نسیم اسدپور- هفته عفاف و حجاب که می‌شود، دست و دل‌مان نمی‌رود که باز هم مصاحبه یا گزارشی آماده کنیم؛ دلیلش هم این است که سال‌ها، هم مسئولان این حوزه و هم خبرنگاران و قلم به دستان این عرصه نوشتند و گفتند، اما انگار مسئولانی که مخاطبِ این گزارش‌ها هستند، یا آن‌قدر سرگرم بودند که فرصت مطالعه مطلب را نداشتند یا خواندند و بی‌تفاوت از آن گذشتند؛ اما باز هم به رسم وظیفه سراغ یکی از دغدغه‌مندان حوزه عفاف و حجاب رفتیم و درباره این موضوع و دغدغه بانوانی که با تهاجم فرهنگی شدیدی که وجود دارد، همچنان حجاب را سبک زندگی خود قرار داده‌اند، به گفت‌وگو نشستیم. متن زیر شرحی است بر گفت‌وگوی ما با «اسدالله سلیمانی» مدیرعامل انجمن فعالان و متخصصان حوزه حجاب.
در حال حاضر وضعیت محصولات عفاف و حجاب، مخصوصا چادر در بازار چطور است؟ الان حتی مانتوهایی که وجود دارد، طوری نیست که بتوان از آنها استفاده کرد.
ما آئین‌نامه خاصی نداریم؛ بنابراین همین که کسی چهارتا چرخ خیاطی داشته باشد، کفایت می‌کند و می‌تواند وارد حوزه تولید شود. این طور نیست که به او بگویند اینجا جمهوری اسلامی ایران است و بر اساس معیارهای این نظام و اسلام باید تولیدات داشته باشید؛ این آئین‌نامه را نداریم و اجازه می‌دهیم هر کسی هر چیزی را تولید کند و بعد می‌گوییم اینها چرا وارد بازار شده است و 15 روز مغازه طرف را می‌بندیم و در آن 15 روز مانتوهای خود را در جاهایی مانند مترو به فروش می‌رساند.
مانتوهای مبتذل و کوتاه با هزینه‌های پائین‌تر تولید می‌شوند؛ به علت اینکه پارچه کمتری مصرف می‌شود و بازار خوبی هم دارد؛ چون در شبکه‌های ماهواره‌ای و فضای مجازی تبلیغ و حمایت می‌شوند. در مقابلِ آن، وضعیت اقتصادی برای تولیدکنندگانی که مانتوهای عفیفانه و خوب تولید می‌کنند، اصلا مناسب نیست؛ زیرا مانتوهای عفیفانه هم شرایطی مانند چادر دارند، به خصوص که در حوزه مواد اولیه، تبلیغات، مالیات، بیمه و غیره هیچ گونه حمایتی از سوی مسئولان وجود ندارد.
موضوع چادر را مطرح کردید؟ قیمت چادر بسیار گران شده است و خانواده‌های متدین واقعا دچار مشکل هستند. الان بازار چادر چگونه است؟ یک چادر خوب چه قیمتی دارد؟
در خوشبینانه‌ترین حالت در حدود 700 تا 800 هزار تومان است.
چرا انقدر گران؟
وقتی کالایی تجاری باشد و به عنوان کالای غیرفرهنگی شناخته شود، این اتفاق رخ می‌دهد. امروزه بیش از 90 درصد از پارچه‌های چادر وارداتی است؛ بنابراین وقتی دلار یکباره از سه هزار تومان به 23 هزار تومان می‌رسد، طبیعی است که قیمت چندین برابر شود؛ یعنی امروز برای چادری که واقعا جنس مرغوبی داشته باشد، باید چندین برابر هزینه کرد. برخی دوستان می‌گویند چادر 250 هزار تومان است؛ بله هست، اما با کیفیتی بسیار پایین که اصلا در شأن بانوان ایرانی نیست.
اشاره کردید که چادر همچنان کالایی غیرفرهنگی است، اگر کالای فرهنگی دانسته شود، چه اتفاقی رخ می‌دهد؟
آن زمان به این کالا ارز تعلق می‌گیرد و همین موجب می‌شود قیمت 900 هزار تومان به 150 هزار یا 170 هزار تومان برسد و این قیمت برای چادر وزین و خوب است. پارچه‌های داخلی ما هم همین وضعیت را دارند و قیمت مناسبی ندارند. نسبت به قیمت مانتو، چادر داخلی گران‌تر است و این به نظر من منصفانه نیست؛ یعنی برای حجاب با این روش نمی‌توانیم کاری کنیم. اگر می‌خواهیم ترویج حجاب داشته باشیم، ابتدا باید مواد اولیه ارزان در اختیار تولیدکننده قرار گیرد، صداوسیما همکاری کند، سکوهای فروش داشته باشیم، فضای مجازی خوبی داشته باشیم؛ اما الان هیچ یک از این حمایت‌ها وجود ندارد. چهار ماه از کرونا می‌گذرد و اگر شما با تک‌تک تولیدکنندگان محصولات حجاب صحبت کنید، یک نفر از آنها حمایت نشده است. اصناف همه در ردیف وام، کمک مالیاتی و غیره قرار گرفتند؛ ولی یک نفر از این تولیدکنندگان چادر و محصولات عفاف مورد حمایت قرار نگرفته است.
