بازآفرینی بافت شهری از حرف تا عمل

تنها در شهر تهران بیش از هزار پلاک نیاز به نوسازی دارد ، یعنی دقیقا 3268 هکتار و 19 درصد از جمعیت تهران به ویژه مناطق 10 ، 12 و 17 که جزء فرسوده ترین بافته ای شهر تهران به شمار می روند.
نوسازی و احیا بافت فرسوده که امروزه با عنوان بازآفرینی شهری شناخته می شود ، یک سیاست اقتصادی ، اجتماعی و فرهنگی است که در دولت های مختلف پیگیری شده است اما تا کنون نتایج ملموسی به همراه نداشته است .
از لحاظ قانونی به بافتی که ناپایدار و کوچک باشد و دسترسی شهری مناسبی نداشته باشد بافت فرسوده گفته می شود.
در طول یک دهه گذشته سیاست های مختلفی برای احیای بافت های فرسوده اجرا شده است .از وادار کردن اجباری مالکین به نوسازی واحدهای خود گرفته تا اعطای وام های تشویقی به آنها همگی آزمون خود را پس داده اند و انچه که باقی مانده است بافت های فرسوده در کنار ساختمان های ناهمگون نوسازی شده است.
در ماده 171 برنامه پنجم توسعه دولت و شهرداری ها موظف به احیای سالانه حداقل 10 درصد از بافت های فرسوده شدند و در قانون برنامه ششم هم دولت مکلف است سالانه 270 محله را مورد بازسازی و نوسازی قرار دهد.
همزمان با شروع به کار دولت یازدهم طبق اظهارات آخوندی وزیر راه و شهرسازی 77 هزار هکتار بافت فرسوده تا سال 93 در کشور وجود داشته است بنابر اهمیت مساله در اواخر سال 93 پرداخت سالانه 300 هزار فقره وام نوسازی برای بهبود بافت های فرسوده کشور مصوب شد که آمارها از تحقق 20 درصدی این هدف حکایت دارد.
حالا صحبت از برج سازی در بافت فرسوده است .برج سازی که نه با توان اقتصادی ساکنان بافت های فرسوده هم خوانی دارد نه با هویت فرهنگی و تاریخی شهرها.