محمدصادق فقفوری- داغ اربعین سنگین است؛ داغ نرسیدن به مشایه هم که به آن اضافه شود سنگین‌تر می‌شود. نمی‌خواهیم مرور کنیم که چرا ماجرای رفتن به کربلا، امسال اینگونه شد که اربعین سزاوار این همه سردرگمی نبود. حتی نمی‌خواهیم مشغول این دوگانه لاینحل شویم که چرا رفتن به ترکیه و ارمنستان و... اینقدر سهل است و رفتن به عتبات عالیات اینقدر مشکل: سامانه نیمه قطع سماح، سهمیه‌هایی که معلوم نشد چقدر بود و چه شد، بلیت‌های چند ده میلیونی و نایابی بلیت رسمی ۵ میلیونی، واکسن زده نشده و پی سی آر مجعول و غیره. انگار هرچه سنگ بود جلوی پای زائران اباعبدالله (ع) گذاشته شد. هرچه که بود، هرچه که هست، داغ اربعین امسال سنگین‌تر از هر سال شده است. کربلارفته‌ها یک جور داغدار اربعین امسالند، کربلا نرفته‌ها جور دیگر در فراق می‌سوزند.
از این همه شِکوه حزین بگذریم. غم حسین (ع) شُکوه دارد. داغ بر سینه‌ها نشسته، آخرالامر روزی خروش می‌کند، چونان که تا پیش از پیدا شدن سر و کله ویروس منحوس، شلوغی پرمعرفت مسیر مشایه ثابت کرد ارتش چند ده میلیونی حسین (ع) خانمان و دودمان مستکبران و شمریان زمانه را در هم خواهد شکست و به باد خواهد داد. مکتب حسین (ع) عالمگیر شده است و همه آزادگان جهان را به خود فراخوانده است؛ اربعین تبلور لشکر آزادیخواهان عالم است، چه آن زمان که شیعیان و محبان از نقطه نقطه جهان و بدون محدودیت در حماسه اربعین حضور به هم می‌رساندند، و چه این یکی دو سال که کرونا بهانه‌ای شده است برای کاستن از شور اربعین. اما مگر می‌توان شور اربعین را کم کرد؟ مگر شور و شعور نهفته در ذات اربعین، محدود و محصور در تعداد حاضران است؟ همه عالم کربلا است. حرم حسین (ع) به وسعت همه دل‌های شکسته است. اما این همه نافی داغ سنگین فراق بین ما و کربلا نیست. این است زبان حال ما که در ایرانیم: سلام می‌دهیم از بام خانه سمت حرم/ چه می‌شود که بیاییم ما قدم به قدم؟ / یک اربعین طلبیدن برای تو سهل است / حرم نرفته بمیریم برای ما سخت است.
منبع: روزنامه جوان
