این روزها بیش تر از هر زمان دیگری دروغ در فوتبال ما بیداد می کند. دروغ گو ها از دو قشر بیش تر نمی توانند باشند. یا خودشان فوتبالی هستند و دست اندر کار فوتبال، و یا خبر نگار فوتبال هستند که دروغ می گویند.
خبر می آید که پیام صادقیان پس از اخراج در بازی پرسپولیس- فولاد شیشه رختکن را شکسته است اما سرپرست پرسپولیس با تکذیب ماجرا می گوید آن عکس فتوشاپی بود!
خبر می رسد که دو بازیکن تیم پیکان پس از درگیری در زمین بر سر ضربه آزاد، در رختکن به ادامه درگیری می پردازند و ... اما یکی از متهمین مصاحیه می کند که هیچ درگیری نبوده است.
این ها فقط دو نمونه از ده ها دروغی است که طی یک هفته در فضای فوتبال پخش شده اند. نمونه ها فراوانند و با یک گشت کوچک میان سایتها و مقایسه اخبار مشابه با هم می توان همه آن ها را پیدا کرد.
اما چرا؟ چرا این همه دروغ حوالی فوتبال رشد کرده است؟ پول؟ شهرت؟ سیاست؟... مشکل چیست؟
دکتر مجتبی شریفی رییس سابق کمیته انظباطی فدراسیون فوتبال می گوید:« اخلاق حرفه‌ای کاری به اعتقادات شما ندارد. کاری ندارد که به خدا، قیامت، آموزه‌ها و به این که هر عملی عکس‌العملی دارد و مکافات عمل داریم، معتقد هستید یا نه و می‌گوید وقتی در ورزشی قرار گرفتی به عنوان فردی که مهارت‌های آن ورزش را یاد می‌گیرد مکلف هستی مجموعه اموری را که در آن رشته ورزشی لازم است به کار بگیری تا هم ورزشکاران، هم مربیان، هم پزشکان، هم هواداران و هم تماشاچیان احساس نکنند خلاف آن معیارهای لازم ورزشی از تو سر زده است و احساس آرامش کنند.»
و این یعنی آن که ما در کسوت مسلمانی حتی به اخلاق حرفه ای هم پایبند نیستیم. نه بعضی از فوتبالی ها و نه برخی از هم صنفان بنده! هیچ کدام کوچکترین اخلاق حرفه ای که امروزه در دنیای فوتبال (و صد البته بیش تر رشته های ورزشی دیگر) قانونی شده است، را رعایت نمی کنیم. دروغ نگفتن و شفافیت یکی از اصول اولیه همان دنیای حرفه ای فوتبال است که ما آن را مدینه فاضله ای کرده ایم برای رسیدنش!
همین چندی قبل بود که فدراسیون فوتبال با توجه به حساسیت درست وزارت ورزش راجع به در آمد فوتبالی ها دستور العملی به باشگاه ها ابلاغ کرد مبنی بر انتشار قرار داد همه اعضای باشگاه. و دقیقا به اذعان بسیاری از همین فوتبالی ها سبب دروغ های بیش تری در فوتبال شد. بازیکنی که سال قبل قرار دادش تا نزدیکی های سه میلیارد هم می رسید حالا راضی شده بود قراردادی ببندد، به مبلغ یک میلیارد و دویست میلیون تومان تمام.
جالب آن که پس از این سر و صدا ها مدیری به صدا در آمد که به دلیل انتشار قراردادها بازیکنان تیم من حسابی درگیر شده اند و هر روز ب هآن ها تلفن می شود که مقداری پول به یکی از اعضای فامیل قرض بدهند.
و همه این احوالات در حالی است که انتشار قرارداد یکی از اولین و اصلی ترین اصول حرفه ای در غرب است که ما قرار است از آن الگو برداریم. ما اگر به همین حد از اصول حرفه ای هم اکتفا کنیم چند کیلومتری را یک شبه به سمت آرمان شهر فوتبال( در همه بخش ها اعم از بدنه فوتبال و رسانه ها) طی کرده ایم. ولی آیا می شود؟
شاید عده ای در توجیه این وضعیت در فوتبال بگویند دروغ و تقلب در جامعه و اصلا در دنیا زیاد شده است، اما باید گفت که کدام زمان بوده که دروغ و ناهنجاری در جامعه نبوده، در حالی که تا همین بیست، سی سال قبل، اخلاق حسنه از دنیای ورزش و پهلوانی بود که به سمت جامعه سرازیر می شد، حتی از طرف فوتبالی ها! ولی حالا...!
این همه را گفتیم به امید آن که دروغ حداقل برای دستیابی به آرزوی حرفه ای شدن هم که شده به ما دروغ نگوید، ولی ما هم وظیفه ای داریم. از قدیم گفته اند شنونده خودش باید عاقل باشد. یعنی سبک و سنگین کند که این خبر یا این جمله که از کسی نقل شده به او می آید یا نه؟ و قبل تر از همه این ها معصومین علیهم السلام همه ما را توصیه به گمان های مثبت در مورد شنیده ها کرده اند، چه رسد به زمانی که طرف مورد نظر خودش به حرف بیاید و تکذیب کند که خبر درست نبوده!
امیر زینلی
