زندگی در قفس!

در اواخر آذرماه سال گذشته معاون معماری و شهرسازی شهرداری تهران از طرح ساخت خانه‌های ۲۵ تا ۴۰ متری خبر داد و تاکید کرد که ساخت خانه هایی با این متراژ نه یک انتخاب، بلکه ضرورت است. یک عضو کمیسیون عمران مجلس هم درباره طرح احداث خانه‌های ۲۵ تا ۴۰ متری گفته که در شرایط کنونی با توجه به بازار مسکن و مشکل کمبود عرضه در این حوزه، تولید مسکن از هر طریقی مثبت است، زیرا این مسئله، عرضه و تقاضا در بازار مسکن را به تعادل می رساند و در نهایت موجب کاهش قیمت مسکن می شود.
اخیراً این طرح که سروصدای زیادی به پا کرده و موافقان و مخالفانی داشته است، طبق یک تفاهم‌نامه به تأیید شهرداری تهران و وزارت کشور رسیده که بر اساس آن در پایتخت واحدهای کوچک تولید خواهد شد

آقای روحانی در سال 96 به مردم گفته بود: «اینکه یک قوطی به نام مسکن مهر درست کنیم، مسکن نیست و فقط یک سرپناه موقت است»؛ این ادبیات جناب رئیس جمهور کاملا موجب تحقیر اقشار ضعیف جامعه بخصوص ساکنین مسکن مهر بود و یاد آوری این موضوع موجب می شود سوالی در ذهن نگارنده مطرح شود و آن این است که اگر آقای روحانی مسکن مهری را که غالباً با متراژ بالای 70 متر ساخته شده است، قوطی یا یک سرپناه موقت می‌داند چطور حاضر می‌شود مسکن 25 متری در دولت او ساخته شود؟! جدای از این موضوع ساخت چنین مسکن هایی موجب ایجاد تراکم در منطقه شده و ارائه امکانات اولیه شهری را با مشکلات زیادی همراه می‌کند؛ به راستی این نوع مسکن چه تناسبی با سیاست های جمعیتی کشور دارد؟ آیا وجود چنین مسکن هایی تنها سبک جدیدی از زندگی غربی با خانواده‌هایی کم‌جمعیت را ترویج نمی‌دهد؟

در بسیاری از کشورهای توسعه‌یافته مسکن از ماهیت یک کالای تجاری خارج شده است؛ به‌گونه‌ای که فعالین اقتصادی به مسکن به‌عنوان یک کالای تجاری پرسود نگاه نمی‌کنند. در کشور ما نیز دولت می‌تواند با سیاست‌گذاری بلندمدت، ضمن کاهش معنادار قیمت زمین و مدیریت تولید مسکن، هزینه نهایی مسکن را بسیار پایین‌تر از قیمت فعلی کند. در حال حاضر در بعضی از مناطق تهران تا 90 درصد قیمت آپارتمان، مربوط به زمین است و نه ساختمان؛ بنابراین دولت و مجلس می‌توانند با تغییر این الگو نقش مؤثری در کنترل بازار مسکن ایفا کنند