ابهام‌برانگیز!

حسین موسویان، فعال اصلاح‌طلب طی یادداشتی در نشریه «میدل‌ایست‌آی» با ارائه راهکار برای رفع خصومت بین ایران و آمریکا، می‌نویسد: «زبان گفت‌وگوی آمریکا با ایران همیشه بر مبنای بی‌احترامی بوده و حکومت ایران را «حکومت منفور» و «محور شرارت» خوانده است. برای قضاوت منصفانه، باید گفت تهران هم عموماً از همین زبان در مورد آمریکا استفاده کرده و حکومت آمریکا را «شیطان بزرگ» خوانده است. واشنگتن و تهران حتی اگر مایلند «دشمنی دائمی» داشته باشند؛ حداقل به خاطر احترام به مردم و تاریخ و فرهنگ یکدیگر، می‌توانند از دشنام و توهین متقابل پرهیز کنند.»
جلال میرزایی، عضو فراکسیون امید مجلس در یادداشتی در روزنامه اعتماد می‌نویسد: «رئیس‌جمهور از ۱۳ درخواست دولت آمریکا برای مذاکره با ایران در دو سال گذشته خبر داده... طبیعتاً این هنر نیست که بگوییم با درخواست مذاکرات مخالفت کرده‌ایم... اینکه به سمت مذاکره نرویم یا با درخواست تعامل و گفت‌وگو از سوی طرف مقابل مخالفت کنیم، لزوماً نشانه قدرت نیست؛ بلکه اتفاقاً در اغلب موارد نشان‌دهنده ضعف دولت و عدم اعتمادبه‌نفس کافی برای مذاکره است، همیشه مذاکرات در فضای بی‌اعتمادی نسبی آغاز می‌شود... پیش شرط گذاشتن برای مذاکره نیز راه حل خوبی نیست... .»
این جملات و عبارات تنها بخش کوچکی از فضاسازی رسانه‌های جریان غربگرای ایرانی است که در رسانه‌های پر تعدادشان منتشر می‌کنند و یادآور فضاسازی‌های پیش از آغاز مذاکرات مستقیم با آمریکا در مسئله هسته‌ای است؛ اما نکته عجیب آنکه آن زمان تجربه‌ای به نام برجام وجود نداشت و شرایط به گونه‌ای نبود که حتی محمدجواد ظریف از حامیان مذاکره با آمریکا در آن مقطع، امروز به طور رسمی اعلام کند مذاکره با آمریکا هیچ نفعی ندارد و حسن روحانی نیز مقاومت را تنها راه برای کشور بداند! مشخص نیست این جریان چگونه و با کدام ادله و منطق به دنبال رفتن به سمت مذاکره با آمریکاست! موضوعی که می‌تواند درباره این اصرار ابهامات و فرضیه‌های نگران‌کننده‌ای را مطرح کند!