چند پرسش از نجفی برای شفافیت

محمد مهدی اسلامی- حزب کارگزاران سازندگی، به تازگی نشریه ای را منتشر می سازد که «سازندگی» نام دارد و رسانه رسمی حزب است. سید حسین مرعشی رئیس شورای سیاست گذاری آن است و قوچانی عضو تازه ملحق شده به این حزب، سردبیر آن. در هفتمین شماره این هفته نامه که 15 مردادماه منتشر گردیده بود، گزارشی مفصل درباره انتخاب نجفی به عنوان گزینه دارای اکثریت آرای شورای شهر نوشته و آورده است: «نجفی و مرعشی به نوعی نمایندگان حزب کارگزاران برای شــهرداری تهران هستند. از آنجایی هم که حســین مرعشی گویا تمایلی برای تصدی این پست ندارد، نجفی به تنهایی از سوی کارگزاران در صحنه حضور دارد و برای ارائه برنامه هایش به منتخبان شورای شهر پنجم اعلام آمادگی کرده اســت. این حزب تجربه یک شــهردار را هم دارد؛ غلامحسین کرباسچی دبیرکل حزب کارگزاران سازندگی از ســال 1368 تا 1377 شهرداری تهران را بر عهده داشــت.» این تأیید رسمی نامزدی نجفی از سوی حزب کارگزاران سازندگی است.
حسین مرعشی نیز در ستون «گزارش سخنگو» خود و نجفی را نامزدهای حزب کارگزاران می داند و بر این موضوع تأکید می کند که «نگاه کارگزاران به شهرداری جبهه ای است نه حزبی» بدین معنا که چون در انتخابات جبهه ای پیروز شده اند، نامزد حزب در اداره شهرداری جبهه ای عمل خواهد کرد، نه حزبی. البته او در آن مصاحبه تأکید می کند حضور خودش جدی نیست و صرفا برای حمایت از نامزد اصلی است؛ حرفی که ما را یاد نامزدی تشریفاتی اسحاق جهانگیری در انتخابات ریاست جمهوری اخیر برای حمایت از روحانی می اندازد. محمد عطریانفر نیز در این شماره در تأیید نجفی سخنانی به تفصیل نگاشته است و ...
اما یک نکته در این میان نیاز به بازشکافی دارد؛ محمد علی نجفی اگرچه در 27 دیماه 1374 بیانیه اعلام موجودیت کارگزاران سازندگی را امضا کرده بود، اما بر اساس بیانیه دوم به همراه 9 وزیر دیگر دولت هاشمی رفسنجانی، اعلام کرد بر اساس بررسیهای انجام شده و به خصوص ارشادات و اشارات مقام معظم رهبری از انتشار لیست و معرفی داوطلبان (انتخابات مجلس پنجم) خودداری خواهد کرد و از آن تاریخ نام او در میان اعضای رسمی حزب کارگزاران نبود. بار دیگر نام وی در 25 مردادماه 1378 در مجوز فعالیت حزب کارگزاران سازندگی به عنوان عضو هیئت موسس قید شده بود؛ اما در سالهای اخیر نام وی در شورای مرکزی این حزب نیامده است، لکن گفته شد 2 تن از اعضای جدید شورای مرکزی سهمیه وی بوده است. با این حساب او را باید از جمله مردان سایه حزب کارگزاران برشمرد.
موضوع وقتی حساس تر می شود که بر خلاف مصرحات رسانه رسمی آن حزب، آقای نجفی گفته است عضو هیچ حزب سیاسی نیست و در شهرداری ردای سیاست را به در خواهد آورد. اگر او اعتقاد به کار حزبی دارد، چرا آن را نفی می کند و اگر ندارد، چرا مواضع رسمی کارگزاران را تکذیب نمی کند؟ در همین ابتدای امر که احتمال زیاد می رود سکان شهرداری به او سپرده شود- البته با فرض رفع مشکل محکومیت قضایی وی - انتظار از وی صداقت در ابتدای مسئولیت است. به عنوان نمونه خوب است شفاف بگوید نسبت او با حزب کارگزاران که وی را نامزد رسمی خود می داند چیست؟
این نسبت در ابعاد مختلف قابل بررسی است، به عنوان نمونه آیا او نیز همچون مرعشی معتقد به « لیبرال دموکراسی اسلامی» است؟ خوب است شفاف اعلام کند که وعده غیر سیاسی کردن شهرداری که او داده ، منظور حوزه عمل اجتماعی و عمرانی شهر و اولویت دادن بررفع مشکلات شهروندان است یا به معنای سکولاریسم ( که همزاد لیبرالیسم و مستلزم جدا کردن دین از ساحت جامعه است) مبنای رفتار خواهد بود و بهانه ای برای تعطیل کردن اقدامات فرهنگی در راستای آرمانهای انقلاب اسلامی؟
در بخش دیگر، او گفته است ملاک او برای انتخاب مديران شايستگی اخلاقی و حرفه ای و عاری بودن از شائبه در رابطه با مسائل مالی است. این شعار خوبی است؛ خوب است برای عملی شدن این شعار، وی مصاحبه چندی پیش عطریانفر (دیگر عضو موسس حزب کارگزاران) درباره چگونگی تأمین بودجه آن حزب در دوران شهردار بودن کرباسچی را بخواند. عطریانفر می گوید: «آقاي كرباسچي كه نمي‌رفت از دوستان قم در زمان طلبگي‌‌اش پول جمع كند. از موقعيتي كه به عنوان شهردار تهران داشته احتمالاً 6 تا 10 نفر پيمانكار پولداري را كه در فعاليت‌هاي مديريت شهري و ساخت و ساز شهري بودند، صدا مي‌‌كردند و ديگران از طرف آقاي كرباسچي مذاكره مي‌كردند كه شما آمادگي كمك داريد؟ آنها مي‌گفتند بله و از اين طريق دريافت مي‌شد [...] آيا طبيعتاً اين آقايي كه مذاكره مي‌كند و آن آقايي كه پول را مي‌دهد، تحت تأثير شرايطي كه اين آقا به عنوان موقعيت حاكم دارد نيست؟ آيا روي اين حساب كه فردا از آن طرف درخواستي دارد و براي اينكه پاسخ مثبت بدهد كمك مي‌كند؟ اين عيب قضيه هست و الان هم وجود دارد.»
خوب است آقای نجفی بگوید اگر حزب چنان توقعی از وی داشت، چه خواهد کرد؟ آیا خود او نیز همچون ارگان حزب کارگزاران، شهردار شدنش را در امتداد مسیر کرباسچی می داند یا برای خود جایگاه مستقل و فراتر از احزاب اصلاحات بویژه کارگزاران قائل است؟