خطر سِرشدگی اجتماعی مردم

با توجه به تحولات پر فراز و نشیب اقتصادی ،سیاسی و اجتماعی در کشور، همیشه یکی از نکات مهم واکنش های مردمی بوده ولی مدتهاست که چنین عکس العمل هایی را کمتر مشاهده می کنیم.

در جوامع امروزی حضور مردم و افکارعمومی در حوادث و اتفاقات روزانه امری رایج و مهم بحساب می آید و نشانه نشاط اجتماعی است ولی وقتی جامعه ای به تحولات شتابان زندگی کمتر علاقه ای نشان کمی دهد و اصلا برایش تغییرات مهم نیست این امر نمی تواند از چشم تیزبین جامعه مغفول بماند.

بسیاری از جامعه شناسان براین باورند که عدم توجه یا واکنش مردم به تحولات جامعه می تواند به ناچاری یا وادادگی و یا زیر زمینی شدن مطالبات و بی تفاوتی بیانجامد چرا که در هر صورت ادمیان نسبت به اتفاقات روزمره خود حساس هستند واگر این حساسیت از بین برود بطور حتم نمودار افول بسیای از تحولات اجتماعی می تواند رقم بخورد.

با مکرر شدن حوادث و فشار های اجتماعی فرد به این نتیجه می رسد که او تاثیری برای حل این مسایل ندارد و میزان تلاش او نمی تواند تاثیری در آن داشته باشد. در این شرایط فرد دچار درماندگی می شود و از میزان تلاش خود می کاهد، احساس می کند، نمی تواندتغییری در شرایط ایجاد کند، در این حالت راحت ترین راه حل، کناره گیری از شرایط است و بی اعتنایی به تغییرات محیطی و تلاش نکردن در جهت تغییر شرایط به طور کامل واضح خواهد بود.

در طرف دیگر مسئله، درد های مشترک باید باعث همبستگی اجتماعی گردد درصورتیکه ما آن را در کشورمان به صورت معکوس مشاهده می نمائیم و همبستگی اجتماعی رو به سست شدن است، حلقات اتصال میان اعضای جامعه در حال رنگ باختن هستند یا اصولا شکل نمی‌گیرند. افزایش قابل توجه برخی ناهنجاریها، بی تفاوتی و نداشتن مسئولیت اجتماعی از جمله نتایج چنین شرایطی است.

کرختی و بی حسی و نداشتن حس مسئولیت در جامعه بسیار خطرناک است و باعث می شود تا هر کس به دنبال منافع شخصی، قومی ،مذهبی، زبانی و ... خود رفته و در مورد دیگران بی اعتنا باشد، تکرار این حوادت باعث واگرایی اجتماعی می شود و در دراز مدت می تواند زمینه های چنددستگی و تفرقه و گسست اجتماعی را بوجود آورد.

در چنین شرایطی، توصیه حکیمانه حضرت علی علیه السلام اینست که مسلمین « مسئولیت اجتماعی » خویش را از خاطر نبرند، مفهومی که به شهروندان تاکید دارد در برابر هر تصمیم و رفتار خود مسئول بوده و اجازه ندارد منفعت شخصی خود را بر منافع جامعه مقدم بدارد این دردهای مشترک جامعه بشری، هرگز جداگانه درمان نمی‌شود و نیازمند وحدت ملی و حس همگانی است.