به گزارش نما به نقل از نماینده، سیدحسین
نقوی‌حسینی نمایندگی مجلس را یک امر اعتباری تلقی می‌کند و اصالت خود را
همان ۲۷ سال معلمی می‌داند؛ یکی از معدود معلمانی است که در تمامی مقاطع
تحصیلی تدریس کرده است و حتی باوجوداینکه از ابتدای مجلس هشتم نماینده مجلس
است هنوز ارتباط نزدیکش با معلمان و دانش‌آموزان را قطع نکرده است. رئیس
فراکسیون فرهنگیان مجلس می‌گوید اشکالات حوزه آموزشوپرورش را به‌خوبی
می‌شناسد، جزئیات آمارهایی که ارائه می‌دهد نیز وجوه تازه‌ای را بر ما
آشکار می‌کند که چرا الآن وضع معیشت معلمان مطلوب و قابل‌قبول نیست. اولین
سرپرست دانشگاه فرهنگیان ـ که قبلاً با نام مجتمع آموزشی پیامبر اعظم (ص)
شناخته می‌شد ـ در سطوح مختلف شهرستانی و استانی و وزارتی کار کرده است و
تربیت‌معلم را به‌خوبی می‌شناسد.
در هفته سرکشی به حوزه‌های انتخابیه، ظهر یک روز گرم بهاری میزبان نماینده مردم ورامین شدیم تا دغدغه‌های خودش و سایر نمایندگان مجلس
در حوزه مسائل آموزشوپرورش را بشنویم و راهکارهای موجود را برای ما بازگو
کند. آنچه می‌خوانید حاصل بخشی از یک نشست صمیمی است که به موضوع فرهنگیان
اختصاص داشته است. بخش‌های دیگر این گفتگو را که به وضعیت آب شهرستان
ورامین، موضوع طرح جامع صیانت از دستاوردهای هسته‌ای، آمادگی کشور در
مقابله با تهدیدهایی همچون داعش اختصاص داشته به‌زودی منتشر می‌کنیم.
شما رئیس فراکسیون فرهنگیان مجلس هستید و مطمئناً نسبت به مسائل و مشکلات فرهنگیان اشراف دارید. لازمه حل مشکلات این قشر جامعه چیست؟
ما در آموزشوپرورش دو مشکل عمده داریم که باید حل شود. هر کس و هر دولت و
هر جریانی که وزیر است باید این مشکلات را حل کند. اول اینکه نگاه دولت
نسبت به آموزشوپرورش باید تغییر کند، شعار دادن فایده ندارد. حضرت آقا در
اردیبهشت امسال در دیدار با معلمان ـ که من هم به‌عنوان رئیس فراکسیون
فرهنگیان مجلس توفیق حضور داشتم ـ به نکته خیلی درستی اشاره فرمودند و آن
هم این بود که این سرمایه‌گذاری است.
دانشمندان هسته‌ای و این نخبه‌ها از کجا آمدند؟ این وزرا و این نمایندگان مجلس از کجا آمدند؟
این نگرش که آموزشوپرورش مصرفی است و تولید ندارد، غلط است.
مقام
معظم رهبری یک‌ماه قبل دولت را مخاطب قرار دادند و فرمودند: «دولت باید در
این زمینه فکر کند و اقدام کند» من اینجا می‌خواهم گلایه کنم که در پی
موضع شفاف ایشان، دولت هنوز هیچ قدمی برنداشته است و ما تا الآن نه فکر و
نه اقدامی ندیده‌ایم.این نگرش که آموزشوپرورش مصرفی است و تولید
ندارد، غلط است. این نگاه باید عوض شود. اگر ما با این نگاه آموزشوپرورش
را ببینیم که داریم برای نسل آینده، برای آینده کشور سرمایه‌گذاری می‌کنید،
آن‌وقت همه پول می‌گذارند و کمک می‌کنند. الآن متأسفانه اینطور نگاه
نمی‌شود. من با دولت‌ها هم کاری ندارم، هر دولتی نگاهش همین است که از
آموزشوپرورش چیزی بیرون نمی‌آید و فقط هزینه می‌شود. خب اگر فقط هزینه
می‌کنید این دانشمندان هسته‌ای و این نخبه‌ها از کجا آمدند؟ این وزرا و این
نمایندگان مجلس از کجا آمدند؟ من اینجا می‌خواهم گلایه کنم که در پی اعلام
مقام معظم رهبری و موضع شفاف ایشان، دولت هنوز هیچ قدمی برنداشته است.
