امروز بنا به اعلام دولت، روز عزای عمومی در سوگ دریانوردان دریادلی است که در مسیر انجام مأموریت و تلاش برای پیشبرد اهداف کشور و بر اثر سانحهای دردناک جان به جانآفرین تسلیم کردند و به جمع شهیدان خدمت پیوستند. ملت عزیز ایران از شنبه هفته گذشته که خبر دهشتناک تصادم نفتکش ایرانی با کشتی باربری چینی را شنید و از پشت شیشه تلویزیون شاهد انفجارهای پیدرپی هزاران تن میعانات سمی گازی بود، غم، حسرت و گریه را جرعه جرعه با چرخش کند عقربههای ساعت در هشت روز در کام ریخت. اوج این مصیبت دیروز بود که در کنار خاموش شدن کورسوی امید برای نجات دریانوردان دریادل کشورمان شاهد غرق شدن این کشتی در دریا بودیم؛ آری، ملت بزرگ و قدرشناس ایران، بحق در غم از دست دادن ملوانان عزیز که سربازان شجاع عرصه جهاد اقتصاد مقاومتی بودند، غمگین است.
در ادبیات ما شجاعت از مفاهیم ارزشی و مقدسی است که هم طیفی از معانی را به خود اختصاص داده و هم بروز و ظهورش به شکلهای متفاوتی است. گاهی شجاعت، تحمل سختیها و رنجهاست و تلاش مستمر به امید روزهایی که زندگی بهتر را به ارمغان میآورد و گاهی شجاعت به معنای خنثیسازی توطئه دشمنی است که میخواهد با ایجاد «معیشت ضنکا» راه گلوی ملت را بفشارد. اما آنچه ستودنی است، شکل واقعی شجاعت به معنای بخشیدن زندگیات به دیگری است که در ادبیات ما ایثار معنا میشود. آری، کارکنان نفتکش ایرانی، مانند شهدای عزیزمان، درگیر جهاد این بار در حوزه اقتصاد و رونق معیشت برای مردم بودند و سختی روزها و ماهها روی آب بودن و زندگی توأم با اضطراب در کنار بشکههای باروت میعانات گازی را برای چیزهایی مهمتر از خود تحمل میکردند. آنها حقا انسانهای شجاعی بودند که باید یادشان، راهشان و اهدافشان را گرامی داشت و به پاس خدمات آنها به خانوادههای آنها توجه جدی کرد. اما این موضوع به معنای توجیه برخی کوتاهیها نیست و مسئولان باید به برخی پرسشهایی که پیرامون این موضوع در اذهان خانوادههای داغدار و مردم وجود دارد پاسخ بدهند تا شاهد موجسواری و یک کلاغ چهل کلاغ رسانهها و شبکههای اجتماعی دروغباف نشویم که به دنبال فرصت برای نیل به اهداف شوم خود هستند.