به گزارش نما به نقل از فارس ، شهدایی که بی‌نشان آمدند و بی‌نشان رفتند، آنهایی که حتی لحظات شهادتشان بی‌نشانه در تاریخ ثبت شد، همانگونه که خودشان خواسته بودند.....
«اباصلت بیات» از عکاسان انقلاب و دفاع مقدس با ارائه تصویر یکی از همین مردان بی‌ادعا، جاودانگی این مرد را اینگونه روایت می‌کند:
در 22 کیلومتری جاده خرمشهر و طی مرحله سوم عملیات «الی بیت‌المقدس»، صدای تیر و ترکش فضا را پر کرده بود. من هم در موقعیت‌های مختلف عکس‌هایی از شهدا و مجروحان می‌گرفتم. در همین حین از جاده خاکی عبور کردم که پیکرهای 50 ـ 60 شهید روی زمین افتاده بود. چشمم به منبع آبی افتاد که با ترکش خمپاره سوراخ سوراخ شده و در کنار آن منبع که آبش روی زمین سرازیر شده بود، پیکر یک شهید افتاده بود.
بنده هم از این صحنه زیبا که یک انسان راز جاودانگی خود را پیدا کرده بود، عکس گرفتم؛ در این بین یک مجروحی که پایش قطع شده بود را روی برانکارد به سمت آمبولانس منتقل می‌کردند که او هم این شهید را نگاه می‌کرد؛ بنده هم بلافاصله بعد از گرفتن عکس به خاطر آتش سنگین دشمن روی زمین خوابیدم.
متأسفانه در آن لحظات فقط از صحنه‌های مختلف عکس می‌گرفتم و فرصت نوشتن اسم یا پیگیری هویت شهدا را نداشتم و دیگر اینکه به دلیل فرصت‌های بسیار کم گاهی اوقات عکس با کیفیت مدنظر گرفته نمی‌شد.
