به گزارش نما، اعتراض شیوه‌های مختلفی دارد از کلامی تا فیزیکی، از مسالمت‌آمیز تا خشونت آمیز اما چندصباحی است که کفش اندازی نیز به جرگه اعتراضات پیوسته است.کفش اندازی در ایران نیز مانند خیلی از رفتارها وارداتی است و بدون فرهنگ سازی در ایران اجرا می‌شود، بدون هیچ نظارتی.
این پدیده تازه وارد در گفتمان سیاسی ایران اولین بار در همایشی با حضور صفار هرندی، وزیر ارشاد دولت نهم در دانشگاه تهران رخ نمایی کرد. دانشجویانی که نسبت به حوادث سال 88 اعتراض داشتند و خود را طرفدار جناح بازنده انتخابات می‌دانستند کفشی را به سمت ستون نویس سابق کیهان روانه کردند و که صفار این کفش را علامت مدنیت دانست و خواهش کرد آن را به سمت وی پرت نکنند.
بازدید از نمایشگاه مطبوعات آن هم در زمانی ملتهب همچون سال88 برای مخالفان مهدی کروبی قابل هضم نبود و آنان با کفش به استقبال شیخ اصلاحات رفتند. کفش هایی که تا به حال به هدف ننشسته بود این بار درست به هدف نشست و حتی موجب شکسته شدن سر مهدی کروبی شد و رئیس مجلس ششم اولین کسی بود که با این شیوه اعتراضی صدمه جسمی دید.
22 بهمن سال 91، در حالی که علی لاریجانی در حرم مطهر حضرت معصومه در حال سخنرانی بود، بازهم صدای اعتراض‌ها بلند شد و کفش‌هایی این بار با چاشنی مهر به سمت رئیس مجلس روانه شد و البته بازهم این کفش‌ها به هدف ننشست و در میانه راه توسط محافظان علی لاریجانی مهار شد.
سه گانه پرتاب کفش در ایران که دو تای آن ناموفق بوده است، کم کم دارد تبدیل به یک هنجار در فضای سیاسی کشور می‌شود و باتوجه به نزدیکی انتخابات ریاست جمهوری یازدهم و بی اخلاقی‌هایی که این روزها شاهدش هستیم، به نظر می‌رسد باید بازهم منتظر پرتاب کفش‌های دیگر به سمت اشخاص مختلف باشیم تا داستان کفش‌ها در ایران ادامه پیدا کند.
