در همین خط اول باید نوشت، هیچ‌کس با نوسازی ناوگان حمل‌ونقل هوایی کشور و افزایش امنیت پروازهای خطوط هوایی مخالف نیست. مسئله، موضوع دیگری است؛ مسئله نحوه استقبال از ورود اولین ایرباس خریداری شده از سوی دولت جمهوری اسلامی ایران است؛ مسئله تصویر منتشر شده از در آغوش کشیدن یکی از مقام‌های این شرکت توسط وزیر راه این مملکت است که حتی در برابر دوربین‌های تلویزیونی و لنز دوربین خبرنگار رسانه‌های مختلف نمی‌تواند ذوق خود را کنترل کند و رفتاری دور از شأن یک مسئول در نظام جمهوری اسلامی ایران و عزت ایرانیان بروز می‌دهد! مسئله منتقدان این نیست که نباید برای سفر امن مردم هزینه کرد؛ بلکه دغدغه‌شان آن است که قرار نبود خرید هواپیماهای مسافربری همه دستاورد برجام باشد! منتقدان می‌گویند که چرا ما باید اینچنین به دنبال خرید ایرباس در پسابرجام باشیم؛ در حالی که به گفته محسن شاطرزاده، معاون پژوهشی پژوهشگاه فضایی ایران «دولت پس از تعطیلی صنعت هسته‌ای، با فشار غرب اقدام به تعطیلی صنعت فضایی کرد و آن را از معاونت ریاست‌جمهوری به معاونت یک وزارتخانه بی‌ربط تنزل داد و تمام بودجه‌های پژوهشی آن را صفر کرد، اینکه شش ماهواره آماده پرتاب داریم، اما دولت اجازه پرتاب آنها را نداده است، صنعت فضایی ما که قرار بود در سال ۲۰۱۵ انسان به فضا پرتاب کند، عملا ًاز بین رفته است. ۴۰ نفر از متخصصان صنعت فضایی به آمریکا و اروپا رفته‌اند و جذب کار شده‌اند، حتی امارات متخصصان ما را جذب کرده و در حال راه‌اندازی صنعت فضایی است.» منتقدان حرف‌شان این است که چرا دولت جمهوری اسلامی که نماد تکیه به درون و استقلال سیاسی و اقتصادی در منطقه است، باید یک خریدار صرف باشد؛ اما عربستان سعودی، درست در همان بازه زمانی که در ایران تیترهای درشت استقبال از یک فروند ایرباس بر صفحه اول روزنامه‌ها می‌نشیند، اعلام کند به زودی در جشنی از اولین هواپیمایی که شرکت علوم و فناوری هوایی عربستان با همکاری شرکت «آنتونوف» اوکراین، در راستای بومی‌سازی صنعت هوایی این کشور ساخته است، رونمایی خواهد کرد!
