به گزارش نما، بشار رسن هفته پیش در مصاحبهای درباره شرایط مالی پرسپولیس گفته بود: «دریافتی آنچنانی نداشتهایم، اما چارهای نیست باید بجنگیم.» این صحبت را بگذارید کنار رفتار بازیکنان ایرانی در مقابل مشکلات مالی تیمهایشان. آنها راهی جز اعتصاب پیش گرفتهاند؟ نتیجهاش چه شده؟ نهایتاً یک مسکن موقت به تیم تزریق شده و آنها دوباره بازی کردهاند.
رسن از تجربهها درس گرفته، میداند با اعتراض و اعتصاب نه تنها به پولش نمیرسد که اوضاع تیم را نیز به هم میریزد، ایرانیها، اما درس نمیگیرند، آنها هیچوقت با اعتصاب به حق و حقوقشان نرسیدهاند و هیچگاه با مصاحبه به سمت احقاق حقوق نخواهند رفت.
حالا چطور میشود یک بازیکن عراقی که حداقل اگر با هممیهنانش در ایران مشورت کرده باشد، نباید به باشگاهها اعتماد کند، میآید و اینچنین سیاستمدارانه و مدبرانه مقابل بیپولی باشگاهش موضع میگیرد؟ این چیزی جز رفتار درست و حرفهای این بازیکن نیست. به مصاحبه او درباره تمدید قراردادش هم توجه کنید، نه بازارگرمی کرده و نه کسی را در آب نمک خوابانده، خیلی صادقانه گفته: «بعد از جام ملتها صحبت میکنیم.»
گاهی همانطور که باید از امثال کرار و همام طارق درس نگیریم، لازم است از بازیکنانی مثل بشار رسن چیزی یاد بگیریم تا بلکه به رفتار حرفهای خودمان اضافه کنیم. راه حل رسیدن به منافع و یا حتی حق و حقوق مادی، همیشه اعتصاب و سر صدا و مصاحبه نیست.