هر روز بر امواج سیل خروشان عاشقان و شیفتگان حضرت اباعبدالله الحسین(ع) در مسیر کربلا افزود میشود و هزاران هزار نفر در تلاش و تکاپو هستند تا به این قافله بپیوندند و با پای پیاده خود را به عراق برسانند و به خیل عظیم دلدادگانی ملحق شوند که در این مسیر قدم گذاشتهاند؛ اما در میان این همه شور و علاقه و در میان این همه عاشقی، توجه به یک نکته برای همه راهیان عتبات عالیات در اربعین حسینی حیاتی و ضروری است و آن، اینکه در کنار عمل و عبادت شخصی و بهرهمندی از فیض حضور در طریق کربلا، یک مسئولیت مهمتر و یک وظیفه خطیر نیز در این مسیر بر دوش تکتک آنان است و آن عبارت است از تلاش برای برگزاری باشکوه این گردهمایی عظیم، تلاش برای افزایش الفت میان شیعیان فارغ از هر ملیت و قومیتی، تلاش برای سپاسگزاری و احترام به خادمان امام حسین(ع) و میزبانان این همایش بیبدیل. اگرچه پیشتر و مشخصاً در نوشتار روز گذشته در همین ستون از نقش مدیران و مسئولان کشورمان در حفظ بافت اجتماعی و روح این مراسم نوشته شد، اما این مهم تنها معطوف به آنان نیست؛ بلکه نفر به نفر زائران کربلای معلی در این زمینه وظیفه و مسئولیت دارند تا در این مسیر و این سفر چنان رفتار کنند که زمینه الفت بیشتر میان دو ملت را فراهم کنند و در خدمت شکوه و زیبایی این حرکت عظیم باشند. اقداماتی که شاید به ظاهر بسیار هم پیش پا افتاده باشد، مانند آنکه تشکر کلامی را فراموش نکنند، صبر و تأمل بیشتری به خرج دهند، تفاوتی میان موکبهای ایرانی و عراقی قائل نباشند، از مجادلات بیهوده بپرهیزند، به فرهنگ و راه رسم مردم عراق احترام بگذارند و...؛ اما تأثیرات فراوان و شگفتانگیزی خواهد داشت. زائران این سفر باید در نظر داشته باشند که مهمتر از عبادت و فیض شخصی، وظیفه دارند برای کمک به وحدت و برادری میان شیعیان و مردم دو کشور و حفظ فرهنگ و شاکله اجتماعی این راهپیمایی و گردهمایی بزرگ و بینظیر تلاش کنند.