به گزارش نما به نقل از ایسنا: زبان فارسی را چون شکر شیرین می‌دانند، زیاد شنیدهایم «این قند پارسی» یا «فارسی شکر است»، اما این روزها گویا یادمان رفته که زبان هم مثل چیزهای دیگر مثل دریاچه ارومیه، جنگل‌های شمال و زاینده‌رود و دماوند به مراقبت نیاز دارد و اگر از آن محافظت نکنیم، آسیب می‌بیند و شیرینیاش همیشگی نیست.
زبان مانند درخت است، هرچند کهن باشد و ریشه‌دار، باز هم به مراقبت نیاز دارد. اما وقتی ما از درخت حیاط خودمان پاسداری نکنیم، دیگر نمی‌شود انتظاری داشت.
این روزها عرضه کالاهایی در بازار باب شده که خارجی هستند، اما چون یا به سفارش ایران تولید شده و یا خودشان بازار ایران را در نظر داشته‌اند، توضیحات کالا را به فارسی ترجمه کرده‌اند؛ اما این ترجمه‌ها بعضا غلط و غیردقیق است.
از جمله روی بطری یک نوشیدنی تایلندی «طالبی» به «هندوانه» ترجمه شده، همچنین به جای «دانه ریحان» یا (basil seed) با ترتیبی اشتباه نوشته شده «ریحان بذر». در مقابل واژه «cap» هم به معنی «کلاه» یا «درپوش»، واژه «کله» به کار برده شده است. به جای عبارت «محصول کشور تایلند» هم نوشته شده «محصول‌شده در کشور تایلند»!
با وجود همه حرف‌ها و بحث‌ها درباره اهمیت مراقبت از زبان فارسی و سعی در به کار نبردن واژه‌های بیگانه، هنوز در و دیوار شهرها و صدا و سیما پر است از این واژه‌ها و حالا ترجمه نادرست و استفاده از فارسی اشتباه.
بسیاری گمرک را هم نوعی دروازه‌زبانی می‌دانند، دروازه‌ای که با ورود کالاهای جدید با خودش اسم‌ها و نام‌های بیگانه را هم می‌آورد. شاید اگر قبل از ورود کالاهایی چون «ایکس باکس» (نوعی دستگاه بازی)، «تردمیل»(دستگاه دو ثابت)، «بلندر» (مخلوط‌کن) و غیره، این‌ها در گمرگ شناسایی و برای‌شان فکری می‌شد، و پیش از رایج شدن این عنوان‌ها معادل‌های‌شان ساخته می‌شد، تعداد واژه‌های خارجی باب‌شده در زبان فارسی کم‌تر بود. و حالا مشخص نیست روی محصولات توزیع‌شده با ترجمه و فارسی اشتباه چه نظارتی صورت گرفته است.
