چرا مذاكرات هیچگاه به نتیجه نرسید؟

وزیر امور خارجه جمهوری اسلامی ایران در تاریخ ٢٩ تیرماه ١۴٠٠ و در ششمین سالگرد تصویب قطعنامه ٢٢٣١ شورای امنیت سازمان ملل متحد طی نامه ای به دبیرکل این سازمان، جمع بندی از مجموع بدعهدی‌های طرف‌های غربی را به عنوان سند در دبیرخانه ملل متحد ثبت نمود. اما سوالی که در این بین مطرح می شود این است که چرا تا به امروز این توافق علا رغم زمان زیاد برای مذاکره و توافقات زیاد تا به امروز به نتیجه ی مطلوب نرسیده است؟

تنها زمانی می توانیم به جواب این سوال دست پیدا کنیم که به راهبرد آمریکا در قبال جمهوری اسلامی ایران پی ببریم و بدانیم که پا در چه زمین بازی گذاشته و با چه کسانی پای میز مذاکره نشسته ایم، از جمله راهبردهای همیشگی آمریکا در قبال ایران ایجاد تحریم بوده است بنابراین آمریکا به هیچ عنوان حاضر نمی شود که اصلی ترین راهبرد خود را در مذاکرات از بین ببرد و به ورطه ی نابودی بکشاند. آمریکا در طول مذاکرات به هیچ عنوان نخواسته که تحریمها را لغو کند چرا که لغو تحریم ها به منزله ی خلع سلاح شدن آمریکا در رقابت راهبردی با جمهوری اسلامی ایران است، راهبرد آمریکا زمانی برای آنها دستاورد های پی در پی را به همراه آورد که کتوجه شدنت دولتمردان کشورمان سیاست خارجی را به اقتصاد گره زده اند و راه حل جایگزینی برای آن ندارند، وجود چنین ضعف بزرگی در دولتمردان کشورمان باعث شد که آمریکا طی این 8 سال ایران را در محیط فشار نگه دارد و با ایجاد تحریم های حداکثری ایران را واردار به امتیاز دهی بیشتر نماید، به درازا کشیدن مذاکرات از سوی آمریکایی ها تنها برای گرفتن امتیازهای بیشتر از کشوزمان بود حتی در طول مذاکرات وین هم آمریکا حاضر به لغو تحریم ها نشد وحتی از ضعف دولتمردان ما استفاده کرده و پا را فراتر گذاشتند و در مذاکرات وین تحریم در حوزه‌های منطقه‌ای و موشکی دنبال می‌کردند.
با توجه به هشت سال مذاکره در می یابیم که آمریکا در راهبرد مقابل جمهوری اسلامی به وضع تحریم ها تکیه ی فراوانی دارد به خاطر همین موضوع است که مذاکرات هیچ گاه به نتیجه نرسید و ایران تنها در طول مذاکرات امتیاز داد و امتیازی هم به دست نیاورد، تنها راهی که به وسیله ی آن می توان به نتیجه ی مطلوب مقابل آمریکا دست یافت هزینه سازی رفتار آمریکاست که باعث می شود این کشور تن به تعهدات عملی بدهد نه نوشتن چند سط بر روی کاغذ!