شیما احمدی- چند روز پیش بود که وزیر سابق امور خاجه ی کشورمان در یک گفتوگوی مجازی در کلاب هاوس که حدود 4 ساعت به طول انجامید ، سخنان عجیبی را مطرح کرد، او بعد از 6 سال که از امضای برجام می گذرد گفته است: "من در مجلس گفتم در برجام کلمه (تعلیق) وجود ندارد؛ اشتباه از من بود، چهار بار کلمه تعلیق در برجام وجود دارد ولی مذاکرهکننده ما که متن را تنظیم میکرد (در دور آخر گفتگو با اروپاییها، چهار بار کلمه تعلیق را در متن پذیرفت) به من اطلاع نداده بود"
این سخنانی با واکنش های زیادی از سوی منتقدین برجام مواجه شد، کسانی که بخاطر نقد هایی که به برجام داشتند توسط دولت و تیم مذاکره کننده به دلواپسان شهرت پیدا کرده و بارها مورد توهین قرار گرفتند. اعتراف دیر هنگام ظریف در واقع همان سخنانی است که بارها و بارها از سوی منتقدان، به تیم مذاکره کشورمان تذکر داده شد که طرف غربی برای شانه خالی کردن از تعهدات خود در برجام از واژه ی "تعلیق" به جای "رفع" استفاده کرده است تا با کوچکترین اشاره بتواند تحریم ها را بازگرداند اما گوش شنوایی در دولت، برای شنیدن حرف دلسوزان نظام وجود نداشت. وجود کلمه تعلیق در برجام با یک جستوجوی ساده در متن این توافق قابل دسترسی بود، اما حدود 6 سال این موضوع توسط حسن روحانی و تیم مذاکره کننده اش انکار شد، تا آمریکا بتواند به واسطه ی همین واژه، جایجای برجام را برای مهار ایران در آینده، تله گذاری کرده و بهواسطه آن شالوده تحریمها را همچنان حفظ کند؛تعلیق تحریمها بهجای لغو تحریمها؛ علت اصلی وضع کنونی برجام است. وجود واژه ی تعلیق دست آمریکایی ها را باز گذاشت تا هر زمان که اراده کنند بتوانند تحریمهای تعلیق شده در برجام را مجدداً اجرایی کنند. اما اگر این موضوع را هم نادیده بگیریم این سوال پیش می آید که آیا دکتر ظریف از بندهای ۳۶ و ۳۷ در متن توافق که از آن با عنوان «مکانیزم ماشه» نام برده میشود هم بی خبر بوده است؟ آیا دکتر ظریف از بتن ریزی در قلب رآکتور آب سنگین اراک و نابودی کامل آن هم بی اطلاع بوده است؟
حتی اگر ما سخنان ظریف را یک دروغ بزرگ به شمار نیاوریم، این سخنان عذر بدتر از گناه است چرا که ایشان منافع کشور را به موضوعی گره زده بود که حتی به درستی آن را مطالعه نکرده است و پای سندی را امضا کرده است که از محتویات آن بی خبر! بوده است و منافع کشور را قربانی سیاست مذاکره با هر قیمت با کدخدا کرده است