به گزارش نما از ماهها قبل میتوان دریافت که رویکرد اصلاحطلبان در مواجهه با دولت روحانی، به شکل معناداری تغییریافته است. این تغییر رویکرد الزاماً به معنای رویگردانی روحانی از اصلاحطلبان نیست که دولت او برآمده از این جریان است؛ بلکه ناظر بر نگاهی است که به انتخابات ۹۸ مجلس و ۱۴۰۰ ریاست جمهوری مینگرد. بدیهی است تمام عملکرد دولت روحانی به پای اصلاحطلبان به عنوان اصلیترین حامی او نوشته میشود، اما ناکامیهای او در حوزههای مختلف سیاسی، اقتصادی و سیاست خارجی موضوعی نیست که از نظر دور داشت. بنابراین، اصلاحطلبان اگر نیمنگاهی به انتخابات پیش رو دارند، که دارند، برای فرار از این ناکامیها، تصمیم گرفتهاند در نقش منتقد ظاهر شوند تا به زعم خود برای افکار عمومی پاسخی داشته باشند. صادق زیباکلام روز پنجشنبه در سرمقاله روزنامه آرمان نوشت: «روز گذشته رئیسجمهور بازهم به روال گذشته به جای عملگرایی و رسیدگی به مطالبات جامعه و جریان حامی خود، صرفاً به بیان سخنانی زیبا اکتفا کرد. گویا آقای روحانی تصور میکند که همچنان با آنچه «گفتار درمانی» خوانده میشود میتوان مسائل را حل کرد. از این جهت است که میگوید «مسئله مذهب، اقوام، جنسیت و حزب و جناح نباید اصل باشد و اصل بر شایستهسالاری است.»
این فعال سیاسی اصلاحطلب در ادامه نوشت: «اگر از عملکرد دولت یک منحنی ترسیم کنیم، عدم محبوبیت دولت درست چند هفته پس از ۲۹ اردیبهشت ۹۶ آغاز میشود و اینکه بسیاری احساس میکنند نباید به وی رأی میدادند و اکنون نیز این منحنی با شیب تندی ادامه پیدا میکند... اگر فردا انتخابات برگزار شود، آقای روحانی دیگر مورد استقبال مردم قرار نخواهد گرفت. این یعنی رئیسجمهور چیزی حدود ۸۰ تا ۹۰ درصد پایگاه رأی خود را از دست داده، اما همچنان در عالم خود سیر میکند، جهانی که هیچ ارتباطی با واقعیتهای کنونی جامعه ایران ندارد. منتها آقای روحانی تمام هزینه را نمیپردازد؛ بلکه هزینه به پای اصلاحطلبان و کسانی نوشته میشود که با تمام وجود مردم را تشویق کردند تا با شرکت در انتخابات به آقای روحانی رأی بدهند. هزینه ناکامی ایجاد شده را اصلاحطلبانی میپردازند که معلوم نیست با چه رویی میتوانند به مردم بگویند که مجدداً به پای صندوق بروند و در انتخابات بهمنماه سال آینده برای مجلس شرکت کنند یا در انتخابات ریاست جمهوری ۱۴۰۰ مشارکت کنند. کارنامه عملکردی دولت دست جریان حامی را بسته است».