شباهت‌ها و تفاوت‌های «سیاستمداران ایرانی» و «تماشاگران یورو»

در طول برگزاری مسابقات فوتبال جام ملت‌های اروپا، یکی از رخدادهای مهم، به تصویر کشیدن حالات گوناگون بینندگان تیم‌‌ها با دوربین‌های تلویزیونی بود.

به گزارش «تابناک»، زوم کردن دوربین‌های تلویزیونی روی برخی بینندگان، گاه آنان را چنان به وجد می‌آورد که در لحظه‌ای اختیار خود از کف داده و حالات عجیبی از خود نشان می‌دادند و برخی هم بی‌توجه یا کم توجه به دوربین با بی‌تفاوتی و یا به لبخندی بسنده می‌کردند.

بنا بر این گزارش، در این میان نکته‌ای که به چشم می‌خورد، شیوه گزینش تماشاگرانی بود که از میان آن همه بیننده به تصویر کشیده می‌شدند؛ افرادی که یا چهره‌ای عجیب و غریب و غیر عادی برای خود درست کرده بودند و یا حالتی غیر عادی و رفتاری غیر معمولی داشتند تا مورد توجه قرار گیرند.

اما نکته‌ای که گویا وجه مشترک آنان با بیشتر سیاستمداران و دولتمردان ایران کنونی است؛ افرادی که پیش از آنکه کار و فعالیت برای مردم برایشان مهم باشد، مورد توجه و در رسانه و تلویزیون بودن برایشان مهم است و درست مانند تماشاگران یورو، یا کار غیر معمولی انجام می‌دهند و یا سخنانی عجیب بر زبان می‌رانند و یا مواضعی شگفت در پیش می‌گرفتند.

این سیاستمداران ایرانی که در رفتار عجیب و غریب و مواضع نامعمول خود با تماشاگران یورو شبیه می‌شوند، از یک نکته غافلند و آن اینکه آنان با تماشاگران یورو تفاوتی اساسی دارند.

حالتی‌های عجیب، مواضع غریب و رفتارهای نامعمول یک تماشاگر فوتبال هزینه‌ای را به کسی تحمیل نمی‌کند و مایه عذاب ملتی نمی‌شود، اما وقتی سیاستمداری وطنی برای جلب توجه، مواضعی عجیب و بی‌فایده به ویژه در عرصه بین‌المللی می‌گیرد و رفتار‌هایی غریب از خود بروز می‌دهد، ممکن است تا ماه‌ها و سال‌ها، پیامدهای این گونه رفتار و گفتاری را که عموما از منطق و تعقل هم به دور است، مردم تحمل کنند و هزینه‌هایی کلان بپردازند، تنها به خاطر اینکه یک سیاستمدار و دولتمرد ایرانی، خواسته است خودی نشان دهد و در معرض دید قرار بگیرد.

در این باره باید افزود که البته دوربین‌های تصویربردارهای یورو‌ گاه هم بر تماشاگرانی متمرکز می‌شد که نه حالت عجیبی داشتند و رفتار غریبی، بلکه در شرایطی که برای تیمشان بحرانی بود، به شدت و جان و دل تیمشان را تشویق می‌کردند این‌ها هم در مرکز توجهات بودند.

در میان سیاستمداران کنونی ایران، کسانی که به واسطه تلاش و تعصب ملی و میهنی برای ساخت کشور در مرکز توجهات قرار بگیرند، کمتر یافت می‌شود. کسانی که دور از دوربین‌ها، به کار ساختن کشور در زمان‌های بحرانی مشغول هستند، اینان اکنون در کشور ما نادر هستند.

کسانی که سرانجام دوربین‌ها به سراغ آنان خواهند رفت و در کتاب نام‌هایشان نوشته خواهد شد. نمونه چنین افرادی در تاریخ نزدیک ایران بسیار بودند، کسانی که اکنون همه جا نبودشان مشخص است و همه از نبود آنان سخن می‌گویند. کسانی که رفتند و نامشان جاودانه شد بی‌تمنای دوربین، بی‌آنکه هزینه خود را بر دوش ملت تحمیل کنند. آنان که سرانجام زنده‌اند و از پروردگار خود روزی می‌گیرند.