به گزارش نما گزارش‌های غیررسمی رسیده از مناطق سیل‌زده این گزاره را به ذهن می‌آورد که گویا هر کسی و با هر صبغه سیاسی می‌تواند به میان سیل‌زدگان برود و اطلاعات مدنظرش را جمع آوری و فیلم‌های دلخواهش را ضبط کند و بعد برای تحقیر مردم یا فعالیت علیه ایران استفاده کند. یک فیلم‌ساز ضدانقلاب که فیلم‌هایش را به دلیل ضدیت با جمهوری اسلامی نمی‌تواند در ایران بسازد و سابقه ضدامنیتی هم دارد، چرا باید در بازدید از مناطق سیل زده هیچ محدودیتی نداشته باشد؟ فردایی که فیلمی دروغین در مورد همین سیل بسازد، همه فریاد‌ها را بالا می‌رود، اما آیا راهش نظارت از هم اکنون نیست؟ فلان روزنامه‌نگار مثلاً انقلابی که پس از سال ۸۸ و با یک سیلی خوردن پسرش کلاً قید ولایت و انقلاب و ایران را زد، در مناطق سیل زده چه می‌کند؟! افراد دیگری هم هستند که گزارش‌های‌شان صرفاً منفی‌بافی و ترسیم تصویری بدبخت از ملت ایران است. فلان فیلم از اکانت اسرائیلی سربرمی‌آورد، فلان بازیگر فیلم از تخطئه امدادگران خارجی می‌گذارد و ... یک نظارت بر اهل رسانه و فعالان مجازی در آن مناطق نباید باشد؟! در مورد چگونگی اطلاع رسانی از سیل و مشکلات و درخواست‌های مردم نباید یک سیاستگذاری درست انجام شود که خروجی آن بدبختی و فلاکت و اهداف سیاسی پشت پرده نباشد؟