باید به این حوزه یارانه تعلق بگیرد تا در مقابل تهاجمی که در حوزه پوشاک به ما شده است، تولیدکنندگان محصولات حجاب هم بتوانند مقابله کنند، بتوانند در میزان و تراز آنها که مانتوهای کوتاه، شیشه‌ای و غیره تولید می‌کنند، عرض اندام کنند؛ ولی متأسفانه نه تنها کمکی نمی‌شود، حتی چوب لای چرخ اینها می‌گذارند.
ما چادر را کالای فرهنگی می‌دانیم؛ چون رهبر انقلاب می‌فرمایند نماد یک بانوی ایرانی است؛ چراکه برای این چادر صدها هزار شهید دادیم، سال‌ها برای آن جنگیدیم. اما چرا وزیر ارشاد باید بگوید این کالا فرهنگی استفاده می‌شود، ولی فرهنگی نیست. این به چه معنی است؟ در واقع می‌توان گفت سیاست وزارت ارشاد سامان‌دهی پوشش‌های عفیفانه نیست.
چرا در داخل کشور چادر تولید نمی‌کنیم که این‌گونه محتاج واردات نباشیم؛ الان فقط یک کارخانه داریم، درست است؟
بله، کارخانه شهرکرد؛ محصولات این کارخانه از ابتدای سال تا الان سه بار افزایش قیمت داشته است. تولیدکننده هم مشکلات خاص خود را دارد. به عنوان یک کارخانه داخلی می‌گوید من دلار و یورو با قیمت 1800 تومان گرفتم و امروز با 26 هزار تومان باید یورو را پس بدهم. وقتی پارچه تولید می‌شود، دولت 9 درصد ارزش افزوده برای آن دریافت می‌کند و برای این کارخانه‌دار نمی‌صرفد. فضای کسب‌وکار در حوزه حجاب از نقطه صفر تا صد با مشکل مواجه است. من بارها این مسئله را بیان کردم، تا زمانی که برای تولید چادر مشکی و محصولات عفیفانه پول‌های قرض‌الحسنه‌ای وارد نکنیم و دولت وام‌های 6 درصد ندهد، همین وضعیت است.
الان شهرکرد چند درصد از نیاز داخلی را تأمین می‌کند؟
حدود 7 درصد و بقیه وارداتی است.
به عنوان رئیس انجمن عفاف و حجاب، اصلی‌ترین خواسته عملیاتی را که به بهتر شدن وضعیت حجاب و عفاف منجر شود، چه می‌دانید؟
این را بارها تقاضا کردم؛ بعد از 40 سال، فکر می‌کنم کسانی که امروز در مجلس هستند، باید درباره کالای فرهنگی حساب کردن چادر و قصوری که در این زمینه اتفاق افتاده است، چاره‌ای بیندیشند تا کالاهای عفاف و حجاب به عنوان محصولات فرهنگی شناخته شوند. اگر این اتفاق رخ دهد، تقریباً 50 درصد راه را رفته‌ایم. این هم می‌تواند تسهیلاتی را برای کارخانجات داخلی ایجاد کند، هم می‌تواند برای صنوف پارچه به ما کمک کند. مزیت‌هایی را برای تولیدکنندگان محصولات حجاب باید در نظر بگیریم؛ از جمله معافیت از مالیات، بحث بیمه، بحث اختصاص دادن وام‌های قرض‌الحسنه برای تولیدکنندگان محصولات حجاب؛ چون اینها کار جهادی می‌کنند.
امروز بخواهید طلا بخرید، مرکز طلا را می‌شناسید، اگر بخواهید مبل بخرید، می‌دانید مرکز آن کجاست، اگر بخواهید فرش بخرید از مرکز آن اطلاع دارید؛ اما آیا می‌توانید به جایی بروید که 50 درصد تولیدکنندگان محصولات حجاب، اعم از شال، روسری، چادر، مانتو و غیره را در خود جا داده باشد تا با قیمت مناسب محصولات را ارائه کنند؟ چرا این مرکز را در تهران نداریم؟ این را باید چه کسی ایجاد کند؟
کدام قسمت متولی این امر است؟
26 نهاد و سازمان متولی سامان دادن به بحث حجاب هستند؛ ولی هیچ یک وظیفه خود را انجام نمی‌دهند. اگر وظایف خود را انجام داده بودند، وضعیت چنین نبود. به جامعه فرهنگی و تولیدی کشور تسلیت می‌گویم، در این هفت، هشت سال به اندازه دو کارخانه حجاب شهرکرد ریزش در مصرف داشتیم و البته ناگفته نماند بسیاری مجبورند چادرهای قدیمی و کهنه خود را ترمیم و دوباره استفاده کنند.
منبع: هفته نامه صبح صادق