ایشان دولت را مخاطب قرار دادند و فرمودند: «دولت باید در این زمینه فکر
کند و اقدام کند» ما تا الآن نه فکر و نه اقدامی ندیده‌ایم. یکی از
نگرانی‌های فراکسیون فرهنگیان همین است. دولت برای تحقق منویات مقام معظم
رهبری چه برنامه‌ای دارد؟ ایشان که نصیحت نکردند! به دولت ابلاغ کردند. ما
هم منتظر اعلام برنامه دولت هستیم.
مجلس نقشی در این اقدامات دولت دارد؟ لابد بدون قانون‌گذاری در مجلس کار اساسی نمی‌شود انجام داد.
مجلس اعلام کرده و می‌کند که دولت هر برنامه‌ای بدهد حمایت خواهد کرد، ولی
چون دخل‌وخرج در اختیار دولت است، این دولت است که باید پا پیش بگذارد.
دولت برای دانش‌آموزی که به کلاس‌های روستای جوادآباد می‌رود سالانه ۵۰۰ هزار تومان هم هزینه نمی‌کند،
پس این ۱.۵ میلیون تومان کجا می‌رود؟
نکته
دوم این است که در خود آموزشوپرورش باید یک تحول اتفاق بیفتد. ما یک
جوال‌دوز که به کسی می‌زنیم باید یک سوزن هم به خودمان بزنیم. آموزشوپرورش
اشکالات اساسی دارد. الآن یک اشکال را من عرض می‌کنم.
ما
۱۳ میلیون دانش‌آموز داریم، ۲۶ هزار میلیارد تومان هم اعتبارمان است. این
یعنی ما برای هر دانش‌آموز ۲ میلیون تومان خرج می‌کنیم. قوی‌ترین مدارس
غیرانتفاعی تهران که برنامه‌های تقویتی و پرورشی‌شان در اوج است، مگر بیش
از ۲ میلیون تومان می‌گیرند؟
پس معلوم است که در آموزشوپرورش اشکال وجود دارد. دولت برای دانش‌آموزی
که در کلاس‌های درس روستای جوادآباد سر کلاس می‌رود سالانه ۵۰۰ هزار تومان
هم هزینه نمی‌کند. پس این ۱.۵ میلیون تومان کجا می‌رود؟ گیر ما اینجاست. در
آموزشوپرورش باید تحول اتفاق بیفتد.
به گفته مسئولین وزارتخانه ما فقط در تهران ۳۵ هزار معلم مازاد داریم،
اینها از حقوق بقیه معلم‌ها دریافت می‌کنند و در واقع از جیب بقیه می‌گیرند.
اخیراً
آقای وزیر گفتند می‌خواهیم ۵ هزار نفر را جذب کنیم. دستگاهی که با آمارهای
متفاوت حداقل چند صد هزار نیروی مازاد دارد، می‌خواهد نیرو جذب کند!ما
یک میلیون و ۱۰۰ هزار فرهنگی داریم، اگر این عدد را بر ۱۳ میلیون
دانش‌آموز تقسیم کنید متوجه می‌شوید که این‌طوری نمی‌شود آموزشوپرورش را
اداره کرد. به گفته خود مسئولین وزارتخانه ما در شهر تهران ۳۵ هزار نفر
مازاد داریم. کدام دستگاه در این مملکت نیروی مازاد دارد؟ یعنی ۳۵ هزار نفر
معلم از حقوق بقیه معلم‌ها دریافت می‌کنند و از جیب بقیه می‌گیرند. این وضعیت ادامه پیدا کند شما هر میزان اعتبار را افزایش بدهید باز هم مشکل حل نمی‌شود.
