درس عبرتی برای آل سعود از عالم شیعه كشی صدام

اختصاصی/به گزارش نما ،کمتر کسی را می‌توان در عربستان یافت که با زبان تیز و برنده شیخ «نمر باقر النمر» علیه آل سعود، آشنا نباشد و مبارزات وی علیه رژیم سعودی را نشناسد.
شیخ «نمر باقر النمر» ‌روحانی شیعی برجسته عربستانی، در سال 1379 هجری قمری مصادف با 1968 میلادی، در شهر «العوامیه» در استان القطیف در شرق عربستان در خانواده‌‌ای اهل علم و دین به دنیا آمد که از آن علمایی چون «آیت‌الله شیخ محمد بن ناصر آل نمر» و خطبای حسینی چون جدش حاج «علی بن ناصر آل نمر» سر بر آورده بودند.
این روحانی شجاع و بی پروای عربستانی در سال 2011 همزمان با انقلاب مردم بحرین محدودیت‌های در نظر گرفته‌شده از سوی آل‌سعود را نادیده گرفت و از حوادث بیداری اسلامی برای سخن‌گفتن درباره ضرورت آزادی‌های سیاسی و تغییرات سیاسی بهره برد که به مذاق سردمداران آل سعود خوش نیامد و منجر به اولین بازداشت وی شد.
اتهام آیت‌الله النمر این بود که در همایش بین‌المللی قرآن کریم که در بحرین برگزار شد، در عریضه‌‌ای، از رژیم سعودی خواست به قبرستان بقیع رسیدگی کرده و مذهب تشیع را به رسمیت بشناسد و شیوه‌‌های آموزشی و درسی کنونی حاکم بر عربستان را تغییر داده یا لغو کند.
اما بازداشت مجدد آیت الله النمر به 23 آگوست 2008 میلادی بازمی‌‌گردد که در شهر القطیف به دست نیروهای امنیتی رژیم سعودی صورت گرفت. این بار اتهام شیخ برای بازداشت، بنابر ادعای رژیم سعودی درخواست از شیعیان مناطق شرقی عربستان برای آماده‌شدن به منظور دفاع از خود و جامعه خویش بود که رژیم ادعا می‌‌کرد، این سخنان آیت‌الله النمر به معنی تحریک شیعیان عربستانی برای جدایی از حکومت مرکزی بود.
 این روحانی سرشناس عربستانی، یک بار دیگر در مارس 2009 میلادی بازداشت شد. آیت‌الله النمر همواره در خطابه‌‌هایش رژیم سعودی را به اعمال سیاست‌‌های تبعیض‌آمیز طایفه‌ای سازمان‌یافته و منظم به‌ویژه در مناطق شرقی عربستان و به‌خصوص در دو منطقه الاحساء و القطیف متهم می‌کرد.
در نوامبر ۲۰۱۴، حکم اعدام نمر از طرف دادگاه ویژه جزایی عربستان سعودی اعلام شد و او، محکوم به مرگ از طریق گردن‌زدن با شمشیر شد؛ اما این حکم توسط عبدالله بن عبدالعزیز، پادشاه سابق سعودی، تا اطلاع ثانوی، به تعویق افتاد.
ظاهرا تغییرات اندرونی و بیرونی توسط پادشاه سعودی شامل حال این شیخ مبارز هم شده است و منابع دیپلماتیک اروپایی از اجرای حکم اعدام آیت‌الله شیخ نمر النمر توسط عربستان در روزهای پیش رو خبر دادند.
طبق اطلاعات رسیده محمد بن نایف، ولیعهد عربستان به سلمان بن عبد العزیز پادشاه این کشور گفته است: «فرصت هم اکنون برای خلاص‌شدن از دست نمر النمر با توجه به سرگرمی ملت سعودی به جنگ با یمن مناسب است.»
این منابع دیپلماتیک اروپایی احتمال دادند اجرای حکم اعدام نمر النمر باعث خشم گسترده در قطیف و احساء شود که بیش از سه میلیون شیعه در این مناطق و مناطق دیگر سعودی مانند مدینه منوره زندگی می‌کنند.
در صورتی که آل سعود دست به حماقت اعدام شیخ النمر بزند؛ در واقع زنگ خطر را برای خود به صدا درآورده است. با توجه به جنایت‌ها و فجایعی که در دو ماه اخیر توسط آل سعود در یمن رخ داده؛ اگر این حکم ظالمانه اجرا شود، آل سعود با دست خود تیشه به ریشه‌اش زده و تاج و تخت ساختگی خود را بر باد خواهد داد.
به‌نظر می‌رسد پادشاه جدید عربستان به هیچ عنوان از تاریخ عبرت نگرفته و به سرنوشت هم کیشان خود در گذشته توجهی ندارد.
چرا آل سعود نسبت‌به موج آزادی‌خواهی که در عراق پس از شهادت آیت‌الله سید محمد باقر صدر به راه افتاد بی توجه است؟
پیروان سید محمدباقر صدر نیز، در سال ۱۹۵۷ جنبش مذهبی الدّعوه اسلامی را که سازمان سیاسی اسلام‌گرای شیعه‌ای در عراق بود، تأسیس کردند و به ترویج ارزش‌های اسلامی، افزایش آگاهی سیاسی و مقابله با سکولاریسم پرداختند. در دهه ۱۹۷۰ با افزایش نفوذ این حزب در میان جوانان و شخصیت‌های مذهبی و سرکوب آن از سوی حکومت حزب بعث، الدعوه به یک جریان انقلابی تبدیل شد که به مقاومت مسلحانه در برابر حکومت می‌پرداخت. دشمنی حزب الدعوه و حکومت صدام حسین، پس از شهادت محمدباقر صدر، رهبر معنوی این جنبش در سال ۱۹۸۰ به اوج خود رسید و در نهایت این جنبش به یکی از مهمترین احزاب سیاسی عراق تبدیل شد و در حال حاضر نیز از اثرگذاری قابل توجهی برخوردار است.
عربستان سعودی تاکنون از تندباد اعتراضات مردمی در جهان عرب مصون مانده است؛ اما انتفاضه‌ای که در صورت اعدام النمر رخ خواهد داد حد و مرز ندارد. آنها باید بدانند که شرایط منطقه تحمل فاجعه اعدام شخصیت مبارزی مانند آیت‌الله شیخ نمر باقر النمر را ندارد.
اگر آل سعود مایل است چند صباح دیگر هم بر تخت پادشاهی بنشیند، بهتر است به جای بازی‌کردن با آتش، به ویژه در شرایط حساسی که خود در منطقه غرب آسیا به وجود آورده، این عالم عربستانی را آزاد کرده و از دامن‌زدن به مشکلات طایفه‌ای و مذهبی و اختلاف‌افکنی خودداری و پرهیز کند.