اختلال معروف به «میسوفونی» چیست؟

به گزارش نما به نقل از خبرگزاری صدا و سيما،​ آیا صدا‌های خاصی وجود دارد که شما را واقعاً دیوانه کند؟ فراتر از ناامیدی یا دلخوری، صدا‌هایی که احساسات غیرقابل کنترل خشم و انزجار را ایجاد می‌کنند؟ در این صورت، احتمالاً شما از یک اختلال معروف به میسوفونی رنج می‌برید.


این بیماری برای اولین بار حدود ۲۰ سال پیش مطرح شد و در سال ۲۰۱۳ سه نفر از محققان هلندی به طور رسمی معیار‌های تشخیصی مشخصی را برای طبقه بندی رسمی بیماری‌های روانپزشکی ارائه دادند. با وجود تعداد فزاینده‌ای از تحقیقات، میسوفونی هنوز یک بیماری رسمی روانپزشکی محسوب نمی‌شود.

مشخصه میسوفونیا با صدا‌های خاصی باعث بیزاری فوری جسمی می‌شود. اکثر موارد میسوفونی مورد مطالعه، این بیماری را در درجه اول با صدا‌های دهانی مانند تنفس، جویدن و بلعیدن مرتبط می‌دانند. اما این وضعیت همچنین می‌تواند با ضربه زدن، کلیک کردن و تکان دادن صدا‌ها که اغلب با حرکت انسان در ارتباط هستند، ایجاد شود.

یک مطالعه تأثیرگذار در سال ۲۰۱۷ که به بررسی پایه عصبی میسوفونیا (misophonia) پرداخت، صدا‌های محرک را با افزایش فعالیت در قشر قدامی عایق، منطقه‌ای از مغز که در پردازش احساسات درگیر است، مرتبط دانست. این فرضیه حاکی از آن است که میسوفونیا شامل اختلال عملکرد بیش فعالی در مناطق خاصی از مغز است، اما همه متقاعد نشدند. در حقیقت برخی از محققان هلندی که اولین معیار‌های تشخیصی این بیماری را در سال ۲۰۱۳ ارائه دادند، ادعا کردند که این مطالعه با کاستی‌هایی همراه بود.

این تحقیق جدید، با هدایت همان گروه از دانشگاه نیوکاسل مسئول مطالعه سال ۲۰۱۷، با مشاهده اینکه به نظر می‌رسد غذا خوردن و جویدن به طور مداوم به عنوان محرک‌های میسوفونی گزارش می‌شود، آغاز شد.

یافته‌های جالب افزایش فعال شدن مناطق مغزی را که مسئول حرکت صورت در پاسخ به اصوات ماشه هستند، نشان داد. کسانی که از میسوفونی رنج می‌برند نیز ارتباط عملکردی حالت استراحت بین نواحی حرکتی دهان و صورت و قشر شنوایی و بینایی را افزایش می‌دهند.

Sukhbinder Kumar، نویسنده اصلی مطالعه، می‌گوید: آنچه ما را متعجب کرد این بود که ما الگوی مشابهی از ارتباط بین مناطق بینایی و حرکتی را نیز یافتیم، که نشان دهنده این است که میسوفونیا نیز می‌تواند در صورت تحریک توسط چیزی بصری رخ دهد. بر این باورند که این ارتباط چیزی به نام "سیستم آینه" را فعال می‌کند، که به ما کمک می‌کند حرکات ساخته شده توسط افراد دیگر را با فعال سازی مغز خود به روشی مشابه پردازش کنیم، گویی که خود ما این حرکت را انجام می‌دهیم.

سیستم نورون آینه‌ای در دهه ۱۹۹۰ توسط گروهی از دانشمندان ایتالیایی کشف شد. قسمت‌های خاصی از مغز میمون باعث ایجاد جرقه در فعالیت‌های عصبی می‌شود هم زمانی که حیوان عملی انجام می‌دهد و هم وقتی حیوان دیگری را مشاهده می‌کند که همان عمل را انجام می‌دهد.

طی سال‌های بعد فعالیت مغزی "سیستم آینه ای" مشابهی در انسان مشاهده شده است. با این حال، برخی از محققان معتقدند سیستم‌های نورونی آینه‌ای در انسان هنوز به وضوح اثبات نشده است.


کومار و گروه این تحقیق جدید اذعان می‌کنند که یافته‌های آن‌ها هنوز کاملاً فرضی است، زیرا هیچ شواهد تصویربرداری عصبی مستقیم از نورون‌های آینه‌ای در انسان وجود ندارد. فناوری MRI فعلی برای بزرگ نمایی واضح بر فعالیت سلول‌های عصبی منفرد بسیار ناخوشایند است، اما با این وجود فرضیه میسوفونیای نورون آینه‌ای قانع کننده است.

کومار می‌گوید: ما فکر می‌کنیم که در افراد مبتلا به میسوفونی با بیش فعالی غیرعادی سیستم آینه منجر به نوعی حس می‌شود که صدا‌هایی که توسط افراد دیگر تولید می‌شود، خارج از کنترل آن‌ها در بدن آن‌ها نفوذ می‌کند.

تیم گریفیتس، نویسنده ارشد این مطالعه جدید، می‌گوید کار‌های آینده بررسی خواهد کرد که آیا انواع مختلف درمان با تمرکز بر نحوه نمایش مغز از طریق مغز می‌تواند درمانی موثر برای میسوفونی باشد. روش‌های فعلی مانند صدا درمانی و نور درمانی اغلب برای کمک به مبتلایان به میسوفونی استفاده می‌شود.

گریفیتس می‌گوید: این مطالعه روش‌های جدیدی را برای اندیشیدن در مورد گزینه‌های درمان سو همراهی فراهم می‌کند.

مطالعه جدید در مجله Neuroscience منتشر شده است.