امیدوارم رحم به جامعه ما برگردد

ساناز قنبری- این بازیگر پیشکسوتدر ابتدا ضمن انتقاد از فقر و نابرابری در دوران کرونا اظهار داشت: من به عنوان یک هنرمند بیشتر از اینکه در این روزهای قرنطینه برای مردم توصیه ای داشته باشم، برای مسوولان توصیه دارم. زمانیکه اصرار بر خانه ماندن مردم داریم باید اول معاش آنها را هم تامین بکنیم. چون ریشه خیلی از مشکلات جامعه ما در فقر است. خیلی ها هستند که روزمزد کار می کنند. به عبارت دیگر اگر صبح از خانه بیرون نیایند شب چیزی ندارند که برای زن و بچه هایشان ببرند. اگر دولت در دوره ای خاص بودجه ای به مردم اختصاص دهد و مثلا بگوید که به مدت دو هفته هزینه خورد و خوراک تان را می دهیم، دیگر کسی از منزل بیرون نمی آید. اکثر مردم ما جزو آن معدود کسانی نیستند که اگر تا آخر عمرشان هم کار نکنند تا چند نسل بعدشان «آخ» هم نمی گوید. هنرمندان تئاتر و موسیقی را ببینید، به خاک سیاه نشسته اند. آیا کسی به فکر تامین حداقل معاش آنها در این روزها هست؟ در چنین شرایطی آقای امین زندگانی از طرفی عنوان می کند که ما سربازان جبهه فرهنگ و هنر هستیم و نباید کارمان را تعطیل کنیم! سوال من اینجاست که مگر ما می توانیم خودمان را با به قولی سربازان جبهه سلامت که با ماسک و تجهیزات سرکار می روند، مقایسه کنیم؟ مگر ما می توانیم با ماسک جلوی دوربین برویم؟ خود من با وجود تمام مشکلات، اما در این چند ماه کار قبول نمی کنم. چون الان کار در پروژه های سینمایی و تلویزیونی با ریسک زیادی همراه است. ما بازیگری مثل کریم اکبری مبارکه را به دلیل ابتلا به کرونا از دست دادیم و مگر می توان کسی را جایگزین چنین بازیگرانی کرد!

بازیگر سریال هایی چون «معمای شاه» و «کیمیا» با اشاره به اینکه مردم نسبت به کرونا بی تفاوت شده اند، ادامه داد: متاسفانه خیلی از مردم نسبت به اطرافشان بی تفاوت شده اند. انگار برایشان دیگر چیزی مهم نیست و این مسئله هم البته ریشه در مسائل اجتماعی و روحی دارد. آنها رسما دست به خودکشی می زنند. رستوران رفتن، کافه رفتن و سفر رفتن در این وضعیت، چه توجیهی جز خودکشی دستجمعی دارد! دلیلش چیست؟ جز اینکه برای خیلی ها مرگ و زندگی دیگر مهم نیست. امیدوارم رحم به جامعه ما برگردد. ما دیگر خودمان هم بهم رحم نمی کنیم و اگر خودمان بهم رحم کنیم، خداوند هم به ما رحم می کند.

صدیق شریف با تاکید بر پیامدهای منفی شیوع کرونا بر فعالیت های اقتصادی توضیح داد: در جامعه ما همه چیز زنجیره وار بهم متصل است و سرمنشا تمام مشکلات فعلی فقر است. هیچکس دوست ندارد در این وضعیت با مترو تردد کند، اما اجبار باعث می شود این کار را انجام دهد. فکر نکنید فردای روزی که کرونا از بین برود همه چیز به حالت عادی برمی گردد. خیلی از مشاغل نابود شدند و سالها طول می کشد دوباره پا بگیرند. به سالن های سینما نگاه کنید. مردم عادت سینما رفتن و دستجمعی فیلم تماشا کردن را فراموش کرده اند و زمان می برد تا آنها را دوباره به سینماها کشاند. متاسفم که بگویم اما، انگار کنترل این وضعیت از دست مسوولان خارج شده.


منبع: جام جم