تفاوت نیروهای انقلابی با فتنه گران 88

«باید به جناب آقای روحانی تبریک گفت و اعلام نمود که رقابت انتخاباتی پایان یافته و فصل کار و تلاش برای ساختن ایران اسلامی آغاز شده است و در این راه همه نیروهای انقلابی برای توفیق ایشان در خدمت به انقلاب اسلامی و ملت عزیز ایران آرزوی موفقیت کرده و از هیچ کوشش و کمکی دریغ نخواهند کرد»؛ «مراتب تبریک خود را به رئیس‌جمهورى منتخب مردم که توانست اعتماد اکثریت را به خود جلب کند، تقدیم مى‌کنم. امیدوارم او بتواند، به فضل خدا در چهار سال آینده با عملکردى حق‌گرایانه و استفاده از همکاران پاکدست و اتخاذ مدیریت درست، موجب افزایش اعتماد مردم به نظام مقدس جمهورى اسلامى و یکپارچگى ملى و جبران فرصت‌هاى سوخته گذشته و اعتلاى شأن ایرانیان و پیشرفت میهن اسلامی‌مان و مقابله با محرومیت و فساد و ظلم و استکبار شود»؛ «برای تمام دولتمردان و رئیس‌جمهور منتخب آرزوی موفقیت دارم و امیدوارم اجرای عدالت اجتماعی و رفع دغدغه‌های اقتصادی مردم و معیشتی محرومان در اولویت برنامه‌های دولت دوازدهم قرار گیرد»؛ «معتقدان به گفتمان انقلاب اسلامی وظیفه و حق خود می‌دانند با نگاهی ملی و فراتر از رقابت‌های انتخاباتی به مثابه «دولت در سایه» در چارچوب قانون و اخلاق، منتخب ملت و دولت او را در جهت رفع کاستی‌ها، تصحیح ایرادها و حرکت در مسیر خدمت به مردم، تعالی فرهنگ، مبارزه با فساد، ایجاد اشتغال و رونق تولید و افزونی عزت و اقتدار در روابط خارجی یاری نمایند.» این عبارات بخش‌هایی از پیام‌های نیروهای انقلابی و اصولگرایی، چون علیرضا زاکانی، سیدمصطفی ‌میرسلیم، ابراهیم رئیسی و سعید جلیلی بود؛ پیام‌هایی سرشار از همدلی، وحدت و همراهی برای ساختن و پیشرفت کشور که در روزهای آینده نیز تکرار خواهد شد؛ پیام‌هایی که نشان داد جبهه انقلاب فارغ از نتیجه انتخابات در کنار منتخب ملت برای پیشرفت و اعتلای کشور ایستاده‌ است و تنها به حل مشکلات و دستیابی به اهداف انقلاب می‌اندیشد؛ پیام‌ها و نامه‌های کسانی که جریان مطلوب آنها در کسب رأی در انتخابات اخیر ناموفق بودند، ناخودآگاه ذهن هر ایرانی را به مقایسه این روزها با روزهای پس از انتخابات سال ۸۸ معطوف می‌کند؛ به یاد اعلام نتایج انتخابات و عکس‌العمل بازندگان، به یاد به آتش کشیدن پایتخت و ایجاد آشوب و اغتشاش و صدور بیانیه‌ها، فراخوان‌ها و... اینکه چگونه بازندگان آن انتخابات پیروزی ملی و بزرگ کشور را تلخ کردند و آن شد که نباید.