فیلمی كه باید دوبار دید

اختصاصی/به گزارش نما ،میهمان داریم در واقع بخشی از زندگی یک پدر و مادر سالخورده را روایت می کند. پدر و مادری که آنقدر به اطراف و حتی خودشان بی توجه اند که نیازی به تعمیرات اولیه برای خانه شان هم نمی بینند و با هر باران ظرف هایی برای چکه های باران روی زمین می گذارند. شاید بتوان گفت که قصه این فیلم از آن جایی شروع می شود که این پدر و مادر، به آسایشگاه محل نگهداری جانبازان می روند. در آن جا مشخص می شود که این ها یک پسر جانباز که دارای معلولیت حرکتی است دارند که در همان آسایشگاه نگهداری می شود. پسر بعد از شهادت یکی از دوستانش حدود یک ماه است که دارو نمی گیرد. همین عامل باعث عصبی شدن مدام و به دفعات فرزند این پدر و مادر (رضا)ست. آن ها که برای ملاقات هفتگی آمده اند با واکنش های نا به هنجار او مواجه می شوند. همین عامل باعث می شود آنها رضا را علیرغم میلش به منزل ببرند. عصر همان روز شخص ناشناسی می آید و نوید حضور مهمانی را در روزهای آینده به خانه این پدر و مادر می دهد.
بعد از آن وقتی نگرانی مادر خانه در مورد نا مرتب بودن وضعیت ظاهری هانه نشان داده می شود، دو پسر و یک دختر خانواده برای کمک به مرتب کردن وضعیت خانه از راه می رسند. در زمان حضور این سه نفر سکوت ها به لبخند و قه قهه تبدیل می شود و نماهای تاریک و بی روح خانه جان می گیرد و این فرزندان هم با تمام تلاش کارهای خانه را پیش می برند. در انتهای فیلم و با حضور مهمان در خانه و حرکت دوربین به سمت اتاق های بالا و نشان دادن سه عکس از این سه فرزند و تعریف پدر خانه برای مهمان مشخص می شود که این سه فرزند در ایام جنگ به شهادت رسیده اند و در این ایام ارواح این شهدا در این خانه حضور داشته اند.
جدا از ساختار و دسته بندی فیلم که به نوعی می توان آن را تخیل و غیر واقعی دانست. چند نکته اثرگذار در فیلم وجود دارد. یکی از موارد ایجاد سوال و به تعبیری تعلیق ایجاد کردن در مخاطب است. طوری که مخاطب ارتباط این سه فرزند با فرزند چهارم و پدر و مادر را در طول روایت فیلم به سختی متوجه می شود. این سه فرزند برای فرزند بودن پدر و مادر بسیار جوان اند. از طرفی رابطه ای که با رضا دارند رابطه بزرگ تر با کوچکتر است در حالی که به لحاظ ظاهری رضا بسیار شکسته تر است. این تعلیق دقیقا در لحظات پایان فیلم، با تعریف پدر برای مهمان از تعداد فرزندها به اتمام می رسد. بازی های بسیار اثرگذار پرویز پرستویی و بهروز شعیبی در این فیلم یکی دیگر از نکات مثبت، قابل توجه و تحسین است.‌ پرویز پرستویی به خوبی نقش یک پیرمرد را به تصویر می کشد. حتی مدل راه رفتن و صحبت کردن هایش هم استادانه اجرا شده است. بهروز شعیبی هم در نقش جانباز دارای معلولیت حرکتی به خوبی نقش خود را ایفا می کند.
فارغ از روند کند داستان در برخی از قسمت ها و برخی صحبت ها (دیالوگ ها)یی که به نظر بودن و نبود آن اثرگذاری در فیلم و روند آن نداشت و با عنایت به نگاهی که فیلم داشت، می توان این اثر را یکی از فیلم های قابل دفاع در حوزه دفاع مقدس دانست. اشاره به زندگی معلولین حرکتی بعد از جنگ یکی از مواردی است که در مقایسه با جانبازان شیمیایی و یا حرکتی کمتر به آن پرداخته شده است.
این فیلم به کارگردانی و نویسندگی محمدمهدی عسگرپور و به تهیه کنندگی منوچهر محمدی و محصول سازمان توسعه سینمایی سوره حوزه هنری تولید شده است.