به گزارش نمانیوز، جام جم نوشت: تا به حال فكر كرده‌ايد هر مدال المپيك براي ورزش ايران چقدر آب مي‌خورد؟ يك ميليون،دو ميليون، نه، بايد از ميليون عبور كرد و به ميليارد رسيد، آن هم نه يك ميليارد و دو ميليارد، بلكه 50 ميليارد تومان.بله، 50 ميليارد تومان ناقابل و البته ما براي به دست آوردن اين رقم كلي چرتكه انداخته‌ايم تا آن را استخراج كنيم. مي‌گوييد چگونه؟ توضيح مي‌دهيم.
از آنجا كه المپيك‌ها در فاصله چهار سال از يكديگر برگزار مي‌شود، از يك منظر بايد تمام هزينه‌هايي را كه صرف ورزش قهرماني در اين مدت مي‌شود حساب كرد تا با ضرب و تقسيمي ساده متوجه شد كه ورزش ايران به طور تقريبي چه ميزان در راه كسب مدال المپيك هزينه و به عبارتي سرمايه‌گذاري مي‌كند.
اين نيز به اين خاطر است كه جملگي كشورها در راه حضور در المپيك از چند سال قبل دست به سرمايه‌گذاري روي تيم‌ها و ورزشكاران خويش در رشته‌هاي انفرادي مي‌زنند تا در وهله نخست با كسب سهميه‌هاي حضور در المپيك و سپس با حضور در تورنمنت‌ها و مسابقات بين‌المللي مختلف براي حضور در بازي‌هاي المپيك آماده شوند.
اگرچه عمده اين نظر متوجه مسوولان ارشد ورزش است كه با حمايت و پشتيباني از ورزش قهرماني، تيم‌ها و قهرمانان را در راه حضور در اين بازي‌ها، تحت پوشش قرار مي‌دهند، اما در مقابل هم هستند عده‌اي كه معتقدند از بدو ورود يك ورزشكار به عرصه قهرماني، براي باروري و رشد وي هزينه مي‌شود كه به طور بديهي اگر خواسته شود اين هزينه‌ها نيز محاسبه گردد، رقم 50 ميليارد مورد اشاره خيلي بيشتر از اينها مي‌شود.
البته بايد اين نكته را در نظر داشت كه كسب مدال المپيك براي هر كشوري جدا از هزينه‌هاي مادي صورت گرفته، به لحاظ معنوي، ملي و سياسي براي هر كشور از ارزش زيادي برخوردار است كه اگر براي آن نيز ده‌ها ميليارد تومان سرمايه‌گذاري شود، منطق هزينه‌كرد آن پذيرفتني است و نبايد چنين پنداشت كه پول عبثي خرج ورزش شده است.
غرور و افتخار ملي ايرانيان در هنگامه بازي‌هاي المپيك سيدني، آتن و پكن و كسب مدال طلا از سوي حسين رضازاده و هادي ساعي را به ياد آوريد تا شما نيز در زمره كساني قرار بگيريد كه معتقدند هزينه‌كرد در ورزش خود يك نوع سرمايه‌گذاري پربازده است. اين را از اين نظر گفتيم تا عده‌اي نگويند چرا بايد اين همه پول را صرف ورزش كرد. اما برسيم به اصل قضيه...
350 ميليارد تومان، بودجه ورزش قهرماني
نگاهي به بودجه چهار ساله دستگاه‌هاي ورزش شامل وزارت ورزش و جوانان (سازمان تربيت بدني سابق) و كميته ملي المپيك نشان مي‌دهد در فاصله چهار ساله بين المپيك‌هاي پكن و لندن (از سال 87 تا 91) حدود 350 ميليارد تومان بودجه به بخش ورزش قهرماني تزريق شده يا مي‌شود.
بدون در نظر گرفتن اين‌كه در پكن تنها 2 مدال (يك طلا و يك برنز) گرفته‌ايم، ما در اينجا بيشترين تعداد مدال كسب‌شده براي ورزش ايران را مبناي محاسبه قرار مي‌دهيم، يعني هفت مدال كسب‌شده در المپيك 1952 هلسينكي فنلاند بنابراين اگر 350 ميليارد را بر عدد هفت تقسيم كنيم عدد 50 ميليارد تومان براي هر مدال به‌دست مي‌آيد كه رقمي نزديك به واقع به حساب مي‌آيد.
آمار و ارقام اعلام شده از سوي كميته ملي المپيك نيز نشان مي‌دهد هزينه‌هاي هر ورزشكار المپيكي فقط طي دو سال منتهي به المپيك، حدود 500 ميليون تومان مي‌شود.
