آخرین احیاء آسمانی

حاج آقامجتبی ره جذابیت فوق العاده ای داشت. مجالس درس و بحث او همواره مملو از جوانان جویای معرفت و تشنه اخلاق بود. روح آسمانی حاج آقا مجتبی ره و خلوص و صفای باطن او مردم، بویژه جوانان را جذب خود می کرد. مراسم احیاء ایشان همواره مورد استقبال پرشور مردم بود. جمعیت حتی در مسیرهای منتهی به مسجد جامع بازار موج می زد.

امسال توفیق داشتم شبهای احیاء درمسجد جامع از فیض وجود ایشان بهره مند باشم. حاج آقا مجتبی ره همیشه در مراسم احیاء حال بخصوصی داشتند. اما حال ایشان در احیاء امسال، حال ویژه ای بود. مخصوصا شب آخر. در اواخر مراسم شاهد اقدام بی سابقه ای از سوی ایشان بودیم. فرمودند: امشب از همه شما خیلی التماس دعا دارم. امشب مرجعیت به کنار، استاد اخلاق به کنار، … امشب می خواهم نوحه بخوانم. جمعیت منقلب شد. خود ایشان هم به شدت منقلب بودند. گریه های شدید ایشان را فراموش نمی کنم. سپس این بیت را خواندند:

وای من و وای من و وای من
میخ در و سینه ی زهرای من

همان جا به ذهنم خطور کرد که شاید امسال، آخرین احیاء حاج آقا مجتبی باشد. چون این گونه روضه خوانی از ایشان سابقه نداشت. و این اقدام، اوج ارادت و عشق آن عالم ربانی را به اهل بیت ع، بویژه حضرت زهرا س نشان می داد.

گرچه او دیگر در بین ما حضور ندارد، ولی سخنان هدایتگرش، چراغ راه ماست تا همچون او به سوی رستگاری حرکت کنیم و ما نیز با شستشوی روح خویش در زلال معرفت اهل بیت ع، آسمانی شویم.