فریادهای بیجا درباره كن!

به گزارش نما جشنواره کن امسال حواشی خاصی برای ما ایرانی ها داشته است که همچنان با واکنش‌هایی مواجه است، سیدمحمد بهشتی امروز در روزنامه اعتماد در این باره ابراز نظر کرده است.

سیدمحمد بهشتی - رییس اسبق سازمان میراث فرهنگی - در یادداشت امروز خود در اعتماد می‌نویسد: جشنواره فیلم کن شنبه شب به کار خود پایان داد. دو مسافر از تهران در قامت داور از فرودگاه امام تهران راهی کن شدند. هر دو این داوران در اوج متانت و فرهیختگی کار خود را در این جشنواره به پایان رساندند و اکنون خود را برای بازگشت به کشورشان آماده می کنند. اگرچه ایران پیش از این هم در این جشنواره و جشنواره های مشابه داورانی داشت، اما این اتفاق برای لیلاحاتمی برای نخستین بار رخ می داد که به عنوان داور در جشنواره فیلم کن حضور یابد.

از زمانی که شخصا جزو مدیران سینمایی کشور بعد از انقلاب بودم، سال ها می گذرد. بحث ارزش های ایران اسلامی و تفاوت های فرهنگی ما با کشورهای دیگر بحث جدیدی نیست و شاید امروز به داغی گذشته هم نباشد. پس اتفاقی که امروز بهانه یی برای حاشیه سازی شده است برای ما چندان جدید نیست.

خانم حاتمی در این جشنواره رفتاری نکرده است که کسی احساس کند به ارزش های ما توهین شده است. انتشار توضیحات خانم حاتمی درباره این اتفاق به وضوح نشان می داد که ایشان ابتکار عملی نداشته و صرفا رفتار انفعالی در یک موقعیت انجام داده است. از روزی که ایشان به عنوان داور انتخاب شده اند تا امروز این حضور مایه افتخار است و کاش فرصتی دست نمی داد که این حضور چنین به حاشیه آلوده شود. ما همیشه می توانیم از فرصت این حضور استفاده کنیم و اگر هم اتفاقی رخ می دهد که به ذائقه برخی از ما خوش نمی آید، اگر مدعی ارزش ها هستیم اتفاقا نباید مساله را بزرگ کنیم و به حاشیه های آن دامن بزنیم. خانم حاتمی الگوی بسیار خوبی برای اهالی سینما و جوانان ماست و باید قدردان او باشیم. لیلاحاتمی در متنی که منتشر کرد توضیح داد که از نخستین مکاتبات و دیدارهایی که با اعضای این جشنواره داشته شرایط خود را برای این حضور توضیح داده است. اتفاقی که در کن افتاد، در کل اتفاق پیچیده و عجیبی نبود. اتفاق عجیب واکنش کسانی بود که همیشه آماده هستند تا برمبنای منافع خود اتفاقی را در حد یک اعلام جنگ بزرگ کنند. در حیرتم که چطور وقتی رییس جمهور سابق کشورمان مادر هوگو چاوز را در آغوش کشید، کسی بر او خرده نگرفت، گریبان ندرید و از بر باد رفتن ارزش های ایرانی و اسلامی گلایه یی نکرد. قطعا مسوولیت نمایندگی رییس جمهور یک کشور در کشوری دیگر بیش از مسوولیتی است که از یک بازیگر در یک جشنواره انتظار داریم. همین گروه در آن مقطع تریبون های زیادی در اختیار داشتند، اما هیچ یک فریاد وامصیبتا سر ندادند که چرا رییس جمهور ما چنین رفتاری از خود بروز داده است. این سکوت را مقایسه کنید با واکنش هایی که علیه لیلاحاتمی اتفاق افتاد. ببینید با چه ادبیات و لحنی درباره ژاکوب و حاتمی صحبت شده است. به عکس قول سعدی که می گوید: دوچیز طره عقل است دم فروبستن به وقت گفتن و گفتن به وقت خاموشی، دقیقا آنجایی که باید اعتراض کنند، سکوت می کنند و چشم می بندند و آنجایی که باید خاموش شوند، گریبان می درند. حکایت عجیبی است! جامعه سینمایی ما و به خصوص زنان این سینما با جشنواره های خارجی بیگانه نیستند. همه محدودیت ها و خط قرمزها را می شناسند و از بلوغ بالایی برخوردارند. ما نمی توانیم به بهانه های مختلف فرصت حضور سینمای ایران را در جشنواره های مهم از دست دهیم و سینماگران ما هم خود می دانند که چه مسوولیت سنگینی را در این راستا برعهده دارند. به زعم من تاکنون چنین بوده و مساله اخیر هم صرفا از به خطر افتادن منافع عده یی خاص نشات گرفته و نه از رفتار لیلاحاتمی که در نهایت شایستگی در این جشنواره حضور یافت