ویروس‌هایی كه مرگبار شدند

به گزارش نما به نقل از ایسنا، متخصصان تاکید دارند که برای پاسخ به این پرسش باید متوجه ساختار ویروسی شد.

ویروس عاملی عفونی و میکروسکوپی است که از مواد ژنتیکی ساخته شده و می تواند در سلول های زنده موجود در بدن میزبان تکثیر شود.

در سراسر جهان هزاران هزار ویروس منحصر به فرد وجود دارند و همواره نیز احتمال شناسایی یک ویروس جدید وجود دارد.

بسیاری از مختصصان معتقدند ویروس ها از زمان گونه های نخست حیات در محیط زیست وجود داشته اند و اکثریت ویروس ها به بدن انسان ضرر نمی رسانند و در حقیقت به حفظ تعادل اکوسیستم کمک می کند.

پزشکان در پاسخ به این پرسش که چرا برخی ویروس ها برای انسان کشنده هستند، استدلال می کنند که این موضوع با نوع تعامل بشر با طبیعت مرتبط است.

گاهی اوقات بشر نامغایرت های زیست شناختی بوجود می آورد و در نتیجه ویروس از محل طبیعی خود به موقعیتی جدید منتقل می شود که به آن تعلق ندارد.

برخی از گونه های جدیدتر ویروس ها می توانند محصول جانبی تمامی جابه جایی های زیست شناختی باشند.

از زمان های دور، تعامل طبیعی انسان با طبیعت و یکدیگر موجب شده افراد به ویروس ها مبتلا شوند.

در صورتی که به نیازهای اساسی زندگی یعنی آب و غذا توجه شود مشاهده می شود که این دو عامل شایع ترین روش ورود عوامل عفونی به بدن هستند.

در طول سال ها به خصوص در قرن بیستم، شاهد آسیب های ناشی از ویروس هایی چون فلج اطفال، سرخک و آنفلوآنزای اسپانیایی بوده ایم که در مجموع بیش از 20 میلیون قربانی برجای گذاشته اند.

بسیاری از این ویروس ها به دلیل رشد سریع شهرها، افزایش سفرها و دانش ابتدایی از شیوه انتقال ویروسی ظهور پیدا کرده اند.

هرچند در حالی که برای برخی از ویروس های مرگبار شیوه کنترلی ارائه شده اما برخی دیگر از آنها تهدید جدی برای سلامت به حساب می آیند و نمونه هایی از این ویروس های خطرناک عبارتند از:

ابولا: ویروس ابولا از حیوانات وحشی به انسان منتقل می شود و از طریق تماس با ترشحات بدن در میان انسان ها گسترش می یابد. علائم ویروس ابولا از دو تا 21 روز پس از قرار گرفتن در معرض ویروس ظاهر می شود و می تواند شامل سردرد، حالت تهوع، استفراغ، تب بالا، ضعف و درد مفاصل شود. طبق اعلام سازمان جهانی بهداشت تاکنون درمان قطعی برای این بیماری معرفی نشده است.

سیاه زخم: اگرچه عامل سیاه زخم ویروس نیست اما علائم آن شباهت زیادی با علائم بیماری آنفلوآنزا دارد. علائم سیاه زخم از یک روز تا دو ماه روی بدن ظاهر می شود و براساس نوع عفونت متفاوت است. سیاه زخم قادر است از طریق زخم، پوست را آلوده سازد، از طریق استنشاق سیستم تنفسی را آلوده کند و یا با مصرف گوشت خامِ حیوان آلوده، وارد دستگاه گوارش شود. این بیماری تنها از طریق تماس مستقیم فرد با هاگ های سیاه زخم وارد بدن می شود و ارتباط با فرد آلوده عامل انتقال بیماری نیست. برخی از آلودگی های سیاه زخم با مصرف دوره 60 روزه آنتی بیوتیک بهبود می یابند.

ویروس ماربورگ: این ویروس اولین بار در سال 1967 میلادی شناسایی شد و عامل انتقال آن میمون های آلوده در اوگاندا بودند. این ویروس عامل بیماری به شدت کشنده و شدیدی است که از خانواده ویروس ابولا به حساب می آید. علائم این بیماری به سرعت ظاهر می شود و شامل سردرد شدید و خستگی است. این ویروس از طریق تماس مستقیم با خون، بافت، ترشحات بدن فرد یا حیوان آلوده منتقل می شود و تاکنون درمانی برای آن ارائه نشده است.

هانتاویروس: افراد از طریق تماس با مدفوع، بزاق یا ادرار جوندگان آلوده یا استنشاق ویروس از مدفوع جونده به این ویروس آلوده می شوند. ریشه این بیماری در آسیا است اما انواع مختلف آن در کشورهای دیگر از جمله آمریکا و کانادا مشاهده شده است. در حالی که موارد ابتلای انسانی به این ویروس نسبتا نادر است اما در صورت ابتلا می تواند کشنده باشد.
اچ آی وی:ویروس اچ آی وی در سراسر جهان 35میلیون مبتلا برجای گذاشته است و با وجودی که اقدامات خوبی برای افزایش طول عمر مبتلایان به ایدز انجام گرفته اما این بیماری درمان قطعی ندارد.