متخصصان‌ایرانی‌به‌دادمذاكره‌كنندگان‌رسیدند

همه سیاستمداران معتقدند که اگر دست تیم دیپلمات خالی باشد فن مذاکره نیز نمی تواند کاری از پیش ببرد و تنها باید منتظر دادن امتیازهای بیشتر بود. هرجا که مذاکرات از دید هر دو طرف سخت و نفس گیر می شود نشانه هایی از دست پر طرفهایی از مذاکره وجود دارد که در دور اخیر مذاکرات هسته ای کشورمان این مورد را شاید به خوبی بتوان مشاهده نمود.

به گزارش جهان، بسیار روشن و بدیهی است که در فرایند مذاکرات هسته ای کشورمان در طول خصوصا سال های اخیر اصل دستاوردهای هسته ای بسیار اثر قابل توجهی را در فرایند مذاکرات داشته به گونه ای که طرف مقابل در مواردی مجبور به عقب نشینی های مهمی شده است. در این خصوص همه صاحبان قلم و اندیشه به خوبی حق مطلب را ارائه نموده اند و جای هیچ تردیدی را برای کسی باقی نگذاشته اند. در واقع، دست پر مذاکره کنندگان از دیدگاه پیشرفت های هسته ای کشور بر هیچکس پوشیده نیست.

آنچه که در این مجال به عنوان یک موضوع مهم قابل بررسی است اتفاق جدیدی است که در مذاکذات دور اخیر دیپلماتهای کشورمان رخ داده است. آنچه که در فرایند مذاکرات اخیر هسته ای نمایان شد بر اساس شنیده ها تلاش طرف آمریکایی برای ورود موضوع مذاکرات به مسایل دفاعی کشور است. جدای از تحلیل های سیاسی این موضوع و اهداف پیدا و پنهان کشورهای غربی برای پرداختن به موضوع توان دفاعی ایران در اینجا تنها این سوال را به عنوان یک موضوع اساسی می توان طرح نمود که چرا مسایل دفاعی کشور در تیررس سردمداران غربی قرار گرفته است؟

توان دفاعی کشور که بعضا حتی در داخل برخی افراد کم اطلاع از آن به راحتی عبور می کنند چقدر است که موجبات نگرانی شدید کشورهای غربی و خصوصا آمریکا را فراهم آورده است؟

این توان در ابعاد استراتژیک روی چه موضوعی سرمایه گذاری کرده است که امروز به چالش اصلی مذاکرات تبدیل شده است؟ به عبارت مهم تر دست پر مذاکره کنندگان جمهوری اسلامی این بار از چه جهتی است که توان ایستادگی در مقابل زیاده خواهی های غربی ها را ایجاد کرده است؟

با اندکی تامل می توان فهمید که امروز و در منطقه جغرافیایی غرب آسیا که غربی ها آن را خاورمیانه می نامند توان دفاعی جمهوری اسلامی ایران توانی زبانزد و بی بدیل است. این توان که در بستر تحریم ها و کاستی های بسیار بوجود آمده است و هنوز نیز جای ترقی و رشد دارد امروز می تواند به بازوی مهم چانه زنی در مذاکرات تبدیل شود. امروز این تلاش های علمی و مهندسی است که بر قامت دیپلماتهای کشور لباس ایستادگی و مقاومت را می پوشاند.

سوال اینجاست که اگر متخصصین کشور در این عرصه با تلاش ها و جهادهای علمی و بذل مدیرانی چون تهرانی مقدم ها به چنین قله ای دست نمی یافتند، امروز وزن مذاکرات در همه عرصه ها را می بایست چگونه ارزیابی می کردیم؟ به عبارت دیگر اگر امروز توان دفاعی کشور که به قله های آن دست یافته ایم مبحثی چالش برانگیز برای سران کشورهای آمریکایی و اروپایی نبود کدامین موضوع نوپای ما را برای مذاکرات هسته ای هدف گذاری می کردند؟

اینجاست که لازم است دیپلماتهای کشور قدر متخصصین و اندیشمندان عرصه دفاعی را بیش از پیش بدانند و بر رویکرد تقویت این عرصه بیش از گذشته تکیه نمایند. چرا که بر همه روشن تر شده است که آنجایی که چالش اصلی غرب به آن گره خورده است همان موضوعی است که ما باید روی آن سرمایه گذاری بیشتری را برنامه ریزی نماییم.