اخیراً
هم آقای وزیر گفتند می‌خواهیم ۵ هزار نفر را جذب کنیم. دستگاهی که با
آمارهای متفاوت حداقل چند صد هزار نیروی مازاد دارد، می‌خواهد نیرو جذب
کند. این چه توجیهی دارد؟ آنها باید بروند مازاد را برنامه‌ریزی کنند. گیر
آموزشوپرورش اینجاست!
ما باید در کل کشور ۶۲ پردیس تربیت‌معلم داشته باشیم و تا الآن حتی یک پردیس از ۱۱۴ پردیس را هم جمع نکردند!
تمام هزینه این پردیس‌ها الآن از جیب معلمان پرداخت می‌شود!
مرکز
تربیت‌معلم شهید باهنر تهران، حدود ۳ هکتار زمین، ۲ هزار متر زیربنا و ۷۰
نفر پرسنل، فقط ۱۰۰ دانشجو را تربیت می‌کند. این اصلاً اقتصادی نیست.
بااین‌وجود ما ۸ مرکز مشابه این مورد فقط در تهران داریم.ما در
قانون بودجه، الآن سه سال است که به دستگاه‌ها اجازه می‌دهیم که املاک،
مستغلات و امکانات خودشان را یا تبدیل به احسن کنند یا تجاری‌سازی کنند و
یا بفروشند. عملکرد آموزشوپرورش در این زمینه صفر است بروند ببینند وزارت
نفت و مخابرات که صفر نیست چکار کردند! به‌عنوان مثال مرکز تربیت‌معلم شهید
باهنر تهران، حدود ۳ هکتار زمین، ۲ هزار متر زیربنا و ۷۰ نفر پرسنل، فقط
۱۰۰ دانشجو را تربیت می‌کند. این اصلاً اقتصادی نیست. پول آب و برق و گاز و
نگهداری ساختمان را هم که حساب کنیم خیلی زیاد می‌شود. بااین‌وجود ما ۸
مرکز مشابه این مورد فقط در تهران داریم، درحالی‌که یک پردیس کافی است. من
وقتی مجتمع آموزش عالی پیامبر اعظم (ص) بودم در شورای عالی آموزشوپرورش
مصوب شد که در هر استان یک پردیس دختران و یک پردیس پسران داشته باشند، در
مجموع ۳۱ استان است که کلاً ۶۲ پردیس در سراسر کشور باید باشد. تا الآن حتی
یک پردیس از ۱۱۴ پردیس را هم جمع نکردند! این ۱۱۴ پردیس پرسنل دارد،
هزینه‌های آب و برق و نگهداری دارد. تمام هزینه این پردیس‌ها الآن از جیب
معلم‌ها پرداخت می‌شود. انصافاً شرکت نفت اگر ۳ هکتار زمین سر چهارراه
ولیعصر تهران داشته باشد، پرسنلش بیمه دندان نمی‌شوند؟
درمجموع
ما باید برای حل مشکل آموزشوپرورش دو کار انجام بدهیم: اول اینکه نگاه
دولت باید عوض شود. دولت باید بداند که هر چه پول بگذارد سرمایه‌گذاری است.
دوم اینکه خود آموزشوپرورش اقتصادش را دچار یک تحول کند و الّا اگر همه
پول نفت را هم در شکم آموزشوپرورش بریزند مشکل حل نمی‌شود.
تا الآن می‌گفتیم برخی معلم‌ها شغل دوم دارند، حالا باید بگوییم معلمی شغل دومشان شده است.
الآن
فرهنگیان با بدترین وضع معیشتی روبرو هستند. معلم که نمی‌تواند برود کار
دیگری انجام بدهد، نمی‌تواند دلالی کند؛ البته ممکن است برخی معلمان سراغ
کار دوم هم بروند، کسی که حداکثر یک و نیم میلیون تومان حقوق می‌گیرد و حتی
در دورترین نقاط باید ۸۰۰ هزار تومانش را هم برای اجاره خانه بدهد، چطور
می‌تواند زندگی کند؟
من همین الآن که نماینده مجلس هستم،
هفته‌ای به دو مدرسه سر می‌زنم. اول با دانش‌آموزان صحبت می‌کنم، بعدش هم
پای درد دل معلمان می‌نشینم و همه مطالبشان را گوش می‌دهم. من در متن جامعه
فرهنگیان حضور دارم و از دور شعار نمی‌دهم. معلم‌ها الآن انگیزه ندارند،
معلمی در حال تبدیل‌شدن به شغل دوم است. تا الآن می‌گفتیم برخی معلم‌ها شغل
دوم دارند،
حالا باید بگوییم معلمی شغل دومشان شده است. البته او چاره‌ای ندارد و
مانند من و شما هزینه دارد، چون شرایط آموزشوپرورش خیلی بد است.
** رتبه‌بندی به دنیا نیامده سقط شد **
وقتی
گفتند رتبه‌بندی تصویب شد ما گفتیم این خیلی خوب است و آنچه منتظرش بودیم
اتفاق افتاد. بعد دیدیم این لایحه نیست! فهمیدیم دولت سر و ته‌اش را زده و
یک شیر بی‌یال و کوپال را به نام رتبه‌بندی به آموزشوپرورش ابلاغ کردند.مجلس
طرح رتبه‌بندی را پیشنهاد کرد، منتها در شورای نگهبان به بن‌بست اصل ۷۵
قانون اساسی برخورد کردیم. چون دخل‌وخرج کشور دست دولت است ما نمی‌توانستیم
برای دولت هزینه درست کنیم. اینجا بود که قرار شد دولت لایحه بدهد و به
وزیر گفتیم لایحه رتبه‌بندی را بیاورد. چهار ماه مانده به پایان سال ۹۳ قول
داد و گفت «رتبه‌بندی را در دولت لایحه می‌کنیم و به مجلس می‌آوریم.» سه
بار هم از تلویزیون مصاحبه کرد و همین را گفت که آخر اسفند لایحه رتبه‌بندی
را به مجلس می‌آوریم. ما یک‌دفعه شنیدیم ۲۷ اسفندماه هیئت دولت «رتبه‌بندی
معلمان» را تصویب کرد، اما نه لایحه!
وقتی گفتند
رتبه‌بندی تصویب شد ما گفتیم این خیلی خوب است و آنچه منتظرش بودیم اتفاق
افتاد. بعد دیدیم این لایحه نیست. فهمیدیم دولت سرش را زد، ته‌اش را هم زد،
وقتی تبدیل شد به یک شیر بی‌یال و کوپال به نام رتبه‌بندی به آموزشوپرورش
ابلاغ کردند.
در آن هم شرایط سختی را گذاشتند که اگر
معلم‌ها اینطور شوند، اگر آن‌طور شوند، فلان مقدار به حقوقشان اضافه
می‌شود؛ و اینطور شد که رتبه‌بندی دنیا نیامده سقط شد و چیزی به مجلس
نیامد.
در طرح ما قرار است یک درصد مالیات از مصرف گرفته شده و صرفاً به حقوق و مزایای معلمان اضافه شود.
جمعی
از نمایندگان طرحی را تهیه کرده‌اند که حدود ۱۴۴ نفر هم آن را امضا کردند.
زمان ایجاد هسته طرح من حضور فعال داشتم، اما مکتوب شدن و امضا گرفتن طرح
زمانی اتفاق افتاد که من در یک مأموریت سفر خارجی بودم. حالا اینجا من این
را بگویم که معلم‌ها فکر نکنند من مخالف این طرح بودم ـ الآن در بعضی
شبکه‌های اجتماعی انتقاد می‌کنند که چرا رئیس فراکسیون فرهنگیان این طرح را
امضا نکرده است، درحالی‌که در همان هفته که من نبودم طرح مکتوب شد و
امضاهایش جمع شد. ـ در این طرح قرار شده یک درصد مالیات از مصرف گرفته شود و
این صرفاً به تأمین حقوق و مزایای معلمان اضافه شود. این افزایش یک درصدی
مالیات ابعادی دارد که باید فضای کشور و تورم و گرانی در نظر گرفته شود.
الآن این طرح در چه مرحله‌ای است؟
این طرح تقدیم هیئت‌رئیسه شده است و اگر به صحن بیاید نمایندگان قاطع رأی
خواهند داد. منتها مشکل یک میلیون و صد هزار نفر باید حل شود، وگرنه اگر
پنج درصد مالیات هم بگیریم فایده‌ای ندارد.
