چرا كسی حاضر به دفاع از توافق ضعیف ژنو نیست؟

به گزارش نما به نقل از «خبرنامه دانشجویان ایران»؛ نکته ی قابل توجه در رابطه با همایش یاد شده، نوع مواجهه ی لشکر رسانه ای حامی دولت با آن بود. رسانه های پرتعداد اصلاح طلبان و همراه دولت یازدهم به شدت این همایش دانشجویی را مورد هجمه قرار دادند و برای زیر سئوال بردن و به حاشیه راندن آن از هیچ اقدامی فروگذار نکردند، تا جایی که در اقدامی عجیب و ناشیانه تلاش کردند همایش دلواپیسیم را به یک جریان خاص سیاسی منتسب کنند.


شبکه ی رسانه ای حامی دولت یازدهم به قدری از استقبال دانشجویی و مردمی از همایش یاد شده دستپاچه شدند، که یک بار آن را همایش حامیان دولت قبلی خوانند، این در شرایطی است که در بین مدعوین و سخنرانان اصلی همایش چهره های برجسته ای از منتقدان دولت قبلی حضور داشتند. از سویی دیگر همین رسانه ها تلاش کردند این گونه القا کنند که این مراسم منحصر به یک جریان سیاسی خاص در بین اصولگرایان است، در حالی که نگاهی به حاضران و سخنرانان در جلسه نشان می دهد که نه تنها گروه های مختلف سیاسی اصولگرایان در همایش مذکور حاضر بودند، که اتفاقا برخی از سخنرانان و مدعوین همایش که انتقادهای اساسی و جدی هم به توافق نامه ژنو مطرح کردند، اصلا از جریان اصولگرایی هم فراتر بودند و بیش از آنکه در جریان ها و گروه های سیاسی قابل تعریف باشند، چهره های علمی و دانشگاهی محسوب می شوند.

با این وجود سئوال اساسی که در قبال این ادعای تهی از واقعیت شبکه ی رسانه ای و سیاسی دولت مبنی بر منحصر دانستن همایش دلواپسیم به یک گروه خاص سیاسی در بین اصولگرایان -که به زعم آن ها در اقلیت به سر می برد و دیگر گروه های اصولگرا هم با آن همراه نیستند- پیش می آید این است که اگر برگزاری یک مراسم دانشجویی از سوی یک بخش از اصولگرایان که به زعم رسانه های دولتی در اقلیت هم هستند، اینچنین موجب دستپاچگی و رعب حامیان دولت می شود، اگر قرار باشد دیگر اصولگرایان و منتقدین دولت هم وارد میدان شوند و سیاست های دولت را مورد انتقاد قرار دهند، واکنش این رسانه ها چه خواهد بود؟!

آنچه روشن است اینکه دولت و رسانه های اصلاح طلب هرچند در شعارها و ادعاهای شان همواره دم از انتقادپذیری و تحمل صدای مخالف می زنند؛ اما آنگاه که زمان عمل رسیده است به کرات نشان داده اند که بهره ای از انتقادپذیری نبرده اند و این گونه سخنان و ادعاها صرفا در حد شعار از سوی این جریان مطرح است.

چیزی که حداقل در طول حدود یک سال گذشته از عمر دولت یازدهم در برهه های مختلف خود را نمایان کرده است. نوع مواجهه عصبی و هجمه های بی محابا به یک همایش دانشجویی و علمی مصداق دیگری از این واقعیت است. همچنین واقعیت دیگری را که از همایش یاد شده می توان دریافت این که توافق نامه ژنو علیرغم شعارهای و بزرگ نمایی های متوهمانه ارتش رسانه ای دولت، حاوی اشکالات و ایرادهای اساسی است که موجب شده است تا با انتقادهای جدی چهره های علمی و دانشگاهی مواجهه شود و برگزاری یک همایش دانشجویی منتقدانه نسبت به توافق نامه ژنو، اینچنین با استقبال و بازتاب مواجهه شود.

این در حالی است که به جز حامیان سیاسی و برخی از سیاسیونی که دولت آقای روحانیرا عامل حیات سیاسی خود می دانند، هیچ کس دیگر حاضر به دفاع از این توافق نامه نیست. در واقع از منظر علمی و دیپلماتیک حتی کسانی که از لحاظ خواستگاه سیاسی هم با دولت یازدهم همخوانی دارند حاضر به دفاع و حمایت از توافقنامه ژنو نیستند؛ این واقعیتی است که خود آقای روحانی نیز به آن اذعان کرد و چند ماه قبل در دیدار با اساتید دانشگاه ها از آن ها به خاطر عدم حمایت و دفاع از توافق نامه ژنو به شدت ابراز گلایه کرد.