صادق رخ فرد - به گزارش نما ، هرچه تقویم سیاسی به 11 اسفندماه نزدیک می‌شود، شاهد تحرکات بیشتر بازیگران سیاسی خواهیم بود. پیش از این ائتلاف‌های انتخاباتی نشست و برخواست‌های خود را نیز شروع کرده بودند تا با تعیین راهبرد نهایی حضوری فعال در آوردگاه انتخابات مجلس دوازدهم داشته باشند.
ائتلاف‌هایی که در ادوار گذشته هم امتحان خود را پس داده بودند، از این رو باید پرسید می‌توان فقط به این ائتلاف‌های انتخاباتی امیدوار بود؟ آیا در دوره «پسا انتخابات» ائتلاف‌ها پاسخگوی مطالبات مردم هستند؟
آنچه مشخص است این ائتلاف‌ها جهت حضور و نقش آفرینی در سپهر انتخابات اعلام موجودیت می‌کنند،هرچند که برخی از آنها که از تعداد انگشتان دست هم کمتر هستند پس از انتخابات به تحرکاتشان ادامه می‌دهند اما باید نسخه را در جای دیگر تجویز کرد؛ کجا؟
برای پاسخ به سوال مطرح شده باید به نقش و جایگاه احزاب و تشکل‌های سیاسی در «جمهوری اسلامی ایران» اشاره کرد.
قـانون اسـاسی جمهوری اسلامی ایران،تمام لوازم نظام سیاسی فعال و کارآمد را در تمامی ابعاد پیش بینی کرده اسـت و بـه حزب نیز به عنوان یکی از مـهم ترین لوازم نظام های سیاسی دنیا بـا رویـکردی مثبت توجه کرده است. در اصـل 62 قـانون اساسی در مورد این مسئله بیان می‌کند: «احزاب،جمعیت ها،انجمن های سیاسی و صنفی و انجمن های اسلامی یا اقلیت دیـنی شـناخته شده آزادند،مشروط به اینکه اصـول اسـتقلال،آزادی،وحدت مـلی،موازین اسلامی جمهوری اسـلامی را نـقض نکنند.هیچ کس را نمی توان از شرکت در آنـها مـنع کرد و یا به شرکت در یکی از آنها مجبور ساخت.»
در این بین متاسفانه تعدادی از احزاب و تشکل‌های سیاسی که از کمیسیون ماده 10 احزاب مجوز دریافت کرده‌اند حضوری فعال در جغرافیای سیاسی ایران ندارند؛ نقد وارده به آنها این بود که برخی به صورت خانوادگی هدایت می‌شوند به همین جهت وزارت کشور برآن شد تا سروسامانی به تشکل‌های سیاسی دهد؛ 4 مهرماه دبیر کمیسیون ماده 10 احزاب در گفت‌وگویی اعلام کرد: احزابی که کنگره برگزار نکرده‌اند نمی‌توانند در انتخابات لیست دهند زیرا هرچند حزب قانونی است اما چون ارکان و تشکیلات حزب به کمیسیون ماده ۱۰ معرفی نشده است، کسی نمی‌تواند این احزاب را نمایندگی کند. »
اکنون که قرار است پس از مدت‌ها احزاب منفعل از قطار «تحزب‌گرایی» پیاده شوند انتظار می‌رود تشکل‌ها و احزاب سیاسی فعال با دو رویکرد کلان برنامه‌های کوتاه مدت، میان مدت و بلند مدت خود را آماده و به مردم اعلام کنند.
دو رویکرد عبارت است از:
1- اداره کشور با چه کسانی؟ یا همان تیم محوری
2- اداره کشور چگونه؟ یا همان برنامه‌محوری
اگر احزاب سیاسی ما به این دو پرسش اساسی پاسخ دهند می‌توانند قبل و بعد از انتخابات با دست پُر با مردم صحبت کنند و دیگر نباید منتظر ائتلاف‌های انتخاباتی ماند تا برای احزاب و کنشگران سیاسی چشم انداز ترسیم کنند و از سوی دیگر مردم هم احزاب را می‌شناسند و از آنها مطالبه می کنند.