با توجه به اين‌كه حدود يكصد ورزشكار در اردوهاي تداركاتي المپيك حاضر هستند كه در نهايت از بين آنان 40 تا 60 ورزشكار براي حضور در المپيك انتخاب مي‌شوند، مي‌توان استنباط كرد كه نزديك به 50 ميليارد تومان تنها به فاصله دو سال منتهي به المپيك، روي ورزشكاراني كه شانس حضور در اين بازي‌ها را دارند، هزينه مي‌شود.
در جدول زير، ريز اين هزينه‌ها به ازاي هر ورزشكار حاضر در اردوهاي المپيك، ذكر شده است.
احمد ارشدي، معاون اداري و مالي كميته ملي المپيك در اين باره مي‌گويد: بعد از پايان المپيك پكن، ديوان محاسبات با محاسبه ساده‌اي، ارقام بودجه صرف شده ورزش در مقابل تعداد مدال‌هاي به دست آمده را هنگفت خواند و اين قضيه يكي از سه بندي بود كه در تحقيق و تفحص به عمل آمده، فضاي مديريت ورزش را به چالشي بزرگ كشاند. البته با توضيحات كارشناسي ارائه شده، مسوولان مربوط قانع شدند تا اين چالش فرو نشيند.
هر مدال چقدر مي‌ارزد؟
شاهرخ شهنازي، عضو كميته اجرايي كميته ملي المپيك با بيان اين كه به دليل وجود فاكتورها و پارامترهاي مختلف، محاسبه هزينه‌هاي مدال‌آوري سخت است، تصريح مي‌كند: شرايط براي مدال‌آوري ورزشكاران در رشته‌هاي مختلف كاملا متفاوت است.
براي مثال در رشته‌هايي مثل كشتي، تكواندو و وزنه‌برداري، با هزينه‌هايي به مراتب پايين‌تر، شانس مدال‌آوري مي‌يابيم.
در حالي كه در رشته‌هايي چون شنا و پينگ‌پنگ، براي كسب حتي يك مدال برنز المپيك، بايد ميلياردها تومان صرف هزينه‌هاي زيرساختي و قهرمان‌پروري كرد كه البته مهم‌تر از حجم اين سرمايه‌گذاري، كيفيت و برنامه‌ريزي و زمان مناسب است تا طي دوره‌اي بلند، پيشرفت پله به پله در اين گونه ورزش‌ها را شاهد باشيم.
ده‌ها ميليون دلار مي‌ارزد
«خيلي از كشورهاي دنيا حاضرند حتي براي دريافت يك مدال المپيك، ميليون‌ها دلار هزينه كنند».
رضا مهماندوست سرمربي پيشين تيم ملي تكواندو (رشته‌اي كه تك مدال طلاي المپيك پكن را براي كشورمان به ارمغان آورد) در تشريح اين جمله خود مي‌گويد: در ابعاد حكومتي و سياسي، كسب مدال المپيك ارزش‌هاي راهبردي مثبت فراواني براي هر كشور دارد. علاوه بر آن، تاثير اجتماعي اين كار نيز بسيار بارز است؛ به طوري كه باعث تشويق جامعه به سوي ورزش و دوري آنها از اعتياد مي‌شود. از اين گذشته، اتحاد و انسجام ملي با كسب پيروزي‌هاي ممتاز المپيكي به ميزان بالايي تقويت مي‌شود. عكس موضوع هم صدق مي‌كند يعني وقتي كاروان ورزشي به المپيك، نتواند نتايج مطلوبي كسب كند اثرات منفي زيادي در جامعه به وجود مي‌آيد.
احمدرضا طالبيان، نخستين قايقراني كه در تاريخ ورزش كشورمان مجوز ورود به المپيك را به دست آورده است، اعتقاد دارد ورزشكاري كه به حد دريافت مدال المپيك مي‌رسد، دست‌كم دو ميليارد تومان روي او سرمايه‌گذاري شده است كه اين سرمايه‌گذاري هم در ابعاد مالي و هم معنوي است.
هر مدال المپیك چقدر آب می‌خورد؟
از آنجا كه المپیك‌ها در فاصله چهار سال از یكدیگر برگزار می‌شود، از یك منظر باید تمام هزینه‌هایی را كه صرف ورزش قهرمانی در این مدت می‌شود حساب كرد تا با ضرب و تقسیمی ساده متوجه شد كه ورزش ایران به طور تقریبی چه میزان در راه كسب مدال المپیك هزینه و به عبارتی سرمایه‌گذاری می‌كند.
۱۳۹۱/۱/۵
