محمود قزوینیان- دین مبین اسلام تأکید ویژه‌ای به انجام فعالیت ها به صورت گروهی و جمعی دارد. خواه کار جمعی در امور معنوی مانند نماز جماعت و دعای جمعی باشدو خواه در مسائل سیاسی و اقتصادی و غیره.
قطعا کار گروهی آثار فراوانی هم دارد از جمله تبادل افکار، تجمیع ایده ها، بهره مندی از تجربیات فردی و گروهی، کنار هم قرار گرفتن توانمندی ها و انرژی‌ها و در نهایت منجر به افزایش کمی و کیفی در امور می‌شود.
مرتبه بعدی کار گروهی، کار تشکیلاتی است. همان چیزی که خلأ آن در فعالیتهای سیاسی، اقتصادی و فرهنگی در کشور ما به چشم می‌خورد. بسیاری از آزمون و خطا کردن های مسئولان به دلیل تشکیلاتی نبودن کارها و وابسته نبودن آنان به یک تشکیلات منسجم و با برنامه است.
تشکیلات، علاج بیماری های جامعه
آیت الله شاه آبادی (ره) در کتاب شذرات المعارف، امت اسلام را مبتلا به سه بیماری مهلک می داند و علاج و درمان آنها را کار تشکیلاتی برمی شمرد. ایشان معتقد است تشکیلات می تواند با توسعه اجتماعات مذهبی و احیای تفکر حقیقی قرآن، به عنوان عنصر اصلی و نقطه وصل افراد مذهبی شمرده شود و معارف دینی را گسترش دهد.
انقلاب اسلامی با کار تشکیلاتی پیروز شد
مقام معظم رهبری در مصاحبه ای با روزنامه اطلاعات در سال ۶۰ به بیان ضرورت کار جمعی و تشکیلاتی اشاره می‌نماید: «تشکیلات یکی از فرائض هر گروه مردمی است که یک هدفی را دنبال می کنند. تشکیلات یعنی نظم، یعنی تقسیم وظائف، یعنی ارتباط و اتصال، و زنجیره ای کار کردن؛ این معنای تشکیلات است. این چیزی است که نه فقط بد نیست، بلکه یک چیز خوب و بلکه ضروری است. هیچ کاری در دنیا بدون تشکیلات پیش نمی رود؛ انقلاب اسلامی ایران هم بدون تشکیلات پیش نرفت و پیروز نشد.
بهترین راهی که می تواند هدایت الهی و انقلابی را در ذهن ها و جان‌ها بنشاند و به میوه بیاورد و مثمر بکند؛ یک تشکیلات است. به واقع باید گفت؛ اگر چنان چه کسانی بخواهند کار کنند و متشکّل نباشند، متجمع نباشند، نخواهند توانست از لحاظ کیفیت و از لحاظ کمیّت آن کاری را بکنند که یک گروه متشکّل انجام خواهد داد.»
علت بی برنامگی برخی مسئولان
شاید به جرأت بتوان گفت آنچه در سال‌های اخیر و در رفتارهای بعضاً متضاد برخی مسئولان مشاهده شده است یکی از دلایلش نبود تشکیلات و عدم حرکت تشکیلاتی و با برنامه ریزی مدون و منسجم طولانی مدت بوده است. زیرا وقتی فردی به یکی از مسئولیت‌های کلان جامعه اسلامی منصوب شد و از قبل تشکیلاتی نبوده که برنامه جامعی برای او و حتی مسئولان بعدی اش تدوین کرده باشد نتیجه آن انجام برخی کارهای موردی مثبت و منفی است که تنها اثر مقطعی و کوتاه مدت دارند.
چه بسا اگر مسئولان ارشد نظام وابسته به تشکیلاتی قدرتمند و با برنامه بودند برخی موضع گیری های عجیب و رفتارهای دون شأن و جایگاه نظام اسلامی در هنگام تصدی مسوولیت و بعد از اتمام دوره مدیریتی از آنها شاهد نبودیم!
