انسان بیهوده آفریده نشده است: أَيَحۡسَبُ ٱلۡإِنسَٰانُ أَن يُتۡرَكَ سُدًى آیه٣٦سوره قیامت؛ وقتی حضرت علی علیه السلام به این آیه می رسید بارها آن را تکرار می کرد. ما هم باید مرتبا آن را به یاد داشته باشیم، آنگاه از وجود خاکی مان برای ارتقاء روحمان کمال استفاده را خواهیم کرد زیرا روح بتنهایی ارتقا نمی یابد ولی وقتی سوار بر این بدن می شود راه کمال را می‌تواند بپیماید.
ملائکه روح اند و همان اند که از اول خلقت بودند و هستند و دستورها را کاملا اجرا می کنند با همان علم محدودی که خدا به آنها داده است. ما باید قدر این جثه خاکی و این فرصت دنیوی خود را که در واقع مجال رشد و کمال است. بدانیم برای آدم شدن و به مقام کرامت رسیدن.
عده‌ای هم به دنبال عیش و نوش اند همچون چهارپایان: وَٱلَّذِينَ كَفَرُواْ يَتَمَتَّعُونَ وَيَأۡكُلُونَ كَمَا تَأۡكُلُ ٱلۡأَنۡعَٰمُ وَٱلنَّارُ مَثۡوٗى لَّهُمۡ آیه١٢ سوره ۴۷. اینها برای خود آتش می آفرینند و در همه دورانهای تاریخ بشریت بوده‌اند و تا قیامت خواهند بود. ما موظفیم به اصلاح و این کاری است که با رسیدن به مقام صبر از پس آن می توانیم برآییم. خدایا به همه ما صبر عطا بفرما که عبادت تو جز با صبر راست نیاید.
