چرا ایران باید صعود می‌كرد؟

امیر زینلی-به گزارش نما ،تیم ملی والیبال ایران در دیداری جانانه و سخت و در عین حال، راحت، صربستان را هم از پیش رو برداشت دیدار با صربستان که تیمی سفت و سخت به نظر می‌رسید، برای تیم ما تبدیل به یک بازی روان و راحت شد. بازیکنان آن قدر خوب بودند که لحظات زیادی از این دیدار را به حرکات نمایشی گذراندند. و این دست قدرت تیمی که حالا دیگر باید به او لقب «غول کش» که نه «غول جدید دنیا» داد.
والیبال ایران به سه دلیل باید وارد شش تیم نهایی می‌شد که شد. اول آن که ایران تا این جا در مسابقات مختلف لهستان، ایتالیا، آمریکا، برزیل و همه تیمهای آسیایی را شکست داده است. برای تیم والیبال ایران کسر شأن بود که در مقابل تیم صربستان که بین همه قدرتها در رده چهارم، پنجم است، کم بیاورد و نمی‌بایست به صربستان امتیاز می‌دادیم. حالا از همه غول‌های جهان فقط شکست روسیه باقی مانده است که با این روند حتماً به دست خواهد آمد. این حرف، یک حرف احساسی و از روی عواطف نسبت به والیبالی‌ها نیست.
سطح بازی ایران به جایی رسیده که دیگر نمی‌توان و نبایدبه غول‌های دنیا باج بدهد. حالا دیگر غول‌ها باید به ایران التماس کنند که به آنها رحم کند! بنابر این شکست دادن روسیه در فینال جام جهانی والیبال هرگز دور از دسترس نیست و ما بی‌تابانه به انتظار خواهیم نشست تا ایران با شکست روسیه قهرمان دنیا شود.
دلیل دومی که برای اجبار برد ایران و صعود به مرحله بعد داریم آن است که دیگر به والیبال عادت کرده‌ایم! عادت کرده‌ایم اوایل شب، به سرعت خود را به منزل برسانیم که برد والیبالیستهای ایران برابر یک غول دیگر را ببینیم. یا این که شب‌ها بعد از شام، جلوی تلویزیون بنشینیم و از ضربات امیر غفور و یا میرزا جانپور به وجد بیاییم و خواب را از دیگر اعضای خانواده بگیریم.
حالا دیگر روزهای بدون والیبال برای ما، روزهایی است که چیزی کم دارد. احساس نقصان می‌کنیم وقتی تیم ایران در روزی بازی ندارد. اعتماد به نفس‌مان کم می‌شود. عادت کرده‌ایم هر شب پیروزی والیبال را ببینیم و صبح، با شادی ناشی از آن و اعتماد به نفس سرشار ایرانی، بابت پیروزی مقابل کشورهایی که همیشه حرصمان می‌داده‌اند، از منزل خارج شویم.
دلیل سوم برای صعود ایران نقشی بود که خولیو ولاسکو باید ایفا می‌کرد. این روزها که والیبال ما با مربی نه چندان سطح بالایی به نام کواچ، این نتایج را می‌گیرد نفهمیده‌ایم که آن قدر که ولاسکو به ما و تیم ما ارزش و اهمیت داد، ما هم برای ولاسکو منافع زیادی داشتیم. اول از همه پول هنگفتی بود که خرجش کردیم. دوم هم مهمان نوازی ما و تحویل گرفتن جناب خولیو بود، تا جایی که ایران را وطن دومش خواند.
منفعت سوم هم اعتباری بود که تیم ما به ولاسکو داد. بله ایران هم به ولاسکو اعتبار داد. اما ولاسکو به دعوت رئیس جمهور آرژانتین، ما را رها کرد و به کشورش پیوست. شاید می‌ترسید، نتایج شگفت‌انگیز ایران ادامه پیدا نکند و اعتبارش خدشه‌دار شود. اما بعداً فهمید که چه کرده! ایران پیاپی غول می‌کشد و ولاسکو هم شاید در پی اعتبارش می‌دود در آرژانتین، اما هنوز نگاهش به ایران است که باید باشد. بنابر این ولاسکو باید دینش را به ایران ادا می کرد و آمریکا را درسته قورت می داد تا ما صعود کنیم و با ولاسکو رودررو، لبخند بزنیم.

حالا ماییم و راه قهرمانی، بله! راه قهرمانی جهان! رؤیا نمی‌بافیم! ایران می تواند و حالا دیگر می‌گوییم باید بتواند علاوه بر این که به نیمه نهایی و فینال می رود و روسیه را هم شکست می‌دهد، قهرمان جهان شود. والیبالیست‌های ایران، در راستای حرکت دانشمندان هسته‌ای، دست یافتند به همه قله‌هایی که همین کشورها آن را برای ما دست نیافتنی می‌پنداشتند. هم والیبالی‌ها و هم دانشمندان هسته‌ای ما همگی در جبهه جهانی می‌جنگند. خوش به سعادتشان! خدا حتماً دوستشان دارد که دل مردم را در مقابل کشورهای دیگر، از جمله تحریم کنندگان ما، شاد می‌کنند. پیرزن و پیرمرد که هیچ وقت حتی نفهمیده بودند اصلاً فوتبالی هست که «22 نفر دنبال یک توپ می‌دوند!» و حتی آن قدر مهم نبود که بشنوند فوتبال ما به جام جهانی رفته و در شاهکار جدیدش، یک برصفر به آرژانتین باخته حالا امیر غفور و سعید معروف و سیّد را با شماره پیراهنشان می‌شناسند.  ما همراه با همین پدر بزرگ‌ها و مادر بزرگ‌های دوست داشتنی منتظر قهرمانی والیبال ایران در جهان هستیم.
حال همه منتظریم تا بازی با آلمان سکوی پرش به سمت قهرمانی جهان باشد تا بار دیگر ایران قدرت و توانایی خود را به رخ جهانیان بکشد که اگر بخواد مثل همه عرصه ها میتواند اسطوره باشد و غیرممکن ها را ممکن کند.