به گزارش نما ،تمام زورم را در قلم جمع میکنم تا به سمت مسیرهایی از پیش تعیین شده بروم. از موفقیتهای کشتی آزاد و قهرمانی جهان بنویسم و جان تازهای به مطلب بدهم تا طعم شیرینتری هم بگیرد، اما نمیتوانم.
باید سطرهای بیشتری به برخی نابسامانیها و کمبودها اختصاص بدهیم. بیتعارف ورزش در دولت یازدهم در اولویت آخر ! قرار دارد و شاهد این ادعا هم نحوه معرفی گزینههای وزارت ورزش و جوانان است!
کاهش بودجه ورزش نیز مزید بر علت شد تا این دیدگاه تقویت شود. این مسئله فدراسیونهای ورزشی را با بحران جدی مواجه ساخته و ورزشکاران را دلسردتر از همیشه کرد! همین طور یکی از آفتهای ورزش ما و دغدغههای دکتر گودرزی در حوزه فرهنگی حاشیههای فراوان و سقوط اخلاق بود که در سال ۹۲ بیش از پیش به چشم آمد. از این رهگذر معضل بیاخلاقی کماکان لاینحل ماند! نکته دیگر که اسباب تأسف دلسوزان ورزش را فراهم آورد. آلودگیهای رفتاری در ورزش کشور بود. به طور نمونه میتوان به پرونده «محسن قهرمانی» و اتفاقات داوری اشاره کرد که بار دیگر ثابت شد مبارزه با فساد صرفاً با شعار و حرف ممکن نیست.
همچنین دو باشگاه استقلال و پرسپولیس نیز انواع و اقسام بحرانها و مشکلات مالی را در فصل جاری تجربه کردند و دست آخر نیز معلوم شد به قول «امیررضا خادم» خصوصیسازی این دو باشگاه امکانپذیر نیست!
بر همین اساس باید از پیشکسوتان دو باشگاه سرخابی خاصه پرسپولیس تشکر کرد که با مصاحبههای خود همواره باعث نگرانی طرفداران دو تیم شده و مشکلات حاشیهای به وجود آوردند!
در دیپلماسی ورزشی نیز کماکان کم آوردیم و نتوانستیم کرسیهای بینالمللی را تصاحب کنیم. اما شاید یکی از مهمترین اتفاقات سال ۹۲ جدایی عجیب و غیرحرفهای «خولیو ولاسکو» از تیم ملی والیبال بود! اتفاقی که والیبال رو به رشد ایران را به بلاتکلیفی کشاند و هنوز هم معلوم نیست چرا «داورزنی» با خواسته سرمربی آرژانتینی موافقت کرد؟ آیا در این تصمیم منافع ملی لحاظ شد یا نه؟ از همه اینها گذشته سرنوشت والیبال ایران بعد از ولاسکو چه خواهد شد؟
البته خیلی شانس آوردند که در سال ۹۲ مسابقات ورزشی مهم زیادی پشت سرنگذاشتیم تا عیار آقایان معلوم شود، اما در سال ۹۳ بازیهای آسیایی، جام جهانی، لیگ جهانی و... پیش روی ماست. امیدواریم متولیان ورزش همه جوانب را سنجیده و عزم خود را جزم کنند تا سال آینده، سال بهتری برای ورزش ایران باشد.
منبع:هفته نامه شما