؤال برده که حالا همه منتظرند ببینند خودش وقتی از پرسپولیس برود چند پرونده شکایت روی دست باشگاه خواهد گذاشت. گرفتن بازیکن به همین راحتی نیست، این تیم‌های ایرانی هستند که موضوع را ساده گرفته‌اند. چراکه برای تأمین بودجه قراردادها کوچک‌ترین زحمتی نمی‌کشند و به هیچ مرجعی هم پاسخگو نیستند. اینجاست که پول بیت‌المال را هر طور که صلاح می‌دانند و به نفع‌شان است خرج می‌کنند. اینجاست که دل هوادار می‌گیرد از اینکه پول مردم به دست مدیرانی افتاده که صلاحیت خرج کردنش را ندارند. اینجاست که جامعه از اینکه پول‌های بی‌زبان مردم، آن هم در وانفسای اقتصادی، به جیب خارجی‌های بی‌کیفیت می‌رود، زجر می‌کشند و از فوتبال ایرانی بیزار می‌شوند